Artritis en inflammatoire darmaandoeningen

Inflammatoire darmaandoening (IBD) is geassocieerd met verschillende andere aandoeningen, waaronder de leveraandoening, primaire scleroserende cholangitis, fissuren, fistels en artritis. Artritis is de meest voorkomende extra-intestinale complicatie en treft naar schatting 25 procent van alle IBD-patiënten. De twee meest voorkomende vormen van artritis die door IBD-patiënten worden ervaren, zijn perifere artritis en axiale artritis.

Omdat artritis zo vaak voorkomt, is het belangrijk dat mensen met IBD aandacht besteden aan pijntjes en kwalen. Hoewel een zekere mate van pijn typerend zal zijn, moet deze nog steeds ter sprake worden gebracht op afspraak met uw arts. Het gezond houden van gewrichten en het vermijden van activiteiten die schade aanrichten, en het op de hoogte blijven van eventuele problemen als ze opduiken, is van vitaal belang. Als de pijn vervelend wordt, moet er met een gastro-enteroloog of een reumatoloog over worden gepraat voordat met pijnmedicatie wordt begonnen, omdat mensen met IBD mogelijk bepaalde soorten medicijnen moeten vermijden (voornamelijk NSAID's, zie onderstaande bespreking).

Perifere artritis

Perifere artritis komt het meest voor bij mensen met colitis ulcerosa of de ziekte van Crohn van de dikke darm. Van de verschillende soorten artritis die mensen met IBD beïnvloeden, wordt geschat dat 60% tot 70% wordt beïnvloed door perifere artritis. Typisch volgt het verloop van de artritis die van de IBD, waarbij flare-ups en remissie samenvallen.

Er is geen enkele test die perifere artritis kan diagnosticeren. In plaats daarvan worden verschillende tests, zoals bloedtests, gezamenlijke vloeistofanalyse en röntgenfoto's, gebruikt om andere aandoeningen uit te sluiten die de symptomen zouden kunnen veroorzaken.

Symptomen van perifere artritis zijn onder andere:

• Gewrichtspijn
• Zwelling van de gewrichten
• Stijfheid in een of meerdere gewrichten
• Symptomen die migreren tussen gewrichten

Perifere artritis heeft de neiging om de elleboog, pols, knie en enkel te beïnvloeden. Wanneer pijn van perifere artritis onbehandeld blijft, kan deze van enkele dagen tot weken duren; permanente schade aan de gewrichten wordt echter meestal niet gevonden.

Het behandelen van perifere artritis omvat vaak het rusten van pijnlijke gewrichten samen met spalken en af ​​en toe vochtige warmte. Oefeningen voorgeschreven door een fysiotherapeut worden gebruikt om het bewegingsbereik te verbeteren. Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) worden soms gebruikt om de roodheid, zwelling en pijn van ontstoken gewrichten te verminderen - maar NSAID's kunnen de symptomen van IBD verergeren.

Een andere methode om deze vorm van artritis te behandelen is om controle te krijgen over de ontsteking in de dikke darm als gevolg van IBD. De symptomen van artritis zullen gewoonlijk afnemen wanneer de IBD rustig is en verschillende geneesmiddelen die worden gebruikt voor het behandelen van IBD kunnen ook nuttig zijn voor perifere artritis. IBD-patiënten die met prednison worden behandeld, krijgen vaak een bijkomend bijkomend effect van verlichting van gewrichtspijn. Patiënten die anti-tumornecrosefactor-alfa (anti-TNF) geneesmiddelen krijgen, zoals Remicade (infliximab) of Humira (adalimumab), om hun IBD te behandelen, kunnen ook verbetering ervaren in de symptomen van artritis. Azulfidine (sulfasalazine), een 5-Aminosalicylaatgeneesmiddel dat al lang is gebruikt om IBD te behandelen, kan ook symptoomverlichting bieden, hoewel er niet veel bewijs is om het gebruik ervan te ondersteunen. Een ander geneesmiddel dat wordt voorgeschreven voor de behandeling van IBD, methotrexaat, kan ook een effectieve behandeling zijn voor perifere artritis.

Axiale artritis (Spondyloarthropathie)

In gevallen van axiale artritis kunnen symptomen verschijnen maanden of jaren voor het begin van IBD. Symptomen zijn onder meer pijn en stijfheid in de gewrichten van de wervelkolom die 's ochtends het ergst is, maar verbetert met fysieke activiteit. Actieve axiale artritis treft meestal jongere mensen en gaat zelden door bij patiënten boven de 40 jaar.

Axiale artritis kan leiden tot fusie van de botten van de wervelkolom. Deze permanente complicatie kan leiden tot een vermindering van het bewegingsbereik in de rug en een beperking van de ribbeweging die het vermogen om diep adem te halen belemmert.

Het doel van de behandeling van axiale artritis is om het bewegingsbereik van de wervelkolom te maximaliseren. Fysiotherapie, met behulp van houdings- en rekoefeningen en de toepassing van vochtige warmte op de rug, zijn twee veel voorkomende vormen van behandeling. Sommige patiënten profiteren van de behandeling met NSAID's.

Het behandelen van de IBD heeft meestal geen effect op dit type artritis; echter, anti-TNF-medicatie en Azulfidine kunnen van enig nut zijn bij het verminderen van de symptomen.

Spondylitis ankylopoetica

Spondylitis ankylopoetica (AS) is een vorm van artritis waarbij de gewrichten in de wervelkolom en het bekken ontstoken raken. AS heeft de neiging om degenen die de ziekte van Crohn hebben vaker te behandelen dan mensen met colitis ulcerosa, en mannen vaker dan vrouwen. AS wordt als zeldzaam beschouwd omdat het slechts een geschatte 1% tot 6% van degenen met IBD treft. Er zou ook een genetische component voor AS kunnen zijn, maar wat deze vorm van artritis veroorzaakt, is nog onbekend.

Het begin van AS gaat meestal gepaard met een verlies aan flexibiliteit in de onderste wervelkolom. De behandeling omvat pijnmanagement en revalidatie om de flexibiliteit van de wervelkolom te behouden. Remicade en Humira zijn goedgekeurd voor de behandeling van zowel IBD als AS en kunnen effectief zijn bij de behandeling van beide aandoeningen tegelijkertijd. Azulfidine kan nuttig zijn bij het verminderen van de symptomen, vooral ochtendstijfheid.Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat methotrexaat nuttig is voor AS, terwijl anderen geen voordeel laten zien; methotrexaat wordt vaak gebruikt om AS in combinatie met andere geneesmiddelen te behandelen. Maar zelfs met therapie zijn sommige mensen met AS nog steeds symptomatisch en kunnen de botten van de wervelkolom samen samensmelten.