Multiple sclerose en het verlies van proprioceptie

Mensen met multiple sclerose (MS) zullen bekend zijn met de verschillende examens die een arts zal gebruiken om de neurologische symptomen van de ziekte te evalueren. Bij één kan je worden gevraagd je neus met afwisselende vingers aan te raken. In een andere, zou je van hiel tot teen in een perfect rechte lijn moeten lopen.

Een van de tests die mensen soms niet doen, vereist dat je je voeten bij elkaar plaatst, je armen voor je uitsteekt en je ogen sluit. Hoe eenvoudig dit ook mag klinken, mensen zullen vaak bijna omvallen op het moment dat hun ogen gesloten zijn. Wat ze hebben meegemaakt, is geen onhandigheid of een plotselinge aanval van duizeligheid. Het is een zintuiglijk effect dat bekend staat als het teken van Romberg of het verlies van proprioceptie.

Proprioceptie begrijpen

Proprioceptie is je vermogen om te bepalen waar je bent in de ruimte zonder visie. Het is gebaseerd op sensorische input van de gewrichten en spieren. Het is je bewustzijn van je houding, gewicht, beweging en positie van je ledematen, zowel in relatie tot je omgeving als tot andere delen van je lichaam.

Proprioceptie, waar sommigen graag naar verwijzen als ons 'zesde zintuig', is een vermogen dat we vaak als vanzelfsprekend beschouwen. Wat de meesten van ons niet beseffen, is hoe belangrijk het is voor onze mobiliteit en ons ruimtelijk bewustzijn, aantoonbaar net zoveel als zien, aanraken of horen.

Hoe proprioceptie wordt beïnvloed door MS

MS verstoort de communicatie tussen het centrale zenuwstelsel (waarbij de hersenen en het ruggenmerg zijn betrokken) en het perifere zenuwstelsel (die de rest van het lichaam bedekken) via een proces dat bekend staat als demyelinisatie. Dit gebeurt wanneer de beschermende bedekking van zenuwcellen geleidelijk wordt weggenomen, wat leidt tot de ontwikkeling van littekenweefsel (laesies).

Omdat proprioceptie directe en gecoördineerde communicatie tussen deze systemen vereist, kunnen MS ons wat minder 'in contact' laten met onze sensorische reacties. Vaak is het verlies van evenwicht te wijten aan de verstoring van zenuwimpulsen van onze enkels, onze primaire bron van sensorische feedback voor balans, naar de hersenen.

Naast balans, gebruiken we proprioceptie om te lopen, eten en voorwerpen op te pakken. Bij een gestoorde werking kunnen we de mogelijkheid verliezen om door ruimten te navigeren, te sporten of zelfs te rijden.

Sensatie en beweging zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoewel het volledige verlies van proprioceptie vrijwel onmogelijk is (gezien het feit dat we sensorische informatie van al onze spieren en zenuwen ontvangen), kan elke vorm van stoornis zenuwslopend en soms zelfs slopend zijn.

Het verlies van proprioceptie behandelen

Balance training wordt vaak gebruikt voor mensen met MS om de drie sensorische systemen die verantwoordelijk zijn voor balans te versterken: proprioceptieve, visuele en vestibulaire (binnenoor). Omdat MS een of meer van deze systemen afzonderlijk kan beïnvloeden, moeten therapeuten bepalen welke rol elk deel speelt, indien aanwezig.

Een van de frustrerende aspecten van de interventie is dat sommige mensen hun balans verbeteren, terwijl anderen dat niet doen, vaak omdat de oorzaken zo omvangrijk en divers kunnen zijn.

De locatie van MS-laesies is meestal de sleutel tot het begrijpen van het probleem. Bijvoorbeeld, het verlies van fijne aanraking en proprioceptie (bekend als gedissocieerd sensorisch verlies) wordt meestal veroorzaakt door een laesie op een enkele tractus van het ruggenmerg. Elke verslechtering van het gezichtsvermogen, ondertussen, is meestal gerelateerd aan de ontwikkeling van laesies op de kleine hersenen of hersenstam. Vergelijkbare problemen met houdingsregulatie (het vermogen om rechtop te staan) zijn meestal gerelateerd aan laesies aan de hersenstam die het vestibulaire systeem beïnvloeden.

Door al deze sensorische factoren te behandelen en te integreren in balanstraining, hebben therapeuten meer kans om positieve resultaten te behalen bij personen met MS.