De basisprincipes van het May Thurner-syndroom begrijpen

Het Thurnersyndroom of het iliacale veneuze compressiesyndroom treedt op wanneer de rechter gemeenschappelijke iliacale slagader over de linker gemeenschappelijke iliacale ader kruist en deze comprimeert tussen de slagader en de wervelkolom. Deze verandering in de anatomie verhoogt de kans op het ontwikkelen van een diepe veneuze trombose (DVT).

Symptomen van het May Thurner-syndroom

Alle mensen met het May Thurner-syndroom zullen geen symptomen hebben die secundair zijn aan de compressie van de linker gemeenschappelijke iliacale ader. Soms wordt het per ongeluk ontdekt wanneer beeldvorming (met name CT-scan of MRI) om andere redenen wordt uitgevoerd. Meestal wordt het ontdekt tijdens het opwerken van een DVT van het linkerbeen. Symptomen kunnen pijn en / of zwelling omvatten. Mei Thurner-syndroom komt vaker voor bij vrouwen in de leeftijd van 20 tot 50 jaar.

Verhoogd risico op bloedstolsels

Compressie van de linker gemeenschappelijke iliacale ader veroorzaakt irritatie / letsel aan het bloedvat, resulterend in verdikking van de bloedvatwand. Deze verdikking van de bloedvatwand veroorzaakt pooling van het bloed (ook stasis genoemd), wat het risico op stolselvorming verhoogt. Deze risicofactor in combinatie met andere risicofactoren voor stolselvorming, zoals hormonale anticonceptie (anticonceptiepil) of langdurig onvermogen om te lopen na een operatie, kan dit risico verder vergroten.

Diagnose

Het diagnosticeren van het May Thurner-syndroom kan moeilijk zijn op basis van de locatie van de bloedvaten. De meeste bloedstolsels in de armen en benen kunnen gemakkelijk worden waargenomen op Doppler-echografie, maar de bloedvaten van het bekken zijn dat niet.

Het syndroom van mei Thurner moet worden beschouwd als de oorzaak van een bloedstolsel in het linkerbeen zonder bekende oorzaak (zoals een trauma of infectie), vooral als er meer dan één stolsel in het linkerbeen zit.

Diagnose vereist in het algemeen een meer specifieke beeldvorming van de bekkenbloedvaten, zoals CT (CAT) venografie of magnetische resonantie venografie (MRI van de aders). Intravasculaire echografie (echografie in het bloedvat) kan zeer nuttig zijn bij het visualiseren van de compressie van de linker gemeenschappelijke iliacale ader.

Na het May Thurner-syndroom te hebben ontdekt, zouden de meeste experts een opwerking aanbevelen die op zoek is naar andere risicofactoren voor stolselvorming. Dit wordt vaak een hypercoagulable work-up genoemd.

Behandelingsopties

Als er een bloedstolsel aanwezig is, is behandeling met antistolling vereist. Helaas is langdurige behandeling met antistolling (bloedverdunners zoals heparine, enoxaparine of warfarine) niet voldoende om verdere stolselvorming te voorkomen. Behandeling met "clot buster" -medicatie zoals weefsel-plasminogeen-activator (tPA) of thrombectomie (mechanische verwijdering van de stolsel) zijn vaak vereist op het moment van diagnose.Deze procedures worden waarschijnlijk uitgevoerd door een interventionele radioloog of een vaatchirurg.

Het behandelen van het bloedstolsel is slechts een deel van de behandeling. Het verwijderen van het bloedstolsel zal het onderliggende probleem van de linker gemeenschappelijke iliacale ader die wordt gecomprimeerd niet behandelen, waardoor het een hoog risico op stolselvorming heeft. Om verdere vorming van bloedstolsels te voorkomen, kan een stent, een klein gaasje, worden geplaatst om de ader open te houden. Deze behandelingen (tPA, trombectomie, plaatsing van een stent) kunnen gelijktijdig met intravasculaire echografie plaatsvinden, wat de bevestiging van de diagnose en de definitieve behandeling mogelijk maakt.

In de onmiddellijke periode (tot 3-6 maanden) na de plaatsing van de stent, zal de behandeling met anticoagulantia worden voortgezet, maar dit kan op lange termijn niet nodig zijn.