Realiteit en hervorming van institutionele voedselinkoop

Individuen in de hele VS blijven hun voedselgerelateerde keuzes vinden die worden beperkt door structurele factoren, zoals de beschikbaarheid van voedsel bij de grote instellingen die ze vaak bezoeken. In een rapport uit 2016, Instituting Change, uitgegeven door het John Hopkins Center for a Livable Future, geven auteurs Claire Fitch en Raychel Santo een overzicht van institutionele voedselinkoop en bestaansredenen voor hervormingen.

Volgens Fitch en Santo bereikten de drie grootste bedrijven in foodservice management (Compass, Aramark en Sodexo) in Noord-Amerika een omzet van bijna US $ 33 miljard. Grote instellingen, zoals scholen, ziekenhuizen en gevangenissen, kiezen vaak een overeenkomst met grote voedselbedrijven voor financiële en administratieve voordelen. Hoewel deze overeenkomst vaak een aanzienlijk rendement oplevert voor de instelling, namelijk voor verbeterde efficiëntie, lagere kosten en lagere prijzen voor de consument, heeft deze, als een product van de wijdverspreide industrialisatie van het Amerikaanse voedselsysteem, aanzienlijke banden met de huidige omgeving en maatschappelijke uitdagingen. Zoals Fitch en Santo in het rapport aangeven, is verticale integratie in voedselvoorzieningsketens "betrokken bij de waardevermindering van de lonen van werknemers, en het verlies van de autonomie van landbouwers en burgers over voedselproductie, -verwerking, -distributie en -verkoop".

Regional Food Procurement

Zoals wijdverspreide interesse in de VShet voedselsysteem blijft groeien, evenals de interesse in institutionele voedselinkoop en het potentieel voor een regionaal, duurzaam voedselinkoopsysteem. Zoals Fitch en Santo benadrukken, kan voortdurende hervorming van het huidige voedselinkoopproces aanzienlijke veranderingen teweegbrengen met uitgebreide sociaaleconomische, milieu- en gezondheidsoverwegingen.

Onderzoek wijst uit dat regionale voedselinkoop bij instellingen toeneemt. Ondanks deze vooruitgang blijven verschillende waargenomen belemmeringen, zoals de administratieve last van het identificeren en kopen van regionale producenten, inconsistentie in het aanbod en fluctuerende prijzen, nog steeds voorkomen dat instellingen regionaal en duurzaam geproduceerd voedsel betrekken of volledig betrekken. Veel van de waargenomen hindernissen, evenals mogelijke strategieën om ze te overwinnen, zijn in ander onderzoek aan de orde geweest. Als zodanig richtten Fitch en Santo zich vooral op één barrière - het kortingsprijzensysteem dat aanwezig is in de contracten voor voedselsystemen - die voorafgaand aan dit rapport grotendeels onaangeroerd waren gelaten.

Het kortingensysteem

Deze praktijk, waarbij grote levensmiddelenbedrijven een korting eisen voor een bepaald percentage van de verkoop van een product, dwingt de leverancier om "de prijs met dat bedrag te verhogen, zodat de klant - de instelling - een hoge prijs betaalt, en het verschil gaat naar de beheermaatschappij ", legt Fitch en Santo uit in" Instituting Change ". Sinds het begin van de 21^st eeuw, Volume Discount Allowances (VDA's), of kortingen, zijn een aanzienlijk onderdeel geworden van het businessmodel van de foodservice. Hun betekenis, in combinatie met het gebrek aan transparantie rond de waarde van de huidige kortingen, voegt een laagje complexiteit toe aan de ontwikkeling van een regionaal, duurzaam geproduceerd voedselinkoopsysteem. Santo en Fitch concluderen in het rapport dat "de impliciete verwachting van kortingen op bedrijven die voedseldiensten beheren, onafhankelijke regionale producenten ertoe kan aanzetten hun prijzen te verhogen om de institutionele markt voor voedseldiensten te betreden, of-als regionale producenten niet bereid of niet in staat zijn om hun prijzen verhogen en kortingen aanbieden - kunnen sitebeheerders verbieden om van regionale boerderijen te kopen."

Hoewel een grotere hervorming van het kortingsysteem van cruciaal belang is, erkennen Fitch en Santo de inspanningen van overheidsprogramma's, zoals USDA's Know Your Farmer, Know Your Food, en organisaties zoals Health Care Without Harm, National Farm to School Network, Real Food Challenge, en Schoolvoedsel FOCUS. Deze inspanningen, waardoor meer instellingen van kleine en middelgrote lokale boerderijen konden profiteren, bevorderen de transparantie en hebben het potentieel om te leiden tot bredere inspanningen om een ​​billijker prijzenysteem voor voedselaankopen te creëren.

Pleit voor hervorming

Het rapport culmineert in aanbevelingen over manieren waarop individuen, instellingen en beleidsmakers kunnen bijdragen aan de hervorming van het institutionele voedselinkoopsysteem. Deze suggesties omvatten:

• Consumenten van instellingen blijven hun ideeën uiten over manieren om het inkoopbeleid van hun instelling te verbeteren. Finch en Santo suggereren het gebruik van bestaande tools, zoals de Real Food Challenge, die een campagnetoolbox biedt voor studenten die geïnteresseerd zijn in het beïnvloeden van het inkoopbeleid van hun universiteit of universiteit. Daarnaast biedt de Real Food Guide richtlijnen voor het ontwikkelen van criteria voor de aankoop van regionaal, duurzaam geproduceerd voedsel.
• Medewerkers van foodservices en besluitvormers binnen instellingen bekijken bestaande beleidslijnen en contracten nader en blijven hun wensen kenbaar maken voor een beter voedselinkoopsysteem.
• Beleidsmakers die wetgevende inspanningen ondersteunen rond inkoopbeleid dat in andere staten is geslaagd, zoals de gemandateerde voorkeur voor voedselproducten die in Massachusetts in de staat zijn geteeld of geproduceerd.
• Lid worden van de lokale raad voor voedselbeleid, lokaal verkozen ambtenaren schrijven, evenementen organiseren om het bewustzijn van de gevolgen van het beleid voor institutionele aanbestedingen te vergroten, of vrijwilligerswerk doen met een organisatie die al aan deze kwesties werkt.

Naast deze specifieke aanbevelingen, verklaren Fitch en Santo dat het belangrijk is om de toegang van het publiek tot het beleid en de archieven van overheidsinstellingen te verbeteren en te vergroten. Zoals ze beweren in "Instituting Change", "verhoogde transparantie zal leiden tot verbeterde praktijken."

Aanvullende hulpmiddelen en hulpmiddelen voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het faciliteren van een verschuiving in inkoopbeleid, zijn te vinden in het laatste deel van het rapport (blz. 31-32).