Het perifere zenuwstelsel

Gevoelloosheid, tintelingen en zwakte zijn enkele van de meest voorkomende redenen waarom mensen een neuroloog bezoeken. De eerste stap is meestal om te beslissen of het probleem in het centrale zenuwstelsel zit (de hersenen en het ruggenmerg). Zo niet, dan zit het probleem waarschijnlijk in de zenuwen die zich uitstrekken in het lichaam.

Het perifere zenuwstelsel omvat alle zenuwen die stromen tussen ons ruggenmerg en de spieren, organen en huid. Een grondig begrip van het perifere zenuwstelsel is een van de meest onderscheidende kenmerken tussen neurologen en andere medische beoefenaars.

Perifere zenuwcellen

Er zijn veel verschillende soorten zenuwcellen, die elk iets andere informatie doorgeven aan de hersenen langs stugge processen die axonen worden genoemd. Verder zijn sommige van deze axonen gewikkeld in een beschermende laag genaamd myeline, die de elektrische transmissie van berichten langs het axon kan versnellen. Motorneuronen hebben bijvoorbeeld grote, gemyeliniseerde axonen die zich vanuit het ruggenmerg uitstrekken naar verschillende spieren om hun samentrekking te beheersen.

Sensorische neuronen zijn er in veel verschillende categorieën. Grote gemyeliniseerde axonen dragen informatie over vibratie, lichte aanraking en ons gevoel van ons lichaam in de ruimte (proprioceptie). Dunne gemyeliniseerde vezels sturen informatie over scherpe pijn en koele temperatuur. Zeer kleine en niet-gemyeliniseerde vezels geven boodschappen door over brandende pijn, een gevoel van warmte of jeuk.

Naast motorische en sensorische axonen omvat het perifere zenuwstelsel ook autonome zenuwvezels. Het autonome zenuwstelsel is verantwoordelijk voor het beheersen van kritieke dagelijkse functies die dankbaar worden geplaatst, meestal buiten onze bewuste controle, zoals bloeddruk, hartslag en transpiratie.

Al deze verschillende axonale vezels reizen samen als bundels draad in een kabel. Deze "kabel" is groot genoeg om zonder een microscoop te worden gezien en wordt meestal een zenuw genoemd.

Organisatie van het perifere zenuwstelsel

Met uitzondering van de schedelzenuwen, reizen perifere zenuwen naar en van het ruggenmerg. Sensorische zenuwen komen in de wervelkolom bij de achterkant van het ruggenmerg en motorvezels verlaten de voorkant van het snoer. Kort daarna combineren alle vezels om een ​​zenuwwortel te vormen. Deze zenuw zal dan door het lichaam reizen en takken afgeven op geschikte locaties.

Op veel plaatsen, zoals nek, arm en been, combineren zenuwwortels zich, vermengen zich en sturen nieuwe takken naar buiten. Deze vermenging, een plexus genaamd, is zoiets als een gecompliceerde uitwisseling op een snelweg en maakt uiteindelijk signalen van één bron mogelijk (bijv. Axonen die het ruggenmerg op C6-niveau verlaten) om samen met vezels van een ander ruggenmergniveau te reizen (bijvoorbeeld C8) naar dezelfde bestemming (bijvoorbeeld een spier zoals de latissimus dorsi). Een verwonding aan een dergelijke plexus kan gecompliceerde resultaten hebben die iemand kunnen verwarren zonder kennis van die plexus.

Hoe gebruiken neurologen de anatomie van het perifere zenuwstelsel?

Wanneer een patiënt lijdt aan gevoelloosheid en / of zwakte, is het de taak van de neuroloog om de oorzaak van het probleem te achterhalen. Heel vaak bevat het lichaamsdeel dat zwak of verdoofd aanvoelt niet de schuldige die dat symptoom veroorzaakt.

Stel je bijvoorbeeld eens voor dat iemand plotseling ontdekt dat zijn voet steeds over de grond sleept wanneer hij loopt. De oorzaak van de voetzwakte van deze persoon zit waarschijnlijk niet in de voet, maar in plaats daarvan door nerveuze schade ergens anders in het lichaam.

Door met een dergelijke patiënt te praten en een zorgvuldig lichamelijk onderzoek te doen, kan een neuroloog de oorzaak van de zwakte bepalen. De arts zal erkennen dat spieren die verantwoordelijk zijn voor het van de grond houden van de voet tijdens het lopen ook de extensor digitorum longus omvatten, die de innervatie van de gemeenschappelijke peroneuszenuw ontvangt. Wanneer mensen met de ene knie over de andere zitten, kan deze zenuw worden samengedrukt, wat een milde zwakte en een val van de voet veroorzaakt.

Als echter uit het lichamelijk onderzoek blijkt dat de patiënt niet op zijn tenen op die voet kan staan, zal de neuroloog de peroneuszenuw niet langer vermoeden. De spieren die de voet richten, worden geïnnerveerd door de voorste scheenbeenzenuw, die vertakt voor het gewone peroneale.

Zowel de voorste tibiale als de gemeenschappelijke peroneuszenuwen dragen vezels die oorspronkelijk vanuit het ruggenmerg op L5-niveau worden verzonden. Dit betekent dat het probleem niet compressie op de knie is, maar in plaats daarvan dichter bij de plaats waar de zenuwen het ruggenmerg verlaten. De meest waarschijnlijke oorzaak is als een lumbale radiculopathie, die in extreme gevallen een operatie kan vereisen om te corrigeren.

Het zojuist gegeven voorbeeld is bedoeld om aan te tonen hoe kennis van het perifere zenuwstelsel, in combinatie met een zorgvuldig lichamelijk onderzoek en het luisteren naar de patiënt, het verschil kan maken tussen een patiënt gewoon zeggen te stoppen met haar benen te kruisen of haar te vertellen dat ze misschien nodig heeft rug operatie. Vergelijkbare voorbeelden kunnen worden gegeven voor bijna elk deel van het lichaam. Om deze reden wordt aan alle medische studenten, niet alleen neurologen, het belang van het perifere zenuwstelsel geleerd.