Prestatiestatus: belang voor mensen met kanker

De prestatiestatus is een objectieve maatstaf voor hoe goed een persoon in staat is gewone dagelijkse activiteiten voort te zetten terwijl hij met kanker leeft, en geeft een schatting van de behandelingen die iemand kan verdragen. De prestatiestatus wordt het vaakst vermeld in de setting van klinische onderzoeken, omdat veel onderzoeken zijn bedoeld voor mensen die alleen een specifieke prestatiestatus hebben, maar belangrijk zijn in de algehele zorg en het management van iedereen die leeft met kanker. Inzicht in hoe goed iemand zal doen met de behandeling hangt af van het type kanker, het stadium van de kanker, en ook van iemands algemene gezondheid en het vermogen om hun zorg te beheren.

Het belang van het meten van de prestatiestatus

U vraagt ​​zich misschien af ​​waarom uw oncoloog of een onderzoeker op het gebied van klinische proeven al die vragen over uw dagelijks leven stelt. Deze vragen worden gevraagd als een manier om te bepalen hoe goed je doet met je dagelijkse activiteiten, of 'ADL's'. Door deze activiteiten te evalueren, kan uw arts uw "prestatiestatus" bepalen en deze meting van de prestatiestatus kan op vele manieren nuttig zijn:

• Om te bepalen of iemand redelijk gezond is om behandelingen zoals chemotherapie, chirurgie of bestralingstherapie te verdragen. Bij alle kankerbehandelingen is het belangrijk om de risico's af te wegen tegen de voordelen van de behandeling. Er kunnen bijvoorbeeld momenten zijn waarop chemotherapie de levensverwachting eerder zou kunnen verminderen dan vergroten.
• Als selectiecriteria voor klinische proeven. Veel klinische onderzoeken vereisen dat patiënten een goede prestatiestatus hebben voordat ze een experimentele behandeling proberen.
• Om de reactie van een individu op de behandeling te evalueren.
• Om te zien of / hoe een kanker vordert.
• Om de prognose te schatten.
• Om oncologen te helpen begrijpen welke patiënten speciale assistentie nodig hebben, zodat passende verwijzingen kunnen worden gemaakt om de kwaliteit van leven te verbeteren.

Prestatieschalen

Twee primaire prestatieschalen worden gebruikt om de prestatiestatus te meten voor degenen die leven met kanker: het Eastern Co-operative Oncology Group (ECOG) / WHO-systeem en de Karnofsky-prestatiescore. De eerste rangschikt de prestatiestatus op een schaal van 0 tot 5, en de tweede op een schaal van 0 tot 100. Merk op dat deze schalen verschillen in de vraag of een lager getal of een hoger getal een betere prestatiestatus betekent. Met de ECOG / WHO-prestatiestatus is de ideale score nul, terwijl met de Karnofsky-prestatiestatus het ideale aantal 100 is.

ECOG / WHO-prestatiestatus

• 0: volledig actief, geen beperkingen voor activiteiten. Een prestatiestatus van 0 betekent geen beperkingen in de zin dat iemand in staat is om te doen alles ze konden doen voorafgaand aan hun diagnose.
• 1: Niet in staat om inspannende activiteiten te doen, maar in staat om licht huishoudelijk werk en sedentaire activiteiten uit te voeren. Deze status betekent in feite dat je geen zwaar werk kunt doen, maar kunt alles anders.
• 2: in staat om zelfzorg te lopen en te beheren, maar niet in staat om te werken. Uit bed meer dan 50% van de nachtelijke uren. In deze categorie kunnen mensen gewoonlijk geen werkactiviteiten uitvoeren, zoals licht kantoorwerk.
• 3: beperkt tot bed of een stoel meer dan 50 procent van de uren van waken.Kans van beperkte zelfzorg.
• 4: volledig uitgeschakeld. Tot slot beperkt tot een bed of stoel. Niet in staat om zelfzorg te doen.
• 5: Dood

Karnofsky-uitvoeringsstatus

• 100: Normaal, geen symptomen of tekenen van ziekte
• 90: Kleine symptomen, maar in staat om normale activiteiten uit te oefenen
• 80: Sommige symptomen, normale activiteit vereist inspanning
• 70: Niet in staat om normale activiteiten uit te oefenen, maar in staat om voor zichzelf te zorgen
• 60: heeft frequente zorg nodig voor de meeste behoeften, soms voor assistentie bij zelfzorg
• 50: Heeft aanzienlijke hulp nodig met zelfzorg, frequente medische zorg
• 40: Uitgeschakeld; heeft speciale zorg en hulp nodig
• 30: ernstig gehandicapt; opgenomen in het ziekenhuis
• 20: Zeer ziek; er is aanzienlijke ondersteunende zorg nodig
• 10: Actief sterven
• 0: Dood

Prestatiestatus bij het selecteren van behandelingen

Veel van de behandelingen voor kanker, of het nu gaat om een ​​operatie, chemotherapie, bestralingstherapie, gerichte therapieën, klinische proeven of stamceltransplantaties, kunnen uitdagend genoeg zijn voor diegenen die op het moment van diagnose erg gezond zijn. Door de prestatiestatus te begrijpen, kunnen mensen met kanker en hun oncologen de potentiële voordelen en risico's van verschillende opties afwegen. Dit is nog belangrijker nu er veel meer behandelingskeuzes zijn dan in het verleden. Mensen met longkanker die een slechte prestatiestatus hebben, hebben bijvoorbeeld meer kans op bijwerkingen en hebben een slechtere algehele overleving als zij standaard chemotherapie ontvangen. Daarentegen worden gerichte therapieën, indien van toepassing, veel beter getolereerd door degenen met een slechte prestatiestatus.

Prestatiestatus en kwaliteit van levensproblemen

Wanneer we het hebben over de behandeling van kanker, kunnen problemen met kwaliteit van leven soms op de lange baan geschoven worden. Door routineus de kwaliteit van leven te meten en veranderingen op te merken, kunnen oncologen zich meer bewust zijn van problemen die de kwaliteit van leven verminderen en geschikte middelen aanbevelen. Dit kan opties zijn als fysiotherapie, ergotherapie en rehabilitatie van kanker (zoals het STAR-programma), apparatuur variërend van zuurstof tot een rollator of rolstoel, evenals de behoefte aan thuisgezondheidsdiensten of een verwijzing voor overgangs- of hospice. zorg.

Prestatiestatus en prognose

Veel mensen met kanker en hun families vragen naar de prognose. Hoewel het misschien morbide lijkt om te vragen naar de verwachte levensverwachting, kan het hebben van een idee van de prognose (terwijl we weten dat oncologen geen kristallen bol hebben en dat iedereen anders is) mensen toestaan ​​om vooraf zorgplanning en problemen met het levenseinde te overwegen, en kan ook mensen helpen een beter idee te hebben wanneer hospice een geschikte keuze is. Zowel de Karnofsky- als de ECOG-schalen lijken even effectief te zijn in het voorspellen van de overleving, met onderzoeken die aantonen dat de overleving ongeveer met de helft afneemt met elke kans op prestatiestatus. (Van een persoon met een ECOG-prestatie van 3 wordt bijvoorbeeld verwacht dat hij slechts de helft van de tijd overleeft als iemand met een ECOG-uitvoering van 2)

Prestatiestatus in klinische proeven

Veel mensen raken gefrustreerd met vereisten voor de prestatiestatus in klinische onderzoeken. Waarom zijn deze zo noodzakelijk? Sluit het mensen niet uit die hiervan zouden kunnen profiteren?

Er zijn een paar redenen waarom onderzoekers de criteria voor prestatiestatus gebruiken om te bepalen of ze in aanmerking komen voor deelname aan een klinische studie.

Eén is zo dat hun resultaten "reproduceerbaar" zijn. Met andere woorden, als een andere onderzoeker een vergelijkbare proef zou doen, is het belangrijk om te beginnen met mensen in dezelfde algemene gezondheidstoestand.

Een andere reden is echter belangrijk voor u persoonlijk. Door de prestatiestatus te registreren, kunnen artsen de nieuwe behandelingen controleren om te zien of ze een negatief effect hebben op de prestatiestatus. Als mensen bijvoorbeeld reageren op een medicijn maar beginnen met een prestatiestatus van 0, die is gedaald tot 2, moeten artsen dan overwegen of de bijwerkingen van de behandeling al dan niet de positieve resultaten rechtvaardigen die ze hebben gevonden bij de behandeling van kanker.

Meer informatie over klinische proeven

Er zijn veel mythen over klinische proeven. De populaire opmerking over "een cavia zijn" wordt vaak voor de grap gezegd, maar veel mensen begrijpen niet precies wat klinische onderzoeken inhouden of hoe belangrijk ze zijn bij kankeronderzoek. Het kan helpen om te beseffen dat elke beschikbare kankerbehandeling - elk medicijn en elke procedure - slechts één keer werd gebruikt in klinische onderzoeken en dat in die tijd de enige mensen die van deze onderzoeken konden profiteren, degenen waren die aan de proeven deelnamen.

Kankeronderzoek is aan het veranderen. Vele jaren leek het alsof veel van het onderzoek zich concentreerde op fase III-onderzoeken. Deze onderzoeken zijn belangrijk omdat ze de vraag beantwoorden: "Werkt dit medicijn beter dan een ander medicijn," maar tegelijkertijd waren veel van de verbeteringen klein. Een nieuw medicijn zou de overleving met 10 procent kunnen verhogen. Veel onderzoeken die nu worden uitgevoerd, zijn fase I-trials. Deze onderzoeken dragen in zekere zin meer risico omdat ze de vraag beantwoorden: "Is dit medicijn veilig," maar tegelijkertijd testen ze medicijnen die drastische verbeteringen in de overleving kunnen bieden met behulp van nieuwe behandelingen voor kanker. Geneesmiddelen zoals immunotherapeutica en medicijnen voor doelgerichte therapie vallen vaak in deze categorie.

Bottom Line over prestatiestatus

Veel mensen raken gefrustreerd over de prestatiestatus omdat een status van lage prestaties kan beperken wie mogelijk betrokken is bij een klinische proef. Tegelijkertijd is dit een zeer nuttige maatregel voor mensen met kanker. Want wat vaak het meest belangrijk is voor mensen die met een medische aandoening te maken hebben, is hoe die toestand hun vermogen beïnvloedt om te leven, te werken en van het leven te genieten.