Hoe het zenuwstelsel pijn detecteert en interpreteert

Hoe weten uw hersenen wanneer u pijn voelt? Hoe kent het het verschil tussen de zachte aanraking van een veer en een naaldprik? En, hoe komt die informatie op tijd bij uw lichaam om te reageren? Hoe wordt acute pijn chronische pijn? Dit zijn geen eenvoudige antwoorden, maar met een beetje uitleg over hoe het zenuwstelsel werkt, zou je de basis moeten kunnen begrijpen.

Wat het zenuwstelsel doet

Je zenuwstelsel bestaat uit twee hoofdonderdelen: de hersenen en het ruggenmerg, die samen het centrale zenuwstelsel vormen; en de sensorische en motorische zenuwen, die het perifere zenuwstelsel vormen. De namen maken het gemakkelijk om je voor te stellen: de hersenen en het ruggenmerg zijn de naven, terwijl de sensorische en motorische zenuwen zich uitstrekken om toegang te bieden tot alle delen van het lichaam.

Simpel gezegd, zintuiglijke zenuwen sturen impulsen over wat er in onze omgeving gebeurt met de hersenen via het ruggenmerg. De hersenen sturen informatie terug naar de motorische zenuwen, die ons helpen bij het uitvoeren van acties. Het is alsof je een heel ingewikkelde inbox en een outbox hebt voor alles.

De rol van zenuwen bij het identificeren van pijnsensaties

Laten we zeggen dat je op een rots stapt. Hoe weet een sensorische zenuw in het perifere zenuwstelsel dat dit anders is dan zoiets als een zacht stuk speelgoed? Verschillende sensorische zenuwvezels reageren op verschillende dingen en produceren verschillende chemische reacties die bepalen hoe sensaties worden geïnterpreteerd. Sommige zenuwen sturen signalen in verband met lichte aanraking, terwijl anderen reageren op diepe druk.

Speciale pijnreceptoren genaamd nociceptors activeren wanneer er een blessure is geweest, of zelfs een mogelijk letsel, zoals het breken van de huid of het veroorzaken van een grote inkeping. Zelfs als de rots je huid niet breekt, worden de weefsels in je voet voldoende samengedrukt om ervoor te zorgen dat de nociceptors een reactie afvuren. Nu gaat er een impuls door de zenuw naar het ruggenmerg en uiteindelijk helemaal naar je hersenen. Dit gebeurt binnen een fractie van een seconde.

De rol van het ruggenmerg bij pijnrespons

Uw ruggenmerg is een complex geheel van bundels zenuwen, die op elk moment allerlei signalen van en naar de hersenen overbrengen. Het lijkt veel op een snelweg voor sensorische en motorische impulsen. Maar uw ruggenmerg doet meer dan fungeren als een berichtencentrum: het kan zelf enkele basisbeslissingen nemen. Deze "beslissingen" worden reflexen genoemd.

Een deel van het ruggenmerg dat de dorsale hoorn wordt genoemd, fungeert als een informatiehub en richt tegelijkertijd impulsen naar de hersenen en terug door het ruggenmerg naar het letselgebied. De hersenen hoeven niet aan je voet te vertellen dat ze zich van de rots moeten verwijderen, omdat de dorsale hoorn die boodschap al heeft verzonden. Als je hersenen de CEO van het lichaam zijn, dan is het ruggenmerg middelmanagement.

De rol van de hersenen bij het interpreteren van pijn

Hoewel de spinale reflex plaatsvindt bij de dorsale hoorn, gaat het pijnsignaal door naar de hersenen. Dit komt omdat pijn meer omvat dan een simpele stimulus en reactie. Gewoon je voet van de rots halen lost niet al je problemen op. Hoe mild de schade ook is, de weefsels in je voet moeten nog steeds worden genezen. Bovendien moeten je hersens begrijpen wat er is gebeurd. Pijn wordt gecatalogiseerd in de bibliotheek van je brein en emoties worden geassocieerd met stappen op die rots.

Wanneer het pijnsignaal de hersenen bereikt, gaat het naar de thalamus, die het naar interpretaties leidt voor een paar verschillende gebieden. Een paar gebieden in de cortex komen erachter waar de pijn vandaan komt en vergelijken het met andere soorten pijn waarmee het bekend is. Was het scherp? Heeft het meer pijn gedaan dan een stapje verder te gaan? Ben je ooit eerder op een rots gestapt en zo ja, was het beter of slechter?

Signalen worden ook van de thalamus naar het limbische systeem gestuurd, wat het emotionele centrum van de hersenen is. Ooit afgevraagd waarom je door sommige pijn wordt gehuild? Het limbisch systeem beslist. Gevoelens worden geassocieerd met elke gewaarwording die je tegenkomt, en elk gevoel genereert een reactie. Je hartslag kan toenemen en je kunt zweten. Allemaal vanwege een rots onder de voeten.

Andere factoren die de pijnrespons beïnvloeden

Hoewel het misschien eenvoudig lijkt, wordt het proces van het detecteren van pijn gecompliceerd door het feit dat het geen eenrichtingssysteem is. Het is zelfs geen tweerichtingsysteem. Pijn is meer dan alleen oorzaak en gevolg. Het wordt beïnvloed door al het andere dat zich in het zenuwstelsel afspeelt.Je humeur, je ervaringen uit het verleden en je verwachtingen kunnen allemaal de manier veranderen waarop pijn op een bepaald moment wordt geïnterpreteerd. Hoe is dat voor verwarrend?

Als je op die rots stapt nadat je ruzie hebt gehad met je vrouw, kan je reactie heel anders zijn dan wanneer je net de loterij had gewonnen. Je gevoelens over de ervaring kunnen zijn aangetast als je de laatste keer dat je op een steen stapte, geïnfecteerd raakte. Als je een keer eerder op een rots gestapt hebt en je niets vreselijks overkwam, zou je sneller kunnen herstellen. U kunt zien hoe verschillende emoties en geschiedenissen uw reactie op pijn kunnen bepalen. Er is zelfs een sterk verband tussen depressie en chronische pijn.

Wanneer acute pijn chronisch wordt

In dit scenario zouden de pijnsensaties stoppen nadat je voet was genezen. Dit komt omdat de nociceptoren geen weefselbeschadiging of mogelijk letsel meer detecteren. Dit wordt acute pijn genoemd. Acute pijn blijft niet bestaan ​​nadat de aanvankelijke verwonding is genezen.

Soms blijven pijnreceptoren echter vuren. Dit kan worden veroorzaakt door een ziekte of aandoening die voortdurend schade veroorzaakt. Bij artritis bijvoorbeeld, bevindt het gewricht zich in een constante staat van verval, waardoor pijnsignalen met weinig uitval naar het brein gaan. Soms blijven nociceptors, zelfs bij afwezigheid van weefselschade, vuren. Er is misschien niet langer een fysieke oorzaak van pijn, maar de pijnrespons is hetzelfde. Dit maakt chronische pijn moeilijk vast te pinnen en zelfs moeilijker te behandelen.