Genetische stammen van HIV-1 en HIV-2

Een van de belangrijkste belemmeringen voor de behandeling of ontwikkeling van een effectief vaccin tegen HIV is de hoge genetische diversiteit van het virus zelf. Hoewel virussen die dubbelstrengs DNA gebruiken om te repliceren relatief stabiel zijn, gaan retrovirussen zoals HIV achteruit in hun replicatiecyclus (met gebruik van RNA met enkele stam) en zijn ze veel minder stabiel. Dientengevolge is HIV zeer gevoelig voor mutatie - in feite ongeveer een miljoen keer vaker muterend dan cellen die DNA gebruiken.

Naarmate de genetische diversiteit van het virus groter wordt en verschillende virale subtypen van persoon tot persoon worden overgedragen, kan het gemengde genetische materiaal nieuwe HIV-hybriden creëren. Hoewel de meeste van deze hybriden afsterven, vertonen de weinige overlevenden vaak een grotere weerstand tegen HIV-therapie en, in sommige gevallen, een snellere ziekteprogressie.

De variabiliteit van HIV creëert daarom iets van een "bewegend doelwit" voor onderzoekers, met nieuwe recombinante (gecombineerde genetische) stammen die in staat zijn om neutraliserende middelen te weerstaan ​​of helemaal te omzeilen. Sommige, zoals de A3 / 02-stam die in 2013 door Zweedse onderzoekers werd geïdentificeerd, kunnen de afweer van een persoon veel agressiever uitputten dan eerder bekende soorten.

Wat zijn HIV-1 en HIV-2?

Er zijn twee soorten HIV: HIV-1 en HIV-2. HIV-1 wordt beschouwd als het overheersende type, dat de overgrote meerderheid van de infecties wereldwijd vertegenwoordigt, terwijl HIV-2 veel minder vaak voorkomt en voornamelijk geconcentreerd is in de west- en Centraal-Afrikaanse regio's. Hoewel beide soorten HIV kunnen leiden tot AIDS, is HIV-2 veel moeilijker over te dragen en veel minder virulent dan HIV-1.

Binnen elk van deze hiv-typen bevinden zich een aantal groepen, subtypes ("clades") en sub-subtypes. Ongetwijfeld zullen andere subtypes en recombinante stammen worden ontdekt als de wereldwijde verspreiding van HIV doorgaat.

HIV-1-groepen en -soorten

HIV-1 is verdeeld in vier groepen: Groep M (betekent "belangrijk"); Groep O (betekent "uitbijter" of verder daar waar andere groepen worden gezien); en Groep N (wat betekent "niet-M" en "niet-O"); en Groep P (betekent "in behandeling"). De vier verschillende groepen worden geclassificeerd door de vier verschillende simian immunodeficiency virussen (SIV) waarvan bekend was dat ze werden overgedragen van apen of chimpansees naar de mens.

HIV-1 Groep M

HIV-1 Groep M was de eerste groep die werd geïdentificeerd en vertegenwoordigt momenteel ongeveer 90% van de HIV-gevallen wereldwijd en is vrijwel overal in de wereld te vinden. Binnen deze groep bevinden zich 10 subtypes, die kunnen worden gestratificeerd door onder meer hun geografische spreiding en hun impact op verschillende risicogroepen.

• Subtype A: gezien in West-Afrika en voornamelijk van invloed op heteroseksuelen en injecterende drugsgebruikers (IDG's).
• Subtype B: het overheersende subtype in Europa, Amerika, Japan, Thailand en Australië, dat bijna alle infecties in Noord-Amerika en ongeveer 80% van alles in Europa vertegenwoordigt. Infecties komen vaker voor bij mannen die seks hebben met mannen (MSM) en ID's dan heteroseksuelen.
• Subtype C: beschreven als het meest voorkomende hiv-subtype dat 48% van alle infecties wereldwijd vertegenwoordigt, voornamelijk heteroseksueel en primair in Sub-Sahara Afrika, India en delen van China.

• Subtype D: isoleer voornamelijk in Oost- en Centraal-Afrika.
• Subtype E: een subtype dat alleen in recombinante vorm wordt gezien met subtype A.
• Subtype F: een kleiner percentage van de infecties in Centraal-Afrika, Zuid-Amerika en Europa.
• Subtype G: een kleiner percentage van de infecties in delen van Afrika en Europa.
• Subtype H: een kleiner percentage van de infecties in Centraal-Afrika.
• Subtype J: waargenomen in Noord-, Midden- en West-Afrika en het Caribisch gebied
• Subtype K: beperkt tot de Democratische Republiek Congo (DRC) en Kameroen.

HIV-1 groep O

HIV-1 Groep O werd ontdekt in 1990 en vertegenwoordigt slechts 1% van de infecties wereldwijd. Deze HIV-groep is geïsoleerd in Kameroen en naburige Afrikaanse landen.

HIV-1 Groep N

HIV-1-groep N werd in 1998 ontdekt en is opnieuw alleen in Kameroen gezien met minder dan 20 gevallen die tot nu toe zijn gedocumenteerd.

HIV-1 Groep P

HIV-1 Groep P is een zeldzame vorm van HIV, voor het eerst geïdentificeerd in een vrouw uit Kameroen in 2009. Het kan verschillen van andere HIV-groepen, omdat de oorsprong ervan is gekoppeld aan een vorm van SIV die te vinden is in westerse gorilla's. Hoewel de "P" -classificatie bedoeld was om een ​​"hangende" status af te leiden (d.w.z. in afwachting van bevestiging van additionele infectie), werd in 2011 een tweede gedocumenteerde zaak geïdentificeerd bij een Kameroense man.

HIV-2-groepen

Hoewel gevallen van HIV-2 elders zijn vastgesteld, worden infecties bijna uitsluitend in Afrika gezien. Er zijn momenteel acht HIV-2-groepen, hoewel alleen subtypes A en B de enige zijn die als epidemisch worden beschouwd. Van HIV-2 wordt aangenomen dat het soorten heeft gekruist van een type SIV dat de roetige mangabeys aap rechtstreeks op mensen.

HIV-2 Groep A wordt vooral gezien in West-Afrika, hoewel internationale reizen hebben geleid tot een klein aantal gedocumenteerde gevallen in de Verenigde Staten, Europa, Brazilië en India. HIV-2 Groep B daarentegen is beperkt tot delen van West-Afrika.

• Delen
• Omdraaien
• E-mail
• Tekst

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• bronnen:
• Sharp, P. en Hahn, B. "Oorsprong van HIV en de aids-pandemie." Cold Springs Harbor Perspectieven in de geneeskunde. September 2011; 1 (1): a006841.
• Palm A.; Esbjörnsson, J.; Månsson, F.; et al. "Snellere progressie naar AIDS en AIDS-gerelateerde sterfte onder seroincident individuen besmet met recombinant HIV-1 A3 / CRF02_AG vergeleken met sub-subtype A3." Journal of Infectious Diseases. 1 maart 2014; 209 (5): 721-728.
• Vallari, A.; Holzmayer, V.; Harris, B.; et al. "Bevestiging van punatieve HIV-1-groep P in Kameroen." Journal of Virology. Februari 2011; 85 (3): 1403-1407.
• Abecasis, A.; Wensig, A.; Paraskevis, D.; et al. "Distributie van hiv-1-subtypen en de demografische determinanten ervan bij nieuw gediagnosticeerde patiënten in Europa duiden op sterk gecompartimenteerde epidemieën." Retrovirologie. 14 januari 2013; 10: 7; doi: 10.1186 / 1742-4690-10-7.