Veel voorkomende schimmelinfecties en bacteriële infecties van de voet

Hoe schoon uw voeten ook zijn, ze zijn voortdurend in contact met micro-organismen die mogelijk een infectie kunnen veroorzaken. Schimmels en bacteriën zijn de meest voorkomende boosdoeners. In de meeste gevallen kan het immuunsysteem deze ziekteverwekkende agentia (pathogenen) op afstand houden. Er zijn echter tijden dat uw immuunsysteem laag is, een pathogeen bijzonder robuust is of een breuk in de huid een micro-organisme gemakkelijke toegang tot kwetsbare weefsels mogelijk maakt.

Symptomen van een voetinfectie kunnen vaak mild zijn en gemakkelijk thuis worden behandeld. Anderen kunnen agressievere interventies vereisen, waaronder ziekenhuisopname om ernstige en mogelijk levensbedreigende complicaties te behandelen. Over het algemeen zijn er stappen die u kunt nemen om een ​​infectie op te lopen.

Schimmelinfecties van de voet

Schimmelvoetinfecties zijn bekend bij velen van ons die een voet- of teennagelontsteking in een kleedkamer of spa hebben opgelopen. Schimmelpathogenen zijn vooral stevig en kunnen zelfs koloniseren op een intacte huid. De voet, met name tussen de tenen, biedt de ideale omgeving voor infectie, waardoor de wortels van de schimmel in vochtige, zacht geworden weefsels kunnen doordringen. Het enige dat nodig is om een ​​infectie vast te stellen, is dat de voet in contact komt met een verontreinigd, vochtig oppervlak.

Schimmelvoetinfecties kunnen aanhoudend en moeilijk te behandelen zijn, maar zijn zelden levensbedreigend.

Voetschimmel (Tinea Pedis)

Wanneer uitslag, jeuk en schilfering zich ontwikkelt tussen de tenen, is dit meestal gerelateerd aan een al te ongewone aandoening die bekend staat als voetschimmel (tinea pedis). De schimmel gedijt in vochtige omgevingen zoals sportscholen en sauna's en kan gedijen in zweterige sokken en schoenen. Het is zeer besmettelijk en kan gemakkelijk worden verspreid via besmette vloeren, handdoeken of kleding.

Voetschimmel kan worden veroorzaakt door een willekeurig aantal schimmels, waaronder die geassocieerd met ringworm. De meeste gevallen kunnen worden geïdentificeerd door symptomen alleen. Meer ernstige of terugkerende gevallen zouden baat hebben bij een microscopisch onderzoek van een huidschraping, ook wel bekend als een KOH-test.

Milde gevallen kunnen worden behandeld met een vrij verkrijgbare schimmelwerende crème of spray. Ernstige of aanhoudende infecties kunnen een oraal antischimmelmiddel zoals terbinafine of itraconazol vereisen gedurende een periode van twee tot zes maanden.

Voetschimmel

Teennagelpaddestoel (onychomycose)

Onychomycose is een term die wordt gebruikt om een ​​typisch langzaam groeiende schimmelinfectie onder de teennagel te beschrijven. Symptomen zijn onder meer een witte of gelige verkleuring, de verdikking en schilfering van de nagel en de scheiding van de nagel van het nagelbed. Onychomycose gaat vaak gepaard met voetschimmel en komt vaker voor bij mensen met een verzwakt immuunsysteem of perifere vasculaire ziekte (gekenmerkt door een verminderde bloedtoevoer naar de ledematen).

Diagnose kan worden gemaakt met een visuele evaluatie en ondersteund met een KOH-test. Een weefselkweek van nagelafsnijding kan helpen bij het identificeren van de specifieke schimmelpathogeen.

Onychomycose is notoir moeilijk te behandelen omdat de meeste actuele crèmes niet in het nagelweefsel kunnen doordringen. Orale antischimmelbehandeling werkt het best, maar het kan zes tot twaalf maanden duren voordat een nagel volledig is teruggroeid. Terbinafine wordt beschouwd als de voorkeursbehandeling, vaak ondersteund door itraconazol, een ander oraal antischimmelmiddel.

Orale antischimmelmiddelen kunnen nodig zijn voor een schimmelinfectie van de teennagel.

Bacteriële voetinfecties

Hoewel iets minder vaak voorkomend dan een schimmelinfectie, kan een bacteriële voetinfectie soms ernstig worden, van een lokale infectie naar een systemische (hele lichaam) infectie. De meeste zijn vastgesteld door breuken of schaafwonden in de huid, vaak als gevolg van een penetrerende wond.

Bacteriële infecties onder of naast een teennagel zijn vaak het gevolg van een ingegroeide teennagel (onychocryptosis). Zelfs eczeem, voetschimmel of een ernstige zonnebrand kunnen een mogelijkheid bieden voor infectie door de buitenste laag van de huid (epidermis) in gevaar te brengen.

Hoewel een bacteriële voetinfectie bij iedereen kan voorkomen, lopen bepaalde mensen een verhoogd risico op complicaties, waaronder:

• Ouderen
• Mensen met diabetes, die vaak een slechte bloedcirculatie in de voeten hebben en een verminderd vermogen om infecties te bestrijden
• Mensen die immuun gecompromitteerd zijn, zoals degenen met onbehandeld hiv
• Mensen die chemotherapie ondergaan of patiënten die immuun-onderdrukkende medicijnen gebruiken

Wanneer een bacteriële infectie optreedt, wordt de omringende huid rood, gezwollen en pijnlijk. Er kan zelfs een gele of groenige afscheiding in de vorm van pus zijn.De meest voorkomende bacteriële boosdoener is Staphylococcus aureus, hoewel andere typen geassocieerd zijn met specifieke omstandigheden.

erythrasma

Een type bacteriële infectie die vaak voor een schimmel wordt aangezien, is erythrasma. Erythrasma wordt veroorzaakt door de bacteriën Corynebacterium minutissimum en wordt het vaakst gezien bij mensen met diabetes en mensen met obesitas. Net als bij schimmels, de bacterie vestigt zich voornamelijk in huidplooien, zoals de oksels, onder de borst, in de lies of tussen de tenen. De infecties zijn aanvankelijk roze maar worden snel bruin en schilferig als de huid begint te schilferen en te vervellen.

Erythrasma kan vaak worden gediagnosticeerd met behulp van een ultraviolet licht, bekend als een Wood's lamp, waardoor de bacteriën gloeien een bijna fluorescerend koraalroze. Erythrasma wordt het best behandeld met een lokale fusidinezuurcrème of een oraal antibioticum zoals azithromycine of erytromycine.

Wat is Erythrasma?

Abces van de voet

Bacteriële voetinfecties komen soms voorbij de oppervlakkige weefsels en consolideren in een zak met pus die bekend staat als een abces. Een abces van de voet wordt meestal veroorzaakt door een punctie-wond (zoals kan gebeuren na een niet-steriele pedicure) of de infectie van een haarzakje. Hoewel abcessen vergelijkbaar zijn met steenpuisten, hebben ze betrekking op diepere lagen weefsel.

Symptomen zijn onder meer roodheid, zwelling, warmte, pijn en de vorming van een verhoogde bult die spontaan kan uitbarsten. Lage koorts en een algemene pijn kunnen ook gepaard gaan met een abces. Terwijl S. aureus is een veel voorkomende boosdoener, Fusobacterium necrophorum en Arcanobacterium pyogenes zijn de types die het meest typisch zijn voor de voeten.

Abcessen kunnen vaak worden gediagnosticeerd door fysieke evaluatie. Indien nodig kan een bacteriecultuur worden uitgevoerd om het bacteriële type te identificeren en om bij te dragen aan de selectie van het geschikte antibioticum. De behandeling omvat meestal de drainage van het abces ondersteund door orale en / of actuele antibiotica om de infectie op te lossen. Een pijnstiller over de toonbank zoals Tylenol (paracetamol) kan worden gebruikt om pijn en koorts te behandelen.

Een voetabces wordt meestal behandeld door het te draineren en vervolgens antibiotica te gebruiken.

Cellulitis

Cellulitis is een potentieel ernstige huidcomplicatie waarbij een lokale bacteriële infectie zich begint te verspreiden vanaf de plaats van het initiële letsel. Cellulitis begint meestal als een klein ontstekingsgebied dat zich snel verspreidt naar omringende weefsels, waardoor zwelling, pijn, warmte en de vorming van karakteristieke rode strepen omhoog komen vanaf de voet.

De strepen, bekend als lymfangitis, zijn een aanwijzing dat de infectie naar de lymfeklieren migreert. Als dit gebeurt, kan de infectie systemisch en mogelijk levensbedreigend worden. Hoge koorts, koude rillingen en lichaamspijnen zijn tekenen van een ernstige infectie.

Cellulitis wordt meestal veroorzaakt door een breuk in de huid, maar komt vooral veel voor bij mensen met diabetes of een slechte bloedsomloop. S. aureus en Streptococcus zijn de meest waarschijnlijke oorzaken.

Cellulitis is een medisch noodgeval, of je nu koorts hebt of niet. Als u een rode streep ziet opkomen, moet u zo snel mogelijk medische hulp krijgen.

Ongecompliceerde gevallen kunnen worden behandeld met een 14-daagse kuur met breedspectrumantibiotica. Ernstige geneesmiddelen kunnen ziekenhuisopname en toediening van intraveneuze antibiotica en vloeistoffen vereisen.

Hoe Cellulitis te herkennen en te behandelen

het voorkomen

Schimmelvoetinfecties kunnen worden voorkomen door uw voeten schoon en droog te houden en ze elke dag te wassen met water en zeep. Vermijd om blootsvoets te gaan in openbare ruimtes of om schoeisel of nagelknippers te delen. Houd uw teennagels altijd bijgesneden, en verwissel uw sokken en schoenen regelmatig om vochtophoping te voorkomen. Als je voeten vooral zweterig en / of gevoelig zijn voor schimmelinfectie, gebruik dan dagelijks een anti-schimmel voetpoeder of -spray.

Bacteriële infecties kunnen worden voorkomen door uw huid onbeschadigd en schoon te houden. Als de huid wordt gesneden of afgeschraapt, moet deze onmiddellijk worden gewassen met water en zeep en worden afgedekt met een steriel verband. Als uw voet gevoelig is voor uitdroging en barsten, kunt u een op petrolatum gebaseerde voetcrème aanbrengen om de huid zacht te houden.

Daarentegen wordt het dagelijkse gebruik van een actueel antibioticum, ongeacht of dit op recept wordt voorgeschreven of zonder recept verkrijgbaar, niet aanbevolen als preventiemiddel, omdat het uiteindelijk kan leiden tot antibioticaresistentie.