Spiegelneuronen en hersenimitatie

Waarom zouden emoties besmettelijk zijn? Waarom zou het zien van iemand die aan het lachen is ons ook laten lachen? Of huilen, trouwens?

Over een schijnbaar ongerelateerd onderwerp, waarom geeuwen we in godsnaam als anderen gaan gapen?

Spiegelneuronen bij apen

Sommige onderzoekers geloven dat de antwoorden op vragen als deze zullen worden gevonden in de studie van "spiegelneuronen." In de jaren tachtig en negentig bestudeerde een groep Italiaanse neurofysiologen aan de universiteit van Parma neuronale activiteit door elektroden rechtstreeks op de cortex van makaken te plaatsen. De aap zou naar voedsel grijpen en een neuron (zenuwcel) zou ontslaan. Interessant is dat de onderzoekers ontdekten dat deze cellen ook vuurden toen de aap zag dat een mens een stuk voedsel oppakte. Dit leidde tot verdere experimenten die zo'n "spiegel" -activiteit vonden in ongeveer tien procent van de neuronen in bepaalde regio's van de frontale en pariëtale cortex van apen.

Spiegelneuronen bij mensen

Het meten van elektrische activiteit direct van het oppervlak van de hersenen is uitdagender dan doen in makaken. Met de komst van functionele magnetische resonantie beeldvorming, werd de studie van vergelijkbare netwerken mogelijk bij de mens. Functionele neuroimaging-onderzoeken hebben aangetoond dat er overlappende gebieden zijn tussen regio's die geactiveerd worden door het kijken naar anderen die emoties ervaren of bepaalde acties uitvoeren, en hersengebieden die activeren ("oplichten") wanneer we die ervaringen zelf ondergaan. Een deel van de pariëtale lob kan bijvoorbeeld oplichten als we bewegen of wanneer we iemand anders zien bewegen.

In 2010 konden onderzoekers de elektrische activiteit van de oppervlakken van de hersenen rechtstreeks vastleggen in mensen die een hersenoperatie ondergingen. Spiegelneuronenactiviteit werd opnieuw gedetecteerd, hetgeen de bevindingen van fMRI-onderzoeken ondersteunde.

Controverse

Er wordt veel gespeculeerd over de betekenis van spiegelneuronen. Sommige onderzoekers hebben betoogd dat spiegelneuronsystemen ons helpen de intenties van andere mensen beter te begrijpen, wat ons kan helpen om de daden van anderen te voorspellen, en mogelijk cruciaal zijn voor het inleven in de emoties van anderen. Sommigen hebben gespeculeerd dat stoornissen in spiegelneuronsystemen mogelijk betrokken zijn bij autisme, hoewel de realiteit van deze beweerde connectie nog te bezien is.

Aan de andere kant hebben veel onderzoekers gewaarschuwd dat veel claims over spiegelneuronen op dit moment onvoldoende worden ondersteund door de wetenschap. Ze beweren dat spiegelneuronen misschien slechts tekenen zijn van een gedeeltelijk gestimuleerd motorisch systeem - een soort uitbreiding van meer alledaagse neurologische processen - en een bijproduct van het dagelijkse denken, in plaats van een aanjager van empathie. Verschillende punten die de kwaliteit van onderzoek naar spiegelneuronen in twijfel trekken, zijn ook naar voren gebracht. Het idee dat spiegelneuronen het begrip van acties kunnen vergemakkelijken, is met name uitgedaagd. Een van de belangrijkste twistpunten is het idee dat er iets unieks of bijzonders is aan de neuronen die bij deze spiegeling betrokken zijn. In plaats van 'spiegelneuronen' te zeggen, is het misschien logischer om spiegelnetwerken te zeggen, omdat er niets is aan een individueel neuron dat in staat is om zelf iets te ervaren dat zo complex is als empathie.

Mirror-systeem in plaats van Mirror Neuron

Het idee van een netwerk dat bijdraagt ​​aan empathie wordt een "spiegel" neuronensysteem genoemd, dat voornamelijk gebieden in de frontale en pariëtale lobben bij mensen lijkt te omvatten.Ander werk heeft gesuggereerd dat mensen die een andere mens in pijn zien, met name als die persoon dichtbij hen is, ook neuronen hebben in de voorste insula en anterieure cingulate cortex - hersengebieden die zelf met pijn worden geassocieerd.

Bottom Line

In zekere zin is het vermogen van de ene hersenen om de andere te imiteren niets nieuws. In feite was het waarschijnlijk essentieel voor ons leren, vooral toen we nog heel jong waren. Zuigelingen houden ervan om hun ouders te imiteren en om, laten we zeggen, net als mama de vloer te vegen, moeten vergelijkbare neuronen schieten om die armen en benen te bewegen. Het is niet moeilijk om je voor te stellen dat de hersenen een soortgelijk mechanisme hebben om het begrip van taal of emotie te ondersteunen. Misschien is 'spiegelen' uiteindelijk juist de manier waarop de meeste neuronen in de hersenen hun werk van leren en aanpassen kunnen doen, gebaseerd op wat ze zien dat anderen doen in de wereld om hen heen.