Oorzaken en risico van intra-uteriene foetale dood

Intra-uteriene foetale dood is de klinische term voor doodgeboorte die wordt gebruikt om de dood van een baby in de baarmoeder te beschrijven. De term wordt meestal toegepast op verliezen op of na de 20ste week van de zwangerschap.

Foetale overlijden is anders gedefinieerd over de hele wereld, op basis van de zwangerschapsduur en het gewicht van de foetus. Op sommige plaatsen kan de drempel variëren van minimaal 16 weken tot minimaal 26 weken met een gewicht van minimaal 400 gram tot minimaal 500 gram.

Zwangerschappen die eerder verloren zijn gegaan, worden beschouwd als miskramen en worden verschillend behandeld door medische examinatoren. Ouders van een doodgeboren baby ontvangen bijvoorbeeld een geboorte- en overlijdensakte, terwijl die van een miskraamde foetus dat niet doen.

Voor velen die dergelijk verlies hebben meegemaakt, kan de grens tussen een doodgeboorte en een miskraam vaak willekeurig lijken, maar mag op geen enkele manier suggereren dat de emotionele reactie van een ouder meer of minder diepgaand is.

Incidentie en oorzaken van doodgeboorte

Volgens de Centers for Disease Control and Prevention komt foetale sterfte voor in ongeveer zes van elke 1000 geboortes in de Verenigde Staten. Vroegtijdige doodgeboorte (optredend van 20 tot 27 weken) komt slechts iets vaker voor dan late doodgeboorte (28 weken of later).

Alles bij elkaar zal ongeveer één op de vier doodgeboorten onverklaard zijn. Van degenen met een gediagnosticeerde oorzaak, zal de meest voorkomende omvatten:

• Placenta-disfunctie die leidt tot foetale groeivertraging
• Placenta abruptie en andere placenta afwijkingen (zoals vasa previa)
• Genetische afwijkingen
• Aangeboren aangeboren afwijkingen
• Navelstreng complicaties
• Baarmoederbreuk

Risicofactoren voor doodgeborenen

Er zijn verschillende factoren die een vrouw een grotere kans op doodgeboorte kunnen geven. Sommige zijn factoren die u kunt controleren; anderen kun je niet. Onder hen:

• Uw algemene gezondheid en welzijn zijn essentieel bij het bepalen van uw vermogen om een ​​kind naar de voldragen tijd te vervoeren. Hypertensie, diabetes, lupus, nieraandoeningen, schildklieraandoeningen en trombofilie zijn slechts enkele van de aandoeningen die samenhangen met doodgeboorte. Roken, alcohol en obesitas kunnen ook een bijdrage leveren.
• Etniciteit en ras spelen ook een rol, zowel in termen van genetische dispositie als de sociaaleconomische barrières die sommige moeders beletten toegang te krijgen tot perinatale zorg. Afro-Amerikaanse vrouwen hebben vandaag twee keer zoveel kans om een ​​doodgeboorte te krijgen dan blanke vrouwen.
• Geavanceerde maternale leeftijd is niet de factor die het vroeger was dankzij geavanceerde perinatale technologieën. Toch hebben vrouwen ouder dan 35 vaker onverklaarde doodgeboorten dan jongere vrouwen.
• Meer dan één baby dragen verhoogt uw risico op doodgeboorte. Als gevolg hiervan wordt bij vrouwen die in-vitrofertilisatie (IVF) ondergaan vaak aanbevolen om één embryo per cyclus over te zetten om de kans op een doodgeboorte te verkleinen.
• Huiselijk geweld kan invloed hebben op vrouwen van alle rassen en op economische status. In armere gemeenschappen kunnen hoge werkloosheidscijfers, drugsgebruik en opsluiting echter samengaan om een ​​moeder en ongeboren kind nog meer risico te laten lopen.

• Een geschiedenis van zwangerschapsproblemen, inclusief foetale groeirestrictie en premature bevalling, vertaalt zich in een hoger risico op doodgeboorte in een volgende zwangerschap. Ondertussen hebben vrouwen die eerder een doodgeboorte hebben gehad, twee tot tien keer meer kans om een ​​ander te krijgen.

Wat er gebeurt als je een doodgeboren kind ervaart

Het meest voorkomende teken van een doodgeboorte is wanneer een moeder haar baby niet langer beweegt. Als uw arts bevestigt dat uw baby in feite doodgeboren is, krijgt u waarschijnlijk twee opties:

• Arbeid induceren met medicatie zodat het binnen een paar dagen begint
• Wachten tot de bevalling natuurlijk binnen een week of twee plaatsvindt

Als je een doodgeborene ervaart, is het normaal dat je een vaak duizelingwekkende hoeveelheid emoties voelt. Probeer ze niet te slikken. Ga in plaats daarvan naar uw ondersteuningsnetwerk (inclusief uw vrienden, familie en medische professional) voor hulp bij het verwerken van uw verlies.

Als u merkt dat u niet in staat bent om het hoofd te bieden, zoek dan professionele hulp bij een gediplomeerd counsellor of een professional in de geestelijke gezondheidszorg. Vraag uw arts of verloskundige om verwijzingen.

Uiteindelijk is het komen van een doodgeborene geen gebeurtenis; het is een proces. Geef jezelf tijd en sluit jezelf niet af. Het zal beter worden.