Wat gebeurt er lichamelijk met mijn lichaam nadat ik sterf?

Het is moeilijk om te generaliseren hoe mensen reageren op het onderwerp van de dood, omdat ieder van ons uniek is, maar we voelen ons over het algemeen ongemakkelijk bij de gedachte aan onze eigen sterfelijkheid. Wat vaak aan deze bezorgdheid ten grondslag ligt, is echter denken aan het stervensproces en de angst voor een langdurige of pijnlijke dood, in plaats van de doodstoestand.

Ironisch genoeg schijnen, ondanks het feit dat ze een leven lang in hetzelfde lichaam rondlopen en ons best doen om er voor te zorgen, maar weinigen zich af te vragen wat er gebeurt met hun fysieke resten vlak nadat de dood zich heeft voorgedaan. Hier is een tijdlijn van de betrokken processen, ervan uitgaande dat de overledene onaangetast blijft, inclusief de overgang van primaire slapte naar secundaire slapheid

Op het moment van de dood

We denken vaak aan het moment van overlijden als de tijd waarop de hartslag en ademhaling stoppen. We leren echter dat de dood niet onmiddellijk is. Onze hersenen worden nu verondersteld ongeveer 10 minuten te blijven "werken" nadat we zijn gestorven, wat betekent dat onze hersenen op de een of andere manier op de hoogte zijn van onze dood. Het onderzoek is echter slechts zeer voorlopig.

In de ziekenhuisomgeving zijn er een paar vereisten die artsen gebruiken om de dood te definiëren. Deze omvatten de afwezigheid van een puls, de afwezigheid van ademhaling, de afwezigheid van reflexen en de afwezigheid van pupilvernauwing als reactie op een fel licht. In een noodsituatie zoeken paramedici naar de 5 tekenen van onomkeerbare dood om te bepalen wanneer reanimatie niet mogelijk is.

De definitie van hersendood omvat de afwezigheid van hersenstamreflexen, het onvermogen om te ademen zonder beademingsapparaat en neurologische ongevoeligheid. De diagnose wordt gebruikt om een ​​wettelijke dood aan te geven, zoals vóór een orgaandonatie.

Nadat de dood is bevestigd, is de tijdlijn van fysieke processen als volgt:

Om uur 1

Op het moment van overlijden ontspannen alle spieren in het lichaam, een toestand die primaire slapte wordt genoemd. Oogleden verliezen hun spanning, de pupillen verwijden, de kaak kan openvallen en de gewrichten en ledematen van het lichaam zijn flexibel. Met het verlies van spanning in de spieren zal de huid doorhangen, waardoor prominente gewrichten en botten in het lichaam, zoals de kaak of de heupen, kunnen worden uitgesproken.

Het menselijk hart klopt meer dan 2,5 miljard keer tijdens de gemiddelde menselijke levensduur, circuleert ongeveer 5,6 liter (6 quarts) bloed door de bloedsomloop. Binnen enkele minuten na het stoppen van het hart, veroorzaakt een proces genaamd bleekzweer de meestal roze toon van een blanke persoon om bleek te worden terwijl bloed uit de kleinere aderen in de huid stroomt.

Tegelijkertijd begint het lichaam af te koelen van zijn normale temperatuur van 37 ° Celsius (98,6 ° Fahrenheit) totdat het de omgevingstemperatuur eromheen bereikt. Bekend als algor mortis of de "death chill", de afname van de lichaamstemperatuur volgt een enigszins lineaire progressie: twee graden Celsius in het eerste uur; één graad elk uur daarna.

De verwachte afname van de lichaamstemperatuur tijdens algor mortis kan forensische wetenschappers helpen bij het benaderen van het tijdstip van overlijden, ervan uitgaande dat het lichaam niet volledig is afgekoeld of is blootgesteld aan extreme omgevingstemperaturen.

Terwijl de spieren ontspannen, vermindert de kringspier, en urine en ontlasting komen voorbij.

Op uren 2 tot 6

Omdat het hart niet langer bloed pompt, begint de zwaartekracht hem naar de gebieden van het lichaam te trekken die zich het dichtst bij de grond bevinden (pooling), een proces dat livor mortis wordt genoemd. Als het lichaam lang genoeg (meerdere uren) ongestoord blijft, kunnen de delen van het lichaam die het dichtst bij de grond liggen roodachtig-paarse verkleuring (die lijkt op een blauwe plek) uit het zich opstapelende bloed ontwikkelen. Embalmers noemen dit soms de "postmortem-vlek".

Beginnend ongeveer in het derde uur na de dood, veroorzaken chemische veranderingen in de cellen van het lichaam dat alle spieren beginnen te verstijven. Bekend als rigor mortis, Bij rigor mortis zijn de eerste spieren die worden aangetast de oogleden, de kaak en de nek. In de komende uren zal rigor mortis zich in het gezicht verspreiden en door de borst, buik, armen en benen naar beneden gaan totdat het uiteindelijk de vingers en tenen bereikt.

Interessant is dat de oude gewoonte om munten op de oogleden van de overledene te plaatsen het gevolg kon zijn van de wens om de ogen gesloten te houden, omdat rigor mortis hen het snelst beïnvloedt. Het is ook niet ongebruikelijk dat baby's en jonge kinderen sterven om geen rigor mortis te vertonen, mogelijk vanwege hun kleinere spiermassa.

Op de uren 7 tot 12

Maximale spierstijfheid door het hele lichaam treedt op na ruwweg 12 uur als gevolg van rigor mortis, hoewel dit zal worden beïnvloed door de ouderdom, fysieke conditie, geslacht, de luchttemperatuur en andere factoren van de overledene.

Op dit punt zijn de ledematen van de overledene moeilijk te verplaatsen of te manipuleren. De knieën en ellebogen zullen licht gebogen zijn, en vingers of tenen kunnen ongebruikelijk scheef lijken.

Om uur 12 en verder

Na het bereiken van een toestand van maximale rigor mortis, zullen de spieren losser gaan worden als gevolg van voortdurende chemische veranderingen in de cellen en inwendig weefselverval. Het proces, bekend als secundaire slapte, vindt plaats over een periode van één tot drie dagen en wordt beïnvloed door externe omstandigheden zoals temperatuur. (Koud vertraagt ​​het proces.)

Tijdens secundaire slapte begint de huid te krimpen, waardoor de illusie ontstaat dat haar en nagels groeien. Rigor mortis zal dan in de tegenovergestelde richting dissiperen - van de vingers en tenen naar het gezicht - gedurende een periode van maximaal 48 uur.

Zodra de secundaire slapte is voltooid, zullen alle spieren van het lichaam weer ontspannen zijn.

Samenvatting

Vanaf het moment van de dood beginnen fysieke veranderingen in het lichaam. De klassieke "rigor mortis" of verstijving van het lichaam (waarvan de term "stiffs" afgeleid is) begint ongeveer drie uur na de dood en is maximaal ongeveer 12 uur na de dood. Beginnend rond het 12-uurs teken, wordt het lichaam weer slapper zoals het was op het moment van overlijden.

Sommige mensen willen na de dood niet nadenken over de veranderingen in het lichaam, terwijl anderen dat willen weten. Iedereen is anders en het is een zeer persoonlijke beslissing. Voor degenen die willen weten, echter, leren we dat de lichamelijke veranderingen die leiden naar de dood, en na de dood, niet zomaar willekeurige ontbinding zijn. Onze lichamen zijn eigenlijk ontworpen om op een geprogrammeerde manier te stoppen en te sterven.

Wat is een Death Rattle?