De verbinding tussen schildklieraandoeningen en diabetes

Het is niet ongebruikelijk dat iemand zowel schildklieraandoeningen als diabetes heeft. Als u bijvoorbeeld diabetes type 1, diabetes type 2, insulineresistentie of metabool syndroom heeft, verdubbelt dit uw risico op het ontwikkelen van een schildklieraandoening. En schildklieraandoeningen verhogen het risico op het ontwikkelen van het metabool syndroom of type 2 diabetes. Deze associatie is nog sterker als u overgewicht of obesitas heeft.

Het is daarom belangrijk om ervoor te zorgen dat u routine-screening op diabetes ondergaat als u een schildklieraandoening heeft en vice versa om een ​​vroege detectie en tijdige behandeling te garanderen. Wanneer een van de voorwaarden slecht onder controle is, kan het het beheer van de andere aandoening bemoeilijken en het risico op complicaties verminderen.

Er zijn ook enkele stappen die u kunt nemen om het risico van deze dubbele diagnose te verkleinen.

Schildklierziekte en bloedsuiker

Uw schildklier en schildklierhormonen spelen een belangrijke rol bij het reguleren van veel van de biologische processen van uw lichaam, zoals groei, ontwikkeling en metabolisme. Omdat schildklieraandoeningen de stofwisseling verstoren, kan het uw bloedsuikerspiegel veranderen. Dit verhoogt het risico op het ontwikkelen van diabetes en het maakt het moeilijker om uw bloedsuikerspiegel te beheersen als u al diabetes heeft.

Hyperthyreoïdie, wat een overactief schildklierhormoon is, en hypothyreoïdie, wat een onderactief schildklierhormoon is, zijn beide geassocieerd met lichte hyperglycemie (verhoogde glucosespiegels).

Het is mogelijk dat u geen duidelijke symptomen van door de schildklier geïnduceerde hyperglycemie ondervindt als u geen diabetes heeft, omdat uw insuline uw bloedsuikerspiegel kan reguleren om het in de buurt van optimale niveaus te krijgen.

Er wordt aangenomen dat de chronisch hoge bloedsuikerspiegel die door schildklierziekte kan worden geïnduceerd, kan bijdragen aan de ontwikkeling van het metabool syndroom, een pre-diabetische toestand. Onbehandeld metabool syndroom kan doorgaan tot type 2-diabetes.

Schildklieraandoeningen en insuline

Diabetes kan veranderingen in de schildklierhormoonspiegels veroorzaken. Insuline imiteert de werking van schildklierhormonen in sommige weefsels van het lichaam, waardoor de productie van schildklierhormonen afneemt. Maar insuline functioneert ook op de tegenovergestelde manier, wat schildklierhormonen in andere weefsels doen, wat de schildklierhormoonspiegels verhoogt.

Overmatige of gebrekkige insuline kan veranderingen in de productie en activiteit van schildklierhormoon veroorzaken.

Als je de associatie vanuit een andere richting bekijkt, kunnen de metabole veranderingen van de schildklieraandoening interfereren met de effecten van insuline, of deze nu endogeen is (geproduceerd door je lichaam) of als een medische behandeling voor diabetes.

Hyperthyreoïdie verhoogt het metabolisme en kan ervoor zorgen dat insuline sneller dan normaal wordt verwerkt en uit het lichaam wordt geëlimineerd. Sommige mensen met diabetes type 1 die ook gediagnosticeerd zijn met hyperthyreoïdie, moeten mogelijk hogere doses insuline nemen totdat de schildklierhormonen gestabiliseerd zijn.

Wanneer het metabolisme wordt vertraagd in hypothyreoïdie, kan insuline langer in het lichaam blijven hangen, waardoor het risico op hypoglycemie (lage glucosespiegels) groter is. Hypothyreoïdie is ook in verband gebracht met een verhoogde gevoeligheid voor insuline, die kan bijdragen aan hypoglykemie.

Het is belangrijk dat u alle aanpassingen in uw voorgeschreven insulinedosis met uw arts bespreekt, indien van toepassing.

Andere verbindingen

Naast het gecompliceerde glucosemetabolisme geassocieerd met schildklierziekte en diabetes, zijn er verschillende andere oorzaken voor de relatie tussen schildklierziekte en diabetes.

Auto immuunziekte

Diabetes en schildklieraandoeningen kunnen beide worden veroorzaakt door een auto-immuunproces, waarbij het lichaam zichzelf aanvalt. Als u één auto-immuunziekte hebt, zoals diabetes, verhoogt dit uw risico op het ontwikkelen van een andere auto-immuunziekte, zoals schildklierziekte.

Hypothalamische-hypofyse-as

Er is een cyclus van interactie en feedback tussen de hypothalamus, de hypofyse, de bijnieren, de schildklier en insuline. Bijnierhormonen, samen met schildklierhormonen en de hormonen van de alvleesklier (insuline en glucagon), werken allemaal samen om het metabolisme te reguleren. De hypothalamus en de hypofyse reageren door al deze te stimuleren of te remmen.

Wanneer insuline, schildklierhormonen of de steroïdhormonen van de bijnier buiten balans zijn, nemen de andere vaak toe of af als middel om de metabole disfunctie te compenseren. Aangenomen wordt dat deze interactie een rol speelt in de relatie tussen schildklierziekte en diabetes.

De link tussen schildklieraandoeningen en de bijnieren

Preventie en beheer

Als er al een schildklieraandoening of diabetes is vastgesteld, wordt gewichtsbeheersing beschouwd als een van de meest effectieve strategieën voor het voorkomen van de andere aandoening.

Als u de controle houdt over uw glucose- en schildklierhormoonspiegels, kunt u diabetes voorkomen als u een schildklieraandoening heeft. En het handhaven van optimale glucosespiegels kan uw kansen op het ontwikkelen van schildklieraandoeningen verminderen als u diabetes hebt.

Als u weinig insuline of insulineresistentie heeft, kan de ziekte van uw schildklier ervoor zorgen dat uw bloedglucosewaarden meer fluctueren dan anders en moeilijker te beheren zijn. Een optimale controle van schildklierhormoonspiegels en glucosespiegels met medicatie en voeding is van vitaal belang om de complicaties op de lange termijn van beide aandoeningen te voorkomen.

Complicaties van diabetes die u moet weten

Een woord van heel goed

Omdat er een aanzienlijk risico op schildklierproblemen is voor diegenen met type 1 diabetes, beveelt de American Diabetes Association (ADA) aan dat iedereen met type 1-diabetes kort na diagnose op hypothyreoïdie wordt getest. Zelfs als de resultaten normaal zijn, beveelt de ADA aan dat vervolgonderzoeken ten minste eens in de twee jaar worden uitgevoerd.