Hoe online schokken slachtoffers treft van seksueel geweld

Elke 98 seconden wordt iemand in de Verenigde Staten seksueel mishandeld. En vaker wel dan niet, dat slachtoffer is een tienermeisje. Vrouwen tussen 16 en 19 jaar oud zijn zelfs vier keer meer slachtoffers van seksueel geweld dan iemand anders in de algemene bevolking.

Om het nog erger te maken, is er een groeiende trend onder tieners die vervolgens meisjes online schaamden nadat ze zijn mishandeld, soms met behulp van videobeelden van de aanval, samen met scheldwoorden en verbaal geweld. Voor veel meisjes is deze online shaming en publieke vernedering het gevoel dat je voor de tweede keer wordt aangevallen. De meeste meisjes melden dat het eigenlijk pijnlijker is om mee om te gaan dan de aanvankelijke aanval. En uiteindelijk nemen sommige jonge vrouwen hun eigen leven als gevolg.

Twee zeer prominente zaken met betrekking tot aanranding en online shaming hebben betrekking op een inwoner van Californië, Audrie Potts, en een Canadees, Rehtaeh Parsons. In beide gevallen woonden de jonge meisjes een feest bij, hadden te veel te drinken en werden verkracht terwijl ze niet reageerden. Foto's van de aanvallen werden later online geplaatst, samen met kwetsende opmerkingen en innuendos. Ze ontvingen ook wrede sms-berichten en uitnodigingen voor seks terwijl ze werden geïsoleerd en verlaten door hun vrienden en collega's. De vernedering en de pijn die ze voelden nadat ze seksueel werden mishandeld, werden geïntensifieerd door de beschaming en beschuldigingen die plaatsvonden. Uiteindelijk konden beide meisjes niet langer de pijn verdragen en pleegden ze zelfmoord.

Waarom schamen tieners zich seksueel geweldslachtoffers online?

Zeer weinig of geen leeftijdsgenoten zullen opkomen voor een tiener seksueel geweldslachtoffer. In plaats daarvan zijn ze vaak bezig met publieke shaming en het beschuldigen van het slachtoffer. Hoewel er een aantal factoren is die spelen in dit soort gedrag, zoals groepsdruk, kliekjes en de overweldigende wens om in te passen, verbijstert de shaming die plaatsvindt volwassenen.

Maar sommige onderzoekers geven aan dat de oorzaak van dit slachtoffer de schuld is: omstanders en getuigen willen niet uit de hand lopen. En beseffen dat iemand een slachtoffer kan worden, houdt in dat niet alles onder controle is. Als gevolg hiervan is het vaak gemakkelijker om het slachtoffer de schuld te geven dan te erkennen dat aanranding iedereen zou kunnen overkomen. Het is gemakkelijker om te vragen wat zij heeft gedaan om het te veroorzaken of om aan te nemen dat zij het zelf heeft gebracht dan om te erkennen dat een of meer van zijn medestudenten een andere persoon op een dergelijke manier zouden kunnen schenden.

Sterker nog, veel mensen vinden het gemakkelijker om zich in te leven in de jongens die de aanvallen plegen en proberen hen te beschermen tegen straf dan om gerechtigheid te vinden voor de meisjes. In plaats van dat mensen zich uitspreken tegen de aanval, vragen ze zich af "wat deed ze om het te veroorzaken?" Of "ze had beter moeten weten dan zoveel te drinken."

Een ander fenomeen op het werk bij online shaming is de moed en soms anonimiteit die jongeren ervaren als ze zich achter een computerscherm bevinden. Vaak is het veel gemakkelijker om vanuit huis troosteloze dingen te zeggen dan diezelfde dingen in het openbaar te zeggen. Maar wat kinderen geneigd zijn te vergeten is dat het plaatsen van reacties op sociale media een zeer publieke daad is. Het is alsof ze hun gedachten in het midden van het dorpsplein schreeuwen. Veel mensen lezen wat ze schrijven en hebben er last van, net alsof ze het uitschreeuwen.

De sleutel om dit type online aanval door studenten te voorkomen, is door ze in het slachtoffer te laten inleven.Het helpt ook als ze de schade kunnen zien die hun harde woorden, oordelen en opmerkingen hebben voor het slachtoffer. Door ze te laten beseffen dat wat het slachtoffer doormaakt uiterst pijnlijk is, helpt het om online schande te voorkomen.

Hoe beïnvloedt online Shaming slachtoffers van seksueel geweld?

Wanneer iemand seksueel wordt mishandeld, is het niet ongebruikelijk voor hen om zichzelf de schuld te geven van wat er is gebeurd. Ze bekritiseren zichzelf intern omdat ze niet in staat zijn om de aanranding te stoppen of om niet iets anders te doen. Het is ook gebruikelijk dat aanvalslachtoffers zich heel erg schamen over wat hen is overkomen.

Om van deze traumatische ervaring te genezen, wat ze echt van mensen moeten horen, is dat ze het niet verdienden om aangevallen te worden, dat ze het niet veroorzaakten, en dat ze niet de schuldige zijn. Maar dit is niet wat er gebeurt als ze online worden beschaamd voor het trauma dat ze hebben doorstaan. In plaats daarvan zijn ze het slachtoffer van schelden, sletschamen en cyberpesten, die allemaal de schaamte versterken die ze voelen.

Bovendien kan deze publieke vernedering een verzwakkend effect hebben op hun herstel. In feite wijst onderzoek uit dat wanneer jonge meisjes de schuld krijgen voor de aanranding, zij meer angst, meer depressie en meer gedachten over zelfmoord melden. Het beschuldigen van schuld kan ook angst en posttraumatische stressstoornis verergeren. Al deze dingen staan ​​herstel in de weg.

Slachtoffers kunnen zich ook hopeloos voelen, alleen en geïsoleerd, vooral wanneer hun vrienden lijken te verdwijnen en niemand opkomt voor hen. Uiteindelijk zorgt deze stilte van de kant van zogenaamde vrienden samen met beschaming en het beschuldigen van slachtoffers voor een verkrachtingscultuur.

Wat heeft de verkrachtingscultuur ermee te maken?

De verkrachtingscultuur in de Verenigde Staten wordt gevoed door de overtuiging dat het slachtoffer de schuldige is voor de aanval die ze heeft doorstaan. Met andere woorden, mensen vinden het gemakkelijker om aan te nemen dat het slachtoffer de aanval op een of andere manier heeft verdiend. Mensen zouden haar bijvoorbeeld de schuld kunnen geven van de manier waarop ze zich kleedt en zeggen dat ze erom vroeg. Of misschien gaan ze ervan uit dat ze het verdiende om verkracht te worden omdat ze zichzelf in een gevaarlijke situatie bracht of te veel te drinken had. Sletschokken draagt ​​ook bij aan het idee dat sommige meisjes minder respect verdienen dan anderen en het verdienen om verkracht te worden.

Wanneer mensen zich schuldig maken aan dergelijke beschuldigingen, vertellen ze vrouwen dat ze de schuld hebben voor de pijn en het leed dat ze hebben ervaren. Ondertussen doen deze overtuigingen niets om de verkrachter verantwoordelijk te houden. In plaats daarvan sympathiseren mensen met de verkrachter door te klagen over het feit dat hun 'leven is verwoest'. Twee prominente voorbeelden van dit soort denken zijn de Steubenville-verkrachtingsdoos en de Stanfordduiker die een bewusteloze vrouw heeft verkracht.

Wanneer de verkrachtingscultuur wordt bestendigd met dit soort denken, kan dit ertoe leiden dat slachtoffers zwijgen over hun aanvallen. Dit is gevaarlijk omdat het het slachtoffer tot zwijgen brengt over de verkrachting en de verkrachters daarom niet in de problemen komen. In feite wordt slechts ongeveer de helft van de verkrachtingen gemeld en slechts 3 procent van de verkrachters brengt minstens één dag door in de gevangenis. Deze vicieuze cirkel zal doorgaan zolang mensen blijven geloven dat meisjes verkracht worden vanwege iets dat ze deden.

Wat kunt u doen om seksueel geweld en online schaamhaar te voorkomen?

Voor de huidige slachtoffers en potentiële slachtoffers is het van vitaal belang dat je het geloofssysteem uitdaagt dat sommige slachtoffers op de een of andere manier de schuld zijn voor aanranding. Om dit te doen, moeten leraren, ouders en gemeenschapsleiders stappen ondernemen om toekomstige gevallen van aanranding en online shaming te voorkomen. Hier zijn enkele manieren waarop dit kan worden gedaan.

• Definieer alle soorten seksueel wangedrag. Te vaak, wanneer een jong meisje seksueel wordt mishandeld, beweert de verdediging dat ze nooit nee heeft gezegd of dat de acties een consensus vormden. Of ze zouden kunnen beweren dat de jongeman geen idee had dat wat hij aan het doen was verkeerd was. Ouders, leraren, universiteitsbeheerders en gemeenschapsleiders moeten studenten opleiden over de verschillende soorten ongepast seksueel gedrag, inclusief alles van sexting en seksueel pesten tot aanranding en verkrachting. Tieners zijn jong en onvolwassen en moeten weten dat het bedrijven van dit soort gedrag in strijd is met de wet. Er mag nooit sprake van zijn dat wat ze doen verkeerd is.
• Stel een strikt beleid vast. Naast de wetten tegen seksueel geweld, moeten middelbare scholen en hogescholen een strikt beleid vaststellen dat seksueel wangedrag met zich meebrengt, inclusief uitsluiting van school. Ze moeten ook een beleid hebben met betrekking tot het delen van video's, cyberpesten en andere studenten in het openbaar schokken. Communiceer dit beleid via studentengroepen, schoolbijeenkomsten, nieuwsbrieven, berichtgeving in de media en andere manieren om het woord te berde te brengen. Er mag nooit enige twijfel bestaan ​​over wat de straf zal zijn om een ​​student seksueel te mishandelen en dan in het openbaar te schelden. Zelfs geruchten en roddels kunnen worden behandeld in het beleid.
• Beantwoord elke klacht. Als de middelbare school of hogeschool een klacht ontvangt over aanranding, moeten ze een beleid hebben om die klachten onmiddellijk aan te pakken. Ze moeten ook niet schrikken om daders van seksueel geweld verantwoordelijk te houden. Hierdoor ontstaat niet alleen een veilige leeromgeving voor studenten, maar ontstaat ook een sfeer waarin slachtoffers zich veiliger voelen bij het melden van aanvallen. Ondertussen vervult de school haar morele en ethische verantwoordelijkheid om een ​​veilige plek te bieden voor studenten om te leren.
• Zeg iets. Misschien wel de belangrijkste manier om een ​​einde te maken aan de online shaming- en verkrachtingscultuur is om diegenen te roepen die proberen jonge meisjes te schande te maken die dapper genoeg zijn om naar voren te komen en seksuele mishandeling te melden. Als je bijvoorbeeld online shaming ziet, zeg er dan iets over. Bied ook aan om diegenen te ondersteunen die dapper genoeg zijn om de waarheid te onthullen. Net als overlevende van seksuele mishandeling zegt Daisy Coleman in de documentaire, Audrie en Daisy: "De woorden van onze vijanden zijn niet zo afschuwelijk als de stilte van onze vrienden."