Defensieve geneeskunde en hoe dit de kosten van de gezondheidszorg beïnvloedt

Defensieve geneeskunde is de situatie waarin een arts de geneeskunde beoefent, hetzij door diagnose of behandeling, niet om de patiënt te helpen, maar eerder om juridische actie (een malversatieset) te voorkomen als zich een probleem voordoet.De arts gaat verder dan wat normaal noodzakelijk is om de patiënt te diagnosticeren en te behandelen, zodat hij zeker weet dat hij geen onwaarschijnlijk maar mogelijke aandoening mist. Ze kunnen procedures uitvoeren die de patiënt wil of verwacht, zelfs als ze niet klinisch noodzakelijk zijn, om de patiënt tevreden te houden. Om deze redenen zou defensieve geneeskunde leiden tot overtesting en overbehandeling. Ze willen slechte resultaten voorkomen (hoe onwaarschijnlijk ook) en voorkomen dat ze een boze patiënt krijgen.

Een ander aspect van defensieve geneeskunde is wanneer een arts of een medische praktijk vermijdt om hoogrisicopatiënten te behandelen. Ze plukken kersverse patiënten met een grotere kans op goede resultaten, of ze kiezen een medisch specialisme dat minder risico loopt op wanpraktijken. Dit kan ertoe leiden dat de meest getalenteerde artsen de patiënten niet behandelen die hun vaardigheden het meest nodig hebben.

Voorbeelden van defensieve geneeskunde

Het bestellen van een test die een patiënt niet echt nodig heeft, in een poging de resultaten simpelweg in haar administratie te laten verschijnen, is een praktijk voor defensieve geneeskunde die door veel artsen wordt gebruikt. "Defensieve geneeskunde" is vaak het antwoord op de vraag: "Waarom stuurt mijn arts me voor zoveel testen?"

Een arts op de eerstehulpafdeling ziet een patiënt die een slag in het hoofd had. Alles in het lichamelijk onderzoek wijst op geen enkele indicatie van epiduraal hematoom en de arts kan de patiënt ontslaan zonder een CT-scan. Het zeer kleine risico dat ze die diagnose zouden missen en in een rechtszaak zouden eindigen, resulteert in het verzenden van de patiënt voor een CT-scan.

Kosten van defensieve geneeskunde

Artsen en zorgcentra dekken niet alleen hun legale blootstelling met behulp van defensieve geneeskunde, maar ze verdienen ook meer geld met de extra tests en procedures. Dit draagt ​​bij aan de toename van overtesting en overbehandeling.

Artsen die in risicovolle specialiteiten oefenen, zijn het meest geschikt om defensieve geneeskunde te beoefenen. In 2005 toonde één onderzoek aan dat maar liefst 93% tests bestelde, geneesmiddelen voorschreef of procedures uitvoerde in een poging zichzelf te beschermen in plaats van de patiënten te beschermen tegen de maatregelen waarvoor ze werden genomen. Wetgevende inspanningen om wanpraktijken te verdoezelen, zijn een voorgestelde tactiek.

Defensieve geneeskunde levert een zeer grote bijdrage aan de stijging van de zorgkosten in de Verenigde Staten. DefensiveMedicine.org citeert enquêtes die inschatten dat defensieve geneeskunde jaarlijks tot $ 850 miljard aan kosten in de Verenigde Staten toevoegt. Het kan zo veel als 34% van de jaarlijkse gezondheidszorgkosten in de Verenigde Staten bijdragen.

Gevaren van defensieve geneeskunde

Overbehandeling met antibiotica is een voorbeeld van defensieve geneeskunde die iedereen in gevaar brengt. Een ouder mag een recept voor antibiotica verwachten als ze haar kind naar de dokter brengt voor verkoudheid. De dokter weet dat het niet nodig is, maar de moeder staat erop om een ​​recept te krijgen. De dokter geeft toe. Nu worden de normale bacteriën van het kind gedood door het antibioticum, waardoor er alleen antibioticaresistente bacteriën overblijven. Aangezien dit gebeurt, komen keer op keer stammen zoals MRSA voor die resistent zijn tegen de meeste antibiotica en veel patiënten ziek kunnen maken en doden.

Passende medische behandelingen zoals wacht-en-wacht op langzaam groeiende prostaatkankers mogen niet worden gebruikt omdat patiënten een actieve behandeling eisen of kunnen vervolgen als er een slecht resultaat is. De actieve medische procedure (zoals transurethrale verwijdering van de prostaatoperatie) is niet zonder het risico van verwonding, overlijden of aanslepende problemen zoals incontinentie en impotentie.