Geschiedenis van plastische en reconstructieve chirurgie

10 Mensen met Extreme Operaties (complete make-over) (December 2024)

Misschien zijn mensen sinds het begin van de tijd actief bezig geweest met het nastreven van zelfverbetering. Daarom is het geen verrassing dat plastische chirurgie een van 's werelds oudste geneeswijzen is. In feite is er documentatie over het gebruik van chirurgische middelen voor het corrigeren van gezichtsblessures die meer dan 4000 jaar geleden dateren.

Plastische chirurgie begon met huidtransplantaties in het oude India

Artsen in het oude India gebruikten huidtransplantaten voor reconstructiewerkzaamheden al in 800 voor Christus. Later, in Europese landen, waren de vorderingen van de plastische chirurgie traag. De oosterse geneeskunde nam echter eerder deel aan plastische chirurgie en er zijn veel geregistreerde incidenten van huidtransplantaties en reconstructieve chirurgie door de geschiedenis heen in dat deel van de wereld.

De algemene vooruitgang in de plastische chirurgie, zoals het grootste deel van de geneeskunde, was de volgende paar duizend jaar langzaam, omdat in India gebruikte technieken in het Westen werden geïntroduceerd en vervolgens werden verfijnd en aangepast voor nieuwe toepassingen. Er werd echter vooruitgang geboekt in de geneeskunde tijdens de Grieks-Romeinse periode, en die vooruitgang werd gedocumenteerd in oude teksten die in de loop van de tijd door de hele beschaving werden verspreid.

Het was in deze periode dat de Romeinse medische schrijver Aulus Cornelius Celsus schreef De Medicina die chirurgische methodes uiteenzetten voor het reconstrueren van oren, lippen en neuzen. Tijdens de vroeg-Byzantijnse periode stelde Oribasius een complete medische encyclopedie samen Synagoge Medicae. Dit 70-volume werk bevatte talrijke passages gewijd aan reconstructieve technieken om gezichtsgebreken te herstellen.

De Middeleeuwen en de Renaissance

Hoewel de praktijk van reconstructieve chirurgie gedurende de vroege middeleeuwen werd voortgezet, kwamen verdere belangrijke ontwikkelingen tot een relatieve stilstand dankzij de val van Rome en de verspreiding van het christendom. Voor een groot deel maakte de wetenschap plaats voor mystiek en religie. Op een bepaald moment tijdens deze periode verklaarde paus Innocentius III dat chirurgie in welke vorm dan ook uitdrukkelijk was verboden door het kerkelijk recht.

Voor het grootste deel was het streven naar wetenschappelijke kennis vervangen door een focus op meer persoonlijke en spirituele zaken. Bovendien werd de veiligheid van chirurgische patiënten verder aangetast door het gebrek aan normen voor hygiëne en reinheid. Er werden echter enkele kleine stappen vooruit gezet, waaronder de tiende-eeuwse ontwikkeling van een procedure om een schisis te repareren.

Tijdens de Renaissance waren er meer significante vorderingen op het gebied van wetenschap en technologie, wat resulteerde in de ontwikkeling van veiligere en effectievere chirurgische technieken. Een vijftiende-eeuwse islamitische tekst getiteld Imperial Surgery werd geschreven door Serafeddin Sabuncuoglu en bevatte materiaal over maxillofaciale chirurgie en ooglidcorrectie. Het bevatte ook een protocol voor de behandeling van gynaecomastie, waarvan wordt aangenomen dat het de basis is voor de moderne methode van chirurgische borstverkleining.

Voortgang Born of War

Tijdens de zeventiende eeuw was de plastische chirurgie opnieuw in verval, maar tegen het einde van de achttiende eeuw was de slinger de andere kant op gedraaid. De volgende grote vooruitgang in de plastische chirurgie zou echter niet tot de 20e eeuw zijn, toen de oorlogsslachtoffers reconstructieve plastische chirurgie tot een noodzaak maakten voor veel soldaten. In feite was het de Eerste Wereldoorlog die plastische chirurgie naar een nieuw niveau bracht binnen de medische wereld.

Militaire artsen moesten veel uitgebreide gezichts- en hoofdverwondingen behandelen die veroorzaakt werden door moderne wapens, waarvan het soort nog maar amper was gezien. Deze ernstige verwondingen vereisten dappere nieuwe innovaties in reconstructieve chirurgische ingrepen. Sommige van Europa's meest bekwame chirurgen hebben hun praktijken gewijd aan het herstellen van de soldaten van hun landen tot heelheid tijdens en na de oorlog.

Het was in deze tijd dat chirurgen zich volledig gingen realiseren welke invloed het persoonlijke uiterlijk zou hebben op de mate van succes in zijn of haar leven. Vanwege dit begrip begon esthetische chirurgie haar plaats in te nemen als een enigszins meer gerespecteerd aspect van plastische chirurgie.

Deze vooruitgang bracht ook een beter begrip van anesthesie en infectiepreventie met zich mee, waardoor chirurgen een grotere verscheidenheid aan steeds complexere procedures konden uitvoeren. Deze procedures omvatten de eerste geregistreerde gevallen van chirurgie die echt alleen "cosmetisch" van aard waren, zoals de eerste neuscorrectie en borstvergrotingsprocedures.

Geschiedenis van plastische chirurgie in de Verenigde Staten

Hoewel veel van deze medische ontwikkelingen in Europa zijn ontstaan, zijn er in de Verenigde Staten andere operaties doorgevoerd, waaronder de eerste operatie met gespleten gehemelte in 1827, die werd uitgevoerd door Dr. John Peter Mettauer met behulp van chirurgische instrumenten van zijn eigen ontwerp. Het duurde echter tot het begin van de 20e eeuw voordat moderne plastische chirurgie als een medisch specialisme werd erkend.

In 1907 schreef Dr. Charles Miller de eerste tekst speciaal geschreven over cosmetische chirurgie, getiteld De correctie van onvolkomenheden in de uitvoering. Hoewel de tekst in sommige opzichten zijn tijd vooruit was, werd hij toch bekritiseerd en door veel algemene chirurgen bestempeld als 'kwakzalverij'. Helaas was deze houding dominant aanwezig in de medische gemeenschap, die cosmetische chirurgen in het algemeen, waaronder dr. Miller, grotendeels zag als charlatans of 'kwakzalvers'.

Andere chirurgen uit de VS die in deze periode kennis namen, waren Dr. Vilray P. Blair, Dr. William Luckett en Dr. Frederick Strange Kolle. Dr. Blair voerde de eerste gesloten ramisectie van de onderkaak uit in 1909 en publiceerde Chirurgie en ziekten van de mond en kaak in 1912, terwijl Dr. Luckett een correctie voor vooruitstekende oren beschreef in 1910, en Dr. Kolle zijn tekst publiceerde, Plastische en cosmetische chirurgie, een jaar later in 1911.

Het belang van een Amerikaanse instelling

Een instelling die een zeer belangrijke rol speelde in de verbetering en verbetering van plastische chirurgie en van chirurgie in het algemeen, was Johns Hopkins. Het was daar dat Dr. William Stewart Halsted het eerste algemene trainingsprogramma voor chirurgie in de Verenigde Staten maakte. In 1904 publiceerde hij De training van een chirurg, dat de basis legde voor wat het prototype zou worden voor alle moderne chirurgische trainingsprogramma's. Hiermee zou de VS eindelijk een niveau van chirurgische verfijning kunnen claimen, vergelijkbaar met Europa.

Het duurde niet lang voordat de VS de rest van de wereld begon te overtreffen, vooral als het ging om specialisatie op het gebied van chirurgie.

Johns Hopkins was ook de thuisbasis van Dr. John Staige Davis, die door de meesten beschouwd werd als de eerste Amerikaan die zijn praktijk alleen aan plastische chirurgie wijdde. Hij bracht vele jaren van zijn leven door met het opzetten van gespecialiseerde afdelingen binnen de praktijk van plastische chirurgie. In 1916 droeg hij een mijlpaal bij Tijdschrift van de American Medical Association waarin de rol van plastische chirurgie binnen de medische instelling werd beschreven, waarbij opnieuw het belang van specialisatie in het veld werd benadrukt.

De jaren 1940 en '50

In 1946 was de tijd rijp voor de publicatie van een wetenschappelijk tijdschrift dat specifiek was bedoeld voor plastisch chirurgen. In juli van dat jaar, het eerste nummer van de Journal of Plastic and Reconstructive Surgery werd een realiteit. Sindsdien heeft het tijdschrift voortdurend gediend als een forum voor de verspreiding van kennis en belangrijke ontdekkingen onder plastisch chirurgen en hun medische collega's, allemaal gericht op het bieden van voordeel aan patiënten.

Met de certificering van de raad van bestuur en de geboorte van het eigen medische tijdschrift van de plastische chirurgie, werd plastische chirurgie tegen 1950 volledig geïntegreerd in de medische inrichting, waar het zijn intrede in het bewustzijn van het publiek begon te maken. Buiten de veldhospitalen van de Koreaanse oorlog kwamen zelfs nog meer vooruitgangen op het gebied van reconstructieve chirurgie, inclusief interne bedradingstechnieken om met gezichtsfracturen om te gaan, en het gebruik van rotatieflappen om massieve huidverwondingen en misvormingen te corrigeren.

Moderne plastische chirurgie

De moderne geschiedenis van plastische chirurgie begon echt vorm te krijgen in de jaren zestig en zeventig. Plastische chirurgen waren op weg naar de voorhoede van het medische establishment, waaronder een plastisch chirurg die in 1969 werd benoemd tot chirurg generaal en een andere die een Nobelprijs won.

Er waren ook veel belangrijke wetenschappelijke ontwikkelingen in deze tijd. Silicone was een nieuw gecreëerde substantie die in populariteit toenam als een nietje van bepaalde plastische chirurgieprocedures. Aanvankelijk werd het gebruikt om huidonvolkomenheden te behandelen. In 1962 creëerde en onthulde Dr. Thomas Cronin een nieuw borstimplantaat dat van siliconen was gemaakt. In de loop van het volgende decennium of zo, werden de siliconeimplantaten ontwikkeld voor gebruik in zowat elk denkbaar deel van het gezicht en het lichaam.

In de jaren tachtig hebben plastisch chirurgen en pleitbezorgers in de plastische chirurgie een grote druk uitgeoefend om het publieke bewustzijn te vergroten en de publieke perceptie van plastische chirurgie te verbeteren.Deze toename in zowel de kwantiteit als de kwaliteit van de voor de consument beschikbare informatie, samen met de economische bloei van de jaren tachtig, begon plastische chirurgie toegankelijker te maken voor het reguliere Amerika.

De groei zette zich voort in de jaren negentig, ondanks problemen veroorzaakt door hervorming van de gezondheidszorg, die zorgde voor een sterke daling van de terugbetaling van verzekeringsbedrijven voor reconstructie. Veel chirurgen werden gedwongen zich meer te concentreren op cosmetisch werk om in de praktijk te blijven, en sommigen besloten om reconstructieve chirurgie helemaal te laten schieten.

Verrassend genoeg leek de groeiende controverse over siliconen borstimplantaten een steeds groter aantal patiënten niet te weerhouden van het zoeken naar cosmetische procedures. In 1998 ondertekende president Bill Clinton een wetsvoorstel waarin een bepaling was opgenomen die verzekeringsmaatschappijen verplichtte om de kosten te dekken van chirurgische borstreconstructies na borstonderzoek.

Plastische chirurgie vandaag

In de jaren 2000 heeft cosmetische chirurgie een explosie in populariteit gekend en medische vooruitgang heeft reconstructieve prestaties mogelijk gemaakt die eens slechts een droom waren van wat ooit zou kunnen zijn. In deze tijd van versnelde communicatie zijn internet en televisie in het spel gekomen en kunnen we nu vrijwel elke vorm van plastische chirurgie bekijken vanuit het comfort van ons eigen huis.

Op dit moment is de belangrijkste trend in plastische chirurgie een ontwikkeling naar minder invasieve procedures om de zichtbare tekenen van veroudering te voorkomen. In feite omvatten de meest populaire procedures op dit moment het gebruik van injecteerbare substanties, zoals rimpelvullers voor het gezicht en, met name, Botox. Geschat wordt dat er elk jaar meer dan 1,1 miljoen botox-injecties worden toegediend in de VS, en dat aantal groeit gestaag.

Zelfs onder plastisch chirurgen zelf, is er een aanzienlijk ethisch debat geweest over de komst van "Plastic Surgery Reality TV" The television show Extreme Makeover, hoewel populair, is het onderwerp geweest van enige controverse. Hoeveel is teveel, en welke waarden leren we door dit te programmeren?

Natuurlijk zijn er verschillende andere shows met thema's van plastische chirurgie in de voetsporen van "Extreme Makeover". Ondanks de voortdurende debatten over hun verdiensten, lijdt het geen twijfel dat mensen meer dan ooit in de geschiedenis denken en praten over plastische chirurgie. We zijn allemaal beter opgeleid als consumenten over de potentiële risico's en voordelen van plastische chirurgie, en het stigma dat ooit aan cosmetische chirurgie was gehecht, valt buiten de boot.

Een woord van heel goed

Gelukkig was een deel van de media-aandacht rond plastische chirurgie gericht op het wonderbaarlijke reconstructieve werk dat plastische chirurgen doen om de kwaliteit van leven te verbeteren voor diegenen die anders geen toegang zouden hebben tot hulp. Het wordt steeds gebruikelijker voor plastisch chirurgen om hun tijd en aanzienlijke talenten te schenken aan het uitvoeren van reconstructieve chirurgie bij kinderen met slopende geboorteafwijkingen die in achtergestelde delen van de wereld leven. Voor veel van deze chirurgen is het hun manier van cosmetische chirurgie die hen in staat stelt hun diensten aan te bieden aan deze minder bedeelde jonge mensen.

Deze uitingen van altruïsme hebben bijgedragen aan de verbetering van de publieke perceptie van plastische chirurgie en aan het idee dat reconstructieve chirurgie en cosmetische chirurgie hand in hand kunnen werken om de kwaliteit van leven voor velen te verbeteren. Misschien is dit ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor de verbluffende groei in de jaar-op-jaaraantallen van mensen die plastische chirurgie krijgen.