Wat u moet weten over zwangerschap met lymfoom

Hodgkin-lymfoom (HL) is een kanker van de witte bloedcellen die jonge volwassenen in de vruchtbare leeftijd kan treffen. Hoewel HL slechts ongeveer 10 procent van alle lymfomen vertegenwoordigt, is het een van de meest voorkomende lymfoomsubtypen gediagnosticeerd tijdens de zwangerschap. Dit komt door het feit dat de piekincidentie van HL samenvalt met de vrouwelijke reproductieve leeftijd.

De foetus veilig houden

Sommige tekenen en symptomen van HL, zoals vermoeidheid en kortademigheid, kunnen overlappen met veel voorkomende tekenen en symptomen die optreden tijdens de zwangerschap, wat de zaken kan bemoeilijken, maar de enscenering van de HL wordt gedaan om voldoende informatie te bieden om het management te begeleiden terwijl beperking van de risico's voor de foetus.

Wanneer bijvoorbeeld een thoraxfoto wordt gemaakt, wordt de buik afgeschermd om de baby te beschermen. Om de buik te evalueren, kunnen MRI en echografie worden gedaan. Een beenmergbiopsie kan nog steeds veilig worden uitgevoerd tijdens de zwangerschap, indien nodig.

Het management van HL tijdens de zwangerschap betekent het in evenwicht brengen van de kans op genezing en het minimaliseren van de mogelijke schade aan de ontwikkelende baby. Veel zwangere vrouwen met HL gediagnosticeerd tijdens de zwangerschap ondergaan een behandeling. Combinatiechemotherapie zoals ABVD is met succes toegediend in het eerste trimester. Studies naar de uitkomsten van geboorten bij moeders die voor HL werden behandeld, waren bemoedigend en vertoonden geen verschil in geboortegewicht of aangeboren misvormingen in vergelijking met zuigelingen die werden geboren bij moeders die geen behandeling ondergingen. Bij geselecteerde vrouwen kan de behandeling worden uitgesteld totdat de baby veilig kan worden afgeleverd.

Vruchtbaarheid na behandeling voor Hodgkin lymfoom

Volgens een artikel dat in het novembernummer van "Haematologica" is gepubliceerd, kan er bij 5 tot 25 procent van de vrouwen die een behandeling onder de 30 jaar ondergaan, iets genaamd vroegtijdige ovariële insufficiëntie - in wezen vroege menopauze - optreden. Het risico van onvruchtbaarheid neemt toe met de cumulatieve dosis bepaalde chemotherapieën die alkylerende stoffen worden genoemd.

Chemotherapie is ook in verband gebracht met schade aan de eierstokken. Zogenoemde myeloablatieve therapie verhoogt het risico dat een vrouw niet in staat zal zijn om zwanger te worden na de behandeling. Bij dit type therapie wordt een hoge dosis chemotherapie gebruikt die cellen in het beenmerg, inclusief kankercellen, doodt. Het vermindert ook het aantal normale bloedvormende cellen in het beenmerg, wat kan bijdragen aan ernstige bijwerkingen. Wanneer myeloablatieve chemotherapie wordt gebruikt, wordt dit vaak gevolgd door een beenmerg- of stamceltransplantatie om de functie van het beenmerg te herstellen.

Een onderzoek door Meirow en collega's toonde aan dat voortijdig ovarieel falen vaker voorkomt bij vrouwen ouder dan 30 jaar, en dat het specifieke chemotherapeutische regime en de specifieke dosis bekkenbestraling relevante factoren zijn in de vruchtbaarheid.In het bijzonder toxisch voor het ovariumweefsel zijn alkyleringsmiddelen.

Talrijke studies hebben gekeken naar de vruchtbaarheid bij patiënten die de HL-behandeling volgden. Een van de bevindingen was dat het dosis-geëscaleerde BEACOPP-regime gekoppeld was aan een hogere incidentie van secundaire amenorroe dan het ABVD-regime. Secundaire amenorroe wordt gedefinieerd als de afwezigheid van menstruatiebloedingen bij een vrouw die menstrueert maar later gedurende drie of meer maanden menstrueert- en het ontbreken van een menstruatie is niet het gevolg van zwangerschap, borstvoeding bij een kind, onderdrukking van de cyclus met systemische hormonale anticonceptie (anticonceptie) pillen of menopauze.

De componenten van de bovenstaande regimes zijn:

• BEACOPP (bleomycine, etoposide, doxorubicine, cyclofosfamide, vincristine, procarbazine en prednison, waarbij de alkylerende stoffen cyclofosfamide en procarbazine zijn)
• ABVD (doxorubicine, vinblastine, dacarbazine en bleomycine, waarbij een alkylerend agens dacarbazine is)

Hoewel moderne therapieën vaak effectief zijn tegen HL, kunnen ze vooral de gonaden en de eierstokken belasten. Voor artsen die dit verschijnsel bestuderen, wordt de aandoening meestal beschreven als "door chemotherapie geïnduceerde verminderde ovariële reserve" of CHDOR.

Het CHDOR omvat het hebben van een laag aantal eieren in de eierstokken van een vrouw, maar kan ook een invloed hebben op de ontwikkeling van de bestaande eieren. Symptomen zijn onder andere secundaire amenorroe en onvruchtbaarheid. Volledige uitputting van de follikels in de eierstokken kan ook leiden tot wat wordt genoemd voortijdige ovariële insufficiëntie, wat meer technisch gedefinieerd is als verlies van ovariële functie vóór de leeftijd van 40 jaar.

Er zijn aanwijzingen dat toediening van gonadotropine-releasing hormoon-analogen (GnRH-a) tijdens chemotherapie de eierstokken kan helpen beschermen. Het mechanisme om dit te laten werken is echter nog steeds onvolledig begrepen.

Mannelijke vruchtbaarheid

Mannelijke patiënten zijn ook niet afhankelijk van de vruchtbaarheid van de therapie. De teelballen zijn zeer vatbaar voor de toxische effecten van kankertherapie in alle stadia van het leven. Volgens onderzoek door Jahnukainen en collega's zijn jonge mannelijke overlevenden van kanker ongeveer half zo waarschijnlijk als hun broers en zussen om een ​​zwangerschap te veroorzaken. Hetzelfde artikel citeert bestralingstherapie voor de teelballen en een hoge cumulatieve dosis alkylerende stoffen als de belangrijkste factoren die de kans op vruchtbaarheid verminderen.

Een woord van heel goed

Het gebied van kankerbehandeling en vruchtbaarheidsbehoud neemt snel toe. Nieuwe antikankertherapieën komen heel vaak voor, en dus bevinden zowel de behandeling van lymfoom als het beheer van mogelijke bijwerkingen, waaronder onvruchtbaarheid, zich in een constante staat van ontwikkeling. Bespreek met uw arts wat het beste behandeltraject voor u is.