Vloeibare biopsie voor non-Hodgkin lymfomen

Biopsie - het nemen van een monster van het verdachte weefsel voor laboratoriumanalyse - is over het algemeen vereist om de eerste diagnose van lymfoom te maken. Informatie uit biopsieweefsel stelt oncologen in staat rekening te houden met de moleculaire kenmerken van de kanker, of met alle verschillende nuances van de genen en eiwitten van de kankercellen, en die informatie te gebruiken om de behandeling te optimaliseren. Biopsieën geven artsen dus essentiële informatie die essentieel is voor diagnose en behandeling.Ondanks hun onbetwistbare waarde zijn biopsieën niet zonder risico's en beperkingen.

Bovendien moeten mensen bij wie lymfomen zijn gediagnosticeerd, hun ziekte op verschillende punten "verkleinen": in eerste instantie om te zien hoe wijdverspreid het is tijdens enscenering; later, om te zien dat het krimpt als reactie op therapie; en nog veel later, bij het monitoren, om ervoor te zorgen dat uw artsen op de hoogte zijn als de kanker ooit terugkeert na de eerste behandeling. Nogmaals, de waarde van beeldvorming is onmiskenbaar, maar beeldvorming heeft zijn eigen reeks nadelen, zoals blootstelling aan straling. Dat is de reden waarom deze tests conservatief worden gebruikt, zodat het voordeel opweegt tegen de risico's van blootstelling.

De toekomst: vertakken van biopsieën en scans

Tegenwoordig is de gouden standaardmethode voor het dimensioneren van de kanker zoals hierboven beschreven beeldvorming. Specifiek worden computertomografie (CT) en fluorodeoxyglucose (FDG) positron emissie tomografie (PET) scanning vaak gebruikt voor stadiëring en om de reactie van kanker op behandeling te bepalen. Vaak worden de twee technieken gecombineerd en wordt het PET / CT genoemd. Hoewel deze geavanceerde beeldvormingstesten waardevol zijn en de patiëntenzorg bij lymfoom hebben verbeterd, worden ze geassocieerd met blootstelling aan straling, kosten en in sommige gevallen een gebrek aan precisie.

Al deze dingen hebben de interesse van onderzoekers gestimuleerd om nieuwere, nauwkeurigere, minder kostbare en minder ingrijpende manieren te vinden om iemands kanker te verkleinen. Eén doel is het vinden van specifieke markers, zoals gensequenties, die eenvoudigweg kunnen worden gemeten door een bloedtest om de kanker in het oog te houden, zodat u bijvoorbeeld tijdens de bewaking in de toekomst mogelijk geen scans hoeft te ondergaan zoals regelmatig.

Wanneer kankercellen sterven, komt een deel van hun DNA in het bloed terecht. DNA van dode kankercellen wordt circulerend tumor-DNA of ct-DNA genoemd. Wetenschappers hebben tests ontwikkeld om dit circulerende DNA te detecteren. Dit soort benadering wordt soms een "vloeibare biopsie" genoemd en onderzoekers wijzen op potentiële voordelen voor het bewaken van ziekte, evenals het vroegtijdig voorspellen van iemands respons op therapie.

Circulating Tumor DNA Study

In een gepubliceerd onderzoek analyseerden onderzoekers van het National Cancer Institute bloed van 126 mensen met DLBCL op de aanwezigheid van circulerend tumor-DNA. Diffuus groot-B-cel lymfoom, of DLBCL, is het meest voorkomende type lymfoom, een bloedkanker die begint in bepaalde cellen van het immuunsysteem.

Ondanks dat ze onder de microscoop hetzelfde voorkomen, kunnen verschillende subsets van DLBCL verschillende prognoses hebben. Volgens de American Cancer Society zullen ongeveer drie van de vier mensen na de eerste behandeling geen tekenen van ziekte hebben, en velen worden genezen met therapie.

De kanker komt echter bij maximaal 40 procent van de mensen voor, en het is dan vaak ongeneeslijk, vooral als het vroeg terugkomt en / of wanneer de niveaus van tumorcellen in hun bloed hoog zijn, volgens het National Cancer Institute.

Iedereen in het huidige onderzoek kreeg behandeling voor DLBCL volgens 3 verschillende protocollen, met medicijnen zoals etoposide, prednison, vincristine, cyclofosfamide en doxorubicine, bekend als EPOCH, met of zonder rituximab, in klinische onderzoeken tussen mei 1993 en december 2013.

Bloedonderzoek werd uitgevoerd vóór elke chemotherapiecyclus, aan het einde van de behandeling en telkens als de stadiëring werd beoordeeld. Mensen werden gedurende vele jaren na de therapie gevolgd en CT-scans werden tegelijkertijd met het testen van het bloed uitgevoerd. Mensen in deze studie werden gevolgd gedurende een mediaan van 11 jaar na de behandeling, dat wil zeggen, het middelste nummer in de serie was 11 jaar, maar mensen werden gevolgd voor zowel kortere als langere perioden.

Bloedonderzoek voorspelde progressie, recidief

Van de 107 mensen die een complete remissie van de kanker hadden, hadden diegenen die detecteerbaar ctDNA in de bloedmonsters ontwikkelden meer dan 200 keer meer kans om progressie van hun ziekte te hebben dan degenen die geen detecteerbaar ctDNA hadden.

De bloedtest was in staat om te voorspellen welke mensen niet zouden reageren op therapie al in de tweede cyclus van antikankerbehandeling.

De bloedtest maakte ook de detectie van een recidief van kanker een mediaan van 3,4 maanden mogelijk voordat er enig klinisch bewijs van ziekte was, voorafgaand aan detectie via CT-scan.

Momenteel zijn vloeibare biopsieën in DLBCL onderzoekend en niet door de FDA goedgekeurd of aanbevolen door de NCCN-richtlijnen. De informatie die door een vloeibare biopsie wordt verstrekt, mag niet worden gebruikt om de behandeling in DLBCL te begeleiden.

Toekomstige richtingen

Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen en uitdagingen bij het bijhouden van kankers met behulp van moleculaire markers uit bloedonderzoeken, maar de kennisbasis groeit en verbetert voortdurend.

In het geval van lymfoom en in het bijzonder alle verschillende soorten non-Hodgkin lymfoom, zorgt de enorme diversiteit van deze kwaadaardige tumoren voor uitdagend werk. Zelfs bij het overwegen van dezelfde maligniteit, zoals DLBCL, is het mogelijk dat een enkele marker in alle gevallen niet goed werkt.

Uiteindelijk is de hoop echter dat sommige van de excisies, naalden en scans die de huidige kankerpatiënten zo bekend voorkomen, kunnen worden vermeden en vervangen door tests die deze markers detecteren en hun niveaus in het lichaam meten.