Waarom HIV-tarieven hoog zijn in Afro-Amerikaanse gemeenschappen

De raciale ongelijkheid van HIV in de Verenigde Staten heeft bijna verrassende proporties bereikt. Dit is niet duidelijker dan bij Afro-Amerikanen die, ondanks het feit dat ze slechts 12 procent van de Amerikaanse bevolking vertegenwoordigen, 48 procent uitmaken van alle nieuwe infecties.

De redenen hiervoor zijn complex en worden vaak verkeerd begrepen. Terwijl sommigen misschien suggereren dat cultuur en seksueel gedrag de schuld zijn van dit alles, ligt de fout meer in de sociale en economische ongelijkheden die elke uitbraak van besmettelijke ziekten kunnen aanwakkeren. Armoede, sociale ongelijkheid en het ontbreken van een effectieve reactie van de overheid samen maken de verspreiding van ziekten mogelijk in gemeenschappen die eenvoudigweg niet de middelen hebben om het te bestrijden.

In veel opzichten is de HIV-epidemie slechts een momentopname van de groeiende ongelijkheid in de gezondheidszorg, waardoor veel Afro-Amerikaanse gemeenschappen een groter risico lopen niet alleen op HIV, maar ook op andere te voorkomen ziekten en infecties.

Huidige Amerikaanse statistieken

Zeggen dat er een verschil is in de raciale verspreiding van HIV in de VS is iets van een understatement. Momenteel hebben Afrikaanse Amerikanen bijna acht keer meer kans besmet te zijn dan blanken en bijna twee keer zoveel kans als Latino's. Afro-Amerikaanse vrouwen zijn bijzonder kwetsbaar voor nieuwe infecties, die meer dan 16 keer zo snel werken als blanke vrouwen.

Zelfs onder risicovolle mannen die seks hebben met mannen (MSM) plaatst een homo- en Afrikaans-Amerikaans persoon een verrassend 50 procent risico op hiv in de loop van zijn leven (tegenover slechts 9 procent onder blanke homoseksuele mannen).

Deze statistieken krassen alleen op het oppervlak van een probleem dat vaak is gehuld in verwarring en tegenspraak. Hoewel veel mensen maar al te gemakkelijk de schuld toeschrijven aan gedragingen die volgens hen inherent zijn aan een cultuur, dienen dit soort reacties alleen maar voor het in stand houden van negatieve stereotypen die stigma, discriminatie en maatschappelijke passiviteit versterken.

Veel van de meer gebruikelijke stereotypen ("zwarte mannen slapen rond" of "drugsgebruik heerst onder zwarte mensen") zijn gewoon onwaar gebleken in de context van HIV. Bijvoorbeeld:

• Afro-Amerikaanse vrouwen zijn veel minder vaak geïnfecteerd door het injecteren van drugs dan blanke vrouwen. Afro-Amerikaanse vrouwen worden voornamelijk besmet door heteroseksuele seks, terwijl blanke vrouwen voornamelijk worden besmet via gedeelde naalden.
• Noch Afro-Amerikaanse mannen noch vrouwen hebben hogere percentages seksueel risicogedrag dan welke andere raciale groep dan ook.
• Zwarte MSM rapporteren namelijk minder sekspartners, minder onbeschermde anale seks en minder drugsgebruik dan witte MSM.
• Afro-Amerikanen zijn daarentegen veel vaker getest op HIV dan blanken (75 procent versus 14 procent).
• Afro-Amerikanen zijn net zo waarschijnlijk op zoek naar en blijven in continue, HIV-specifieke medische zorg als blanken (54% versus 58%).
• Het percentage niet-gediagnosticeerde infecties is min of meer hetzelfde voor Afro-Amerikanen als voor blanken (11 procent versus 13 procent). Van alle raciale groepen waren Aziaten in feite het meest waarschijnlijk niet gediagnosticeerd (21 procent).

Waar de verschillen liggen, is daarom niet zozeer in de reactie van de gemeenschap op HIV maar andere factoren die veel moeilijker vast te pinnen of te isoleren zijn.

Tegenwoordig blijft HIV de zesde belangrijkste doodsoorzaak bij Afro-Amerikaanse mannen en de op drie na belangrijkste doodsoorzaak bij Afro-Amerikaanse vrouwen in de leeftijd tussen 35 en 44 jaar. Hiv is daarentegen niet langer vermeld als een belangrijke doodsoorzaak voor andere race.

Meerdere kwetsbaarheden voor infectie

HIV beïnvloedt niet alle gemeenschappen op dezelfde manier. Hoewel Afrikaans-Amerikaans, wit of Latino niet noodzakelijkerwijs de manier verandert waarop een persoon reageert op de ziekte, zijn er kwetsbaarheden die een persoon van één ras een groter risico op infectie en ziekte kunnen geven dan een andere.

We zien dit bijvoorbeeld met de verschillende reacties op HIV-behandeling. Hoewel bijna 70 procent van de blanken tijdens de behandeling een niet-waarneembare virale lading kan bereiken, kan minder dan 50 procent van de Afro-Amerikanen hetzelfde doen.

Als zodanig kan cultuur of seksueel gedrag op geen enkele manier deze verschillen verklaren. De kwestie lijkt veel meer diepgeworteld en institutioneel, beïnvloed door zaken als:

• Armoede
• Stigma
• Gebrek aan toegang tot gezondheidszorg
• Falen van overheids-, sociale, politie- en juridische diensten
• Discriminerende tarieven voor arrestatie en opsluiting
• Stedelijke bevolkingsgroepen met een hoge dichtheid

Deze ongelijkheden spelen de een na de ander af op een manier die een cyclus van kwetsbaarheid creëert die vaak moeilijk te doorbreken is.

We hebben dit, misschien wel het meest veelbetekenend, gezien met Afro-Amerikaanse MSM met HIV. Een onderzoek van 2014, uitgevoerd door de Rollins School of Public Health aan de Emory University, concludeerde dat, ondanks het feit dat ze minder seksuele risicofactoren hebben dan hun blanke tegenhangers, deze populatie van mannen waarschijnlijk jonger is, minder onderwijs heeft genoten, werkloos is, meer onbehandelde rectale SOA's heeft en minder geneigd zijn om HIV te bespreken met een seksuele partner.

Deze factoren creëren samen niets minder dan een perfecte storm voor infectie.

Armoede berekent infecties

Bijna een op de vier Afro-Amerikanen leeft in armoede, meer dan het dubbele van het percentage dat wordt gezien bij blanken. Op zichzelf creëert armoede kwetsbaarheden door te voorkomen dat de armen toegang krijgen tot diensten die anders infectie zouden kunnen voorkomen of behandelen.

Het gaat niet alleen om toegang tot gezondheidszorg, maar ook om andere delen van het maatschappelijk middenveld. Onder hen:

• Het gebrek aan politie- en wettelijke bescherming in armere gemeenschappen plaatst kwetsbare vrouwen, kinderen en anderen met het risico op misbruik.
• Overbelaste en ondergefinancierde sociale voorzieningen ontmoedigen velen van het zoeken naar hulp voor iets anders dan hun meest directe behoeften.
• De afwezigheid van programma's voor het voorkomen van alcoholmisbruik maakt de verspreiding van infecties niet alleen mogelijk bij gebruikers, maar ook bij hun seksuele partners.
• Lage tarieven van medische verzekering, met name in landen die geweigerd Medicaid-uitbreiding, direct verband houden met hogere tarieven van HIV-infectie.

In de loop van de tijd leidt het falen van deze instellingen tot een wantrouwen in zowel de overheid als het gezag in het algemeen. Dientengevolge zullen mensen vaak toegang krijgen tot de diensten waarvan zij denken dat ze absoluut noodzakelijk zijn (zoals financiële hulp en medische spoedhulp) en vermijden zij die "kunnen wachten" (zoals preventieve gezondheid en behandeling).

Dit verklaart grotendeels waarom 22 procent van de Afro-Amerikanen HIV-tests uitstelt totdat ze serieus, en soms kritisch, ziek zijn.

Maar het zijn niet alleen de late diagnoses waar artsen zich zorgen over maken. Onbehandelde seksueel overdraagbare infecties zoals gonorroe, woekerend in armere gemeenschappen, kunnen het risico op hiv met zoveel 700 procent verhogen. Bovendien zorgt inconsistente medische zorg ervoor dat iemand veel minder geneigd is om de voordelen van HIV-therapie te benutten en veel waarschijnlijker is om resistentie tegen geneesmiddelen te ontwikkelen.

Armoede voedt uiteindelijk de infectie door de keuzes die iemand kan maken te beperken en / of te beïnvloeden. Waar andere, rijkere gemeenschappen de middelen hebben om veel van deze barrières te overwinnen, doen armere Afro-Amerikaanse gemeenschappen dat niet.De verspreiding van HIV binnen deze gemeenschappen komt daarom eenvoudigweg omdat er niets is om het tegen te houden.

HIV-stigma bij Afro-Amerikanen

Ondanks de enorme veranderingen in de houding van het publiek, blijft de stigmatisering van mensen met hiv bestaan. De impact van stigmatisering kan de Afro-Amerikaanse gemeenschap bijzonder hard treffen, zowel in situaties waarin het wordt waargenomen (gevoeld) als vastgesteld (echt).

De gevolgen van stigma kunnen groot zijn. Vaak zullen mensen weerstand bieden aan het onthullen van hun HIV-status uit angst om ondervraagd te worden over hun seksuele geaardheid of als 'promiscuous', 'unclean' of 'dishonest' te worden bestempeld.

Dit lijkt vooral het geval te zijn in gemeenschappen waar religieuze doctrine soms de steun kan inroepen van mensen die leven met HIV, terwijl ze het gedrag als afwijkend bestempelen. Een onderzoek uitgevoerd in 2014 door het non-profit Public Religion Research Institute concludeerde dat 17 procent van de kerkgangers in de VS nog steeds gelooft dat HIV "Gods straf" is voor immoreel seksueel gedrag.

Onder de groepen die het meest waarschijnlijk deze overtuigingen omarmen zijn blanke evangelische protestanten (25 procent), Spaanse katholieken (21 procent) en zwarte protestanten (20 procent).

In Afrikaanse Amerikaanse gemeenschappen, waar 95 procent van de vrouwen religie als centraal in hun leven beschouwt en 50 procent regelmatig bidt of naar de kerk gaat, zijn deze houdingen moeilijk te ontkomen.

Dientengevolge, hebben Afro-Amerikanen meer kans om te stellen dat er veel stigmatisering en discriminatie is voor mensen met hiv dan blanke of latino's. Deze houdingen spelen zich op vele negatieve manieren af:

• Hiv-positieve mensen die stigma waarnemen, hebben een grotere kans om te veel te drinken of misbruik van middelen te melden.
• Mensen die HIV-stigma en openbaarmaking vrezen, zullen eerder testen en consistente medische zorg vermijden.
• Verhoogde depressies vertalen zich vaak in een toename van risicogedrag.

Bovendien lijkt de perceptie van discriminatie in combinatie met feitelijke tekortkomingen in de reactie van de overheid de overtuigingen onder veel Afro-Amerikanen te versterken dat HIV niet alleen onontkoombaar is, maar in feite opzettelijk is.

Een studie gepubliceerd in het nummer van april 2010 van Tijdschrift van de American Medical Association gemeld dat van de 1,351 ondervraagde Afrikaans-Amerikaanse mannen, geloofde 49 procent dat hiv door de CIA werd ontwikkeld om zwarte mensen te vermoorden.

Terwijl sommigen dit soort samenzweringen lachwekkend of zelfs beledigend vinden, geloven de meeste psychologen dat ze een serieuze vorm van ontkenning zijn. In plaats van een ziekte te confronteren waar ze echt bang voor zijn, zullen mensen de dreiging vaak externaliseren om hun eigen passiviteit en gevoelens van hopeloosheid te rationaliseren.

Verstedelijking en HIV

In de Verenigde Staten is hiv grotendeels een stedelijke ziekte. Omdat deze populaties dicht zijn en een hoge omzet hebben, kan elke infectieuze uitbraak zich snel verspreiden, tenzij de overheid agressieve actie onderneemt om deze te stoppen.

Als dit niet gebeurt, kan dit leiden tot onaanvaardbaar hoge infectieniveaus in het zuiden, waar negen Amerikaanse staten (Arkansas, Alabama, Florida, Georgië, Louisiana, Mississippi, South Carolina, Tennessee en Texas) vandaag meer dan 40% nieuwe infecties.

Omdat Afro-Amerikanen de neiging hebben om raciaal overeenstemmend te zijn in hun selectie van seksuele partners (in tegenstelling tot blanken die eerder partners van verschillende rassen kiezen), zijn de seksuele netwerken in deze gemeenschappen vaak kleiner en dichter. Dientengevolge zal elke infectie in de gemeenschap in de gemeenschap blijven, in aantal toenemen naarmate meer en meer mensen aankomen op zoek naar een baan.

In de meeste van deze stedelijke centra worden HIV-infecties verder aangewakkerd door overheidsbeleid dat actief de armen discrimineert. Onder veel van de tekortkomingen:

• Het is geen toeval dat HIV-tarieven exponentieel hoger zijn in staten die de uitbreiding van Medicaid hebben geweigerd, waaronder Alabama, Florida, Georgië, Mississippi, South Carolina en Texas. Onderzoek van de HIV-studie Women's Interagency concludeerde dat Medicaid, als zijn eigen onafhankelijke factor, meer dan een verdubbeling is van iemands waarschijnlijkheid van het bereiken van een niet-detecteerbare virale lading.
• Evenzo zijn de staten die programma's voor het uitwisselen van naalden verboden, ook dezelfde staten met de hoogste percentages nieuwe infecties. Deze omvatten weer Alabama, Florida, Georgia, Mississippi, South Carolina en Texas.

Vanwege deze en andere mislukkingen zal het overwinnen van de gesel van HIV in Afro-Amerikaanse gemeenschappen meer dan alleen behandeling vergen. Het vereist grote veranderingen in de houding van het publiek en de manieren waarop gezondheidszorg en andere vitale sociale diensten worden gedistribueerd naar gemeenschappen die het meest in nood verkeren.