Zijn vrouwelijke artsen beter dan mannelijke artsen?

In september 2016 zijn de resultaten van een studie gepubliceerd in J AMA Interne geneeskunde toonden aan dat vrouwelijke academische artsen op 24 Amerikaanse medische scholen ongeveer acht procent minder geld verdienden dan hun mannelijke tegenhangers.

Meer recent zijn resultaten van een andere studie ook gepubliceerd in JAMA Interne geneeskunde suggereren dat vrouwelijke internisten die in ziekenhuizen werken (oftewel ziekenhuisverplegers), op zijn minst objectief meer succes hebben bij de behandeling van oudere patiënten dan hun mannelijke tegenhangers.

Samengenomen kunnen de resultaten van deze afzonderlijke onderzoeken als volgt worden geïnterpreteerd: Er zijn een aantal vrouwelijke hospitalisten die betere zorg bieden dan hun mannelijke tegenhangers en minder betaald krijgen om dit te doen.

Ondanks het verstrijken van de Equal Pay Act van 1963 maken vrouwen nog steeds minder dan mannen. Helaas is de loonkloof tussen mannen en vrouwen niets nieuws en een trieste realiteit van het leven die wordt gerealiseerd door de overgrote meerderheid van de vrouwen die na het afstuderen hun eerste baan hebben. Volgens de American Association of University Women (AAUW), "vrouwen die een jaar zonder hogeschool werkten, verdienden gemiddeld slechts 82 procent van wat hun mannelijke leeftijdsgenoten verdienden."

Maar het vooruitzicht dat sommige vrouwelijke hospitalisten betere zorg zouden kunnen bieden dan hun mannelijke collega's is bijzonder opmerkelijk en heeft existentiële implicaties. Het is immers verleidelijk om te denken dat omdat mannen en vrouwen worden opgeleid en opgeleid op dezelfde medische scholen en medische trainingsprogramma's, de zorg die zij bieden relatief vergelijkbaar moet zijn. Echter, na correctie voor verstorende variabelen lijkt dit niet altijd het geval te zijn, en onderzoekers in dit onderzoek duiden deze realiteit aan het feit dat vrouwelijke artsen anders oefenen dan mannen.

Het onderzoek

In een artikel uit 2016 getiteld "Vergelijking van ziekenhuissterfte en overnamepercentages voor Medicare-patiënten behandeld door mannelijke versus vrouwelijke artsen" onderzocht een groep onderzoekers van Harvard een grote willekeurige steekproef van Medicare kosten per begunstigde tussen 1 januari 2011 en 31 december, 2014, voor meer dan 1,5 miljoen hospitalisaties. De gemiddelde leeftijd van de patiënt in het ziekenhuis was ongeveer 80 jaar oud.

Volgens de onderzoekers, patiënten die werden behandeld door vrouwelijke hospitalists voor een breed scala van omstandigheden had een lager 30-dagen sterftecijfer en lager Overnamepercentage van 30 dagen dan soortgelijke patiënten behandeld door mannelijke hospitalists.

Voor oudere patiënten met ernstige medische problemen die ziekenhuisopname vereisen, zijn waarschijnlijk de twee grootste objectieve indicatoren van niet-succesvolle klinische behandeling in een ziekenhuisomgeving (1) hoeveel patiënten uiteindelijk sterven na ontslag, gemeten in deze studie door de 30-dagen sterftecijfer en (2) het aantal mensen dat uiteindelijk om dezelfde reden opnieuw wordt opgenomen in het ziekenhuis, gemeten in deze studie door de Overnamepercentage van 30 dagen.

Specifiek was in deze studie de 30-daagse gecorrigeerde patiëntsterfte gemeten bij vrouwelijke artsen 11,07 procent en die van mannen 11,49 procent. De 30-daagse aangepaste herhalingsratio was 15,02 procent bij vrouwelijke aanbieders en 15,57 procent bij mannelijke aanbieders.

Hoewel een verschil van minder dan 1 procent in al deze percentages klein lijkt, moet u er rekening mee houden dat deze verschillen zouden kunnen betekenen dat, als deze associatie causaal zou blijken te zijn, 32.000 levens alleen in de Medicare-populatie konden worden bespaard als mannelijke hospitalisatoren hetzelfde bereikten. klinische resultaten als vrouwen. Als deze associatie zou worden vertaald naar niet-Medicare-populaties, zou het effect veel groter kunnen zijn.

Om deze projecties te humaniseren, betekent 32.000 minder sterfgevallen dat er duizenden meer Amerikaanse grootouders zijn die verjaardagen, diploma-uitreikingen en feestvieringen kunnen vieren. En onthoud dat herinneringen onbetaalbaar zijn.

Waarom het verschil?

Volgens de onderzoekers: "Literatuur heeft aangetoond dat vrouwelijke artsen waarschijnlijk eerder vasthouden aan klinische richtlijnen, vaker preventieve zorg bieden, meer patiëntgerichte communicatie gebruiken, even goed of beter presteren op gestandaardiseerde onderzoeken, en meer psychosociale begeleiding bieden aan hun patiënten dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. "Bovendien lijken deze verschillen in klinische praktijk over te gaan op primaire of poliklinische zorg. De huidige studie is de eerste om te laten zien dat dergelijke verschillen op de een of andere manier kunnen bijdragen aan betere patiëntenresultaten.

De onderzoekers hebben geen exact idee waarom deze resultaten werden waargenomen. Artseseks bepaalt op geen enkele manier alleen of een oudere patiënt het beter doet of leeft nadat hij uit het ziekenhuis is ontslagen. In plaats daarvan is seks door artsen een marker van andere modererende variabelen die bijdragen aan het welzijn van patiënten, zoals klinische besluitvorming.

Interessant is dat de onderzoekers veronderstellen dat mannen op basis van gegevens uit andere sectoren dan de gezondheidszorg minder bewust kunnen zijn bij het oplossen van complexe problemen.

In een verwante notitie is het onduidelijk of transgender artsen betere of slechtere klinische resultaten ervaren dan mannelijke of vrouwelijke artsen. Sociodemografische gegevens in deze studie waren zelf-gerapporteerd en de reacties van de deelnemers aan de artsen waren beperkt tot zowel mannen als vrouwen … er werd geen transgenderoptie gepresenteerd.

Wat betekent dit allemaal voor u?

Laat me u eerst vertellen wat de resultaten van deze studie niet betekenen. Deze resultaten betekenen niet dat de volgende keer dat uw oudere geliefde in het ziekenhuis wordt opgenomen, een vrouwelijke hospitalist het beste is. Alle artsen zijn anders, en er zijn tal van uitstekende mannelijke en vrouwelijke artsen die er zijn. Bedenk dat de resultaten van dit onderzoek wijzen op een verband tussen het geslacht van de hospitalist en hoe goed leden van een specifieke patiëntenpopulatie na het verlaten van het ziekenhuis, dat is alles.

Een andere verkeerde interpretatie van de resultaten van deze studie impliceert uitbreiding van deze associatie tot alle soorten artsen. De onderzoekers in deze studie keken naar ziekenhuisopname of ziekenhuiszorg van vrouwelijke en mannelijke algemene internisten. Hoewel er verschillen zijn waargenomen in de praktijk tussen mannelijke en vrouwelijke artsen in ambulante klinische (kantoor) omgevingen, is het onduidelijk of de associatie tussen betere klinische uitkomsten en vrouwelijke seks van de zorgverlener op enigerlei wijze aan een reeks specialiteiten is gekoppeld, en we geen bewijs hebben dat dergelijke links ondersteunt. Meer onderzoek zou moeten worden gedaan om te testen of deze associatie geldt in instellingen buiten het ziekenhuis.

Met andere woorden, de resultaten van deze studie mogen de voorkeur niet dicteren in een verscheidenheid van klinische settings. Je moet dit artikel of studie niet lezen en dan altijd een vrouwelijke zorgaanbieder kiezen, of dit nu een huisarts, chirurg of andere specialist is, omdat je denkt dat ze betere zorg zal bieden dan haar mannelijke collega's.

In plaats daarvan doen de resultaten van dit onderzoek afbreuk aan de meer gebruikelijke, logische existentiële veronderstelling dat mannelijke en vrouwelijke artsen gemiddeld vergelijkbare zorg zouden moeten bieden. De resultaten van deze studie suggereren dat er iets speciaals kan zijn aan de zorg die vrouwelijke hospitalists bieden die zich vertaalt in een betere service. Het is onduidelijk of dit speciale verschil kan worden geleerd of anderszins gerepliceerd tussen hun mannelijke tegenhangers.

Vanuit een sociaal perspectief wijst deze studie verder op een wrede realiteit van de beroepsbevolking; dat zelfs als een vrouw haar werk beter zou doen dan een man, ze waarschijnlijk nog steeds minder betaald krijgt. In werkelijkheid worden zowel mannelijke als vrouwelijke artsen gewoonlijk aanzienlijke bedragen uitbetaald en is de loonkloof tussen mannen en vrouwen waarschijnlijk alarmerend en veeleisend, bijvoorbeeld voor alleenstaande moeders die moeite hebben om voor hun gezin te zorgen. Desalniettemin, in het licht van deze recente studie uit Harvard, lijken verschillen in loonverschillen tussen vrouwelijke hospitalisten bijzonder schrander.