De voors en tegens van Soda Belastingen

Benjamin Franklin zei welbekend iets over onze nieuwe grondwet, belastingen en dood in 1789, die in de loop der jaren is verwoord in: "Niets is zeker, maar dood en belastingen; het is jammer dat ze niet in die volgorde komen. "Degene die verantwoordelijk is voor die populaire heroverweging van het oorspronkelijke inzicht, heeft iets heel fundamenteels over belastingen opgevat: niemand van ons vindt ze leuk.

Niemand van ons houdt ervan om de controle over een deel van het geld dat we werken in te leveren.

Maar de zaak is natuurlijk niet zo eenvoudig. We willen graag weten dat de politie, brandweermensen of paramedici zullen opduiken wanneer we 911 bellen. We willen graag weten dat een basis- en voortgezet onderwijs niet aan onze kinderen wordt uitgedeeld op basis van het vermogen van een ouder om te betalen. Als we plaatsen hebben om te gaan, is het goed om te weten dat er wegen en rails zijn en dat die wegen in de winter worden geploegd. We willen graag onze militaire standpunten kennen tussen ons en bedreigingen voor de veiligheid van ons thuisland.

Omdat soldaten en ploegbestuurders, paramedici en leraren op openbare scholen ook hun brood moeten verdienen, is het argument voor belastingen duidelijk genoeg. Er zijn collectieve goederen waarvan we collectief profiteren (en moeten betalen). Maar toch, belastingen zijn moeilijk om lief te hebben.

The Great Debate

Dat inheemse sentiment is door een van onze belangrijkste politieke partijen vertaald in een beleidsplatform en dat heeft belangrijke implicaties voor de volksgezondheid. Er is principieel verzet tegen belastingen en wanneer belastingen worden voorgesteld ten dienste van de volksgezondheid, wordt dit over het algemeen een "nanny state" -intrusie genoemd. Het idee is dat wij, de mensen, gedwongen worden om iets te doen dat aan keuzevrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid moet worden overgelaten.

Dit is dus de context voor debat over frisdranktaksen. Links-leunende voorstanders van de volksgezondheid zijn in het algemeen voorstander van hen als een manier om de inname van de meest geconcentreerde bron van toegevoegde suikers en overtollige calorieën in het typische Amerikaanse dieet te beperken. Rechtse tegenhangers verzetten zich tegen hen als nannyisme.

Ik heb mijn eigen mening over het onderwerp al eerder openbaar gemaakt, zowel in gedrukte als op video-opnamen, voor het Finance Committee van de Algemene Vergadering van Connecticut. Ik zie zowel voor- als nadelen in het belasten van frisdrank, maar er is een duidelijke winnaar.

De eerste keer is dat niemand van ons het idee van het betalen van nieuwe belastingen leuk vindt. De tweede is dat, als een manier om gedrag te veranderen, een belasting een stok is - en de meesten van ons hebben de neiging de voorkeur te geven aan de spreekwoordelijke wortel. Zoals ik al eerder opmerkte, is deze paardenreferatieve bijzonder interessant voor mij als ruiter die een echt paard bezit en ervan houdt. Mijn paard geeft de meeste voorkeur aan wortelen om een ​​stok mee te slingeren, en ik ben vrij gul met de eerste en maak zeer beperkt gebruik van de laatste.

Er zijn ook argumenten dat soda-belastingen geschikt zijn om "banen te doden" door de verkoop te verminderen, en dat ze "regressief" zijn die het hardst vallen op degenen die het minst kunnen betalen.

De profs beginnen met een line-by-line weerwoord.We houden niet van belasting betalen, maar we zijn allemaal afhankelijk van een aantal publieke goederen die op geen andere manier kunnen worden beveiligd, zoals hierboven vermeld. Het gebied van gedragseconomie toont ons duidelijk dat wortels niet op betrouwbare wijze werken om gedrag te veranderen, en dat sticks of een combinatie van de twee veel beter werken. Economieën hebben niet geleden waar soda belastingen zijn geheven; de zaak is bestudeerd.

Hoe zit het met het argument dat dergelijke belastingen regressief zijn? Om te beginnen zijn de belastingen in kwestie in het algemeen accijnzen, geen verkoopbelastingen. Het verschil is belangrijk, in principe tenminste. Een accijns wordt niet opgelegd aan de koper, maar aan de verkoper, voor het voorrecht een product te verkopen dat is bezwaard met schadelijke gevolgen. Er zijn bijvoorbeeld accijnzen op tabak, alcohol, benzine en gokken. Verkopers zouden dergelijke belastingen kunnen absorberen door hun winstmarges in te korten; de keuze om de kosten door te berekenen aan de consumenten is de hunne. Natuurlijk doen ze dat over het algemeen.

Het speelveld nivelleren

Maar het belangrijkste argument tegen het argument van regressiviteit is dat de verkoop van frisdrank, net als die van tabak, zelf regressief is - en diepgaand. In haar boek Soda Politiek, bijvoorbeeld, Marion Nestle van New York University beschrijft hoe frisdrankbedrijven hun marketinginspanningen bij voorkeur richten op diezelfde gemeenschappen die het meest kwetsbaar zijn voor hen, over het algemeen gemeenschappen van sociaaleconomisch nadeel. Men zou zelfs kunnen beweren dat de marketing van junkfood en junk-drank in Amerika wordt geïnformeerd door raciale profilering.

Waarom is deze regressief? Omdat diezelfde gemeenschappen onevenredig lijden onder de nadelige effecten waaraan frisdrank op beslissende wijze bijdraagt, met name obesitas en type 2 diabetes. Diabetes type 2 is op alle denkbare manieren monumentaal duurder dan de belasting die wordt toegevoegd aan frisdrank, en deze belasting, zowel fysiek als financieel, daalt regressief naar degenen die het minst in staat zijn om het te verdragen. In de mate dat een frisdrankbelasting zo'n last vermindert, is dit het tegenovergestelde van regressief, en helpt het om het speelveld te effenen.

Nog twee punten voor het afsluiten. Ten eerste is het vaststaand feit dat de moderne voedselvoorziening willens en wetens wordt gemanipuleerd, zelfs 'gemanipuleerd' door 's werelds belangrijkste fabrikanten van eten en drinken om de calorieën te maximaliseren die nodig zijn om zich verzadigd te voelen, en zo de winst te maximaliseren ten koste van de volksgezondheid in een leeftijd van ongebreidelde wereldwijde obesitas en diabetes. Argumenten over exclusieve afhankelijkheid van persoonlijke verantwoordelijkheid voor voeding en gezondheid vallen uiteen in het licht van een dergelijke opzettelijke manipulatie door machtige entiteiten.

Ten tweede, ondanks onze maatschappelijke handwringing over ongebreideld zwaarlijvigheid en chronische ziekten bij zowel kinderen als volwassenen, zijn er weinig aanwijzingen dat fabrikanten geneigd zijn zelf verantwoordelijkheid te nemen. Denk aan deze afbeelding, gemaakt door een vriend, die de nieuwe ontbijtgranen laat zien die in 2017 door twee grote bedrijven zijn geïntroduceerd.

Voorgenomen (en waardige) gevolgen

Waar landen we dan? Ondanks de vele redenen om een ​​hekel te hebben aan belastingen, heb ik de voorkeur gegeven aan een accijns op frisdrank om dezelfde redenen waarom ik de voorkeur geef aan een accijns op tabak. De verkoop van het product is veel regressiever dan de belasting. Maar de belangrijkste reden om een ​​dergelijke belasting te steunen, zijn de werkelijke effecten. Studies waarbij frisdrank is belast, duiden op minder frisdrank, maar verschuift naar 'betere' dranken, zonder nadelige gevolgen voor detailhandelaren. De verkoop van frisdranken daalt en er is geld gegenereerd dat kan en moet worden geïnvesteerd in verdere vooruitgang in de volksgezondheid. Soda accijnzen werken met andere woorden zoals bedoeld.

Modellering op basis van dergelijke effecten toont het potentieel voor veel grotere winsten. Tienduizenden levens zouden jaarlijks in de Verenigde Staten kunnen worden bespaard door de effecten van alleen een bescheiden soda-belasting. Er kunnen echter tienduizenden levens meer worden bespaard met subsidies voor fruit en groenten. Dat geld kan onder meer afkomstig zijn van een soda-belasting, en ik ben van mening dat we met alle mogelijke middelen wortels moeten subsidiëren en de accijns moeten handhaven.

Volksgezondheidsdeskundigen denken dat frisdrankbelastingen zich waarschijnlijk zullen verspreiden en dat steun ik. Ik moedig je aan hetzelfde te doen - niet omdat we allemaal van belastingen houden, maar omdat we overgewicht en diabetes type 2 nog minder zouden willen. We zouden frisdrankbelastingen moeten ondersteunen omdat ze lijken te werken zoals bedoeld, en als basis voor het volksgezondheidsbeleid zou epidemiologie - wat feitelijk gebeurt met mensen - moeten prevaleren boven ideologie.