Wat is posttraumatische artrose?

Posttraumatische osteoartritis wordt gedefinieerd als artrose die ontstaat na een gewrichtsbeschadiging. De meesten van ons weten dat artrose de meest voorkomende vorm van artritis is en 27 miljoen volwassenen in de VS treft. Artrose is ook de primaire oorzaak van invaliditeit in verband met mobiliteit in de VS.

Naar verluidt heeft 12 procent van alle gevallen van symptomatische osteoartritis, of ongeveer 5,6 miljoen mensen met osteoartritis van de onderste ledematen in de Verenigde Staten, posttraumatische osteoartritis. Symptomatische osteoartritis wordt gedefinieerd als de aanwezigheid van radiografische osteoartritis samen met pijn, stijfheid en enige functionele beperking van het aangetaste gewricht. Radiografische osteoartritis verwijst naar artrose die waarneembaar is op röntgenfoto's, maar deze is niet altijd symptomatisch.

Gewrichtsletsel is een bekende risicofactor voor artrose

Er zijn verschillende bekende risicofactoren geassocieerd met artrose, zoals veroudering en obesitas. Gewrichtsschade is een van de bekende risicofactoren voor artrose.

Gewrichtsschade kan optreden bij elk volgend trauma na een gewricht, maar het zijn de knie en de enkel die worden herkend als meest betrokken. In de VS heeft 11 procent van alle behandelde musculoskeletale letsels betrekking op verstuikingen en verrekkingen van de knie of het been. Het type gewrichtsbeschadiging dat is geassocieerd met posttraumatische osteoartritis kan een fractuur, kraakbeenbeschadiging, acute ligamentverstuiking of chronische ligamenteuze instabiliteit zijn.

Prevalentie van posttraumatische artrose

Geschat wordt dat 13 miljoen Amerikaanse volwassenen, 60 jaar of ouder, radiologische knieartrose hebben. Van die groep hebben ongeveer 4 miljoen mensen symptomatische knieartrose. Op basis van studieresultaten is gesuggereerd dat ongeveer 10 procent van alle gevallen van artrose in de knie meer specifiek post-traumatische osteoartritis is. Mensen die hun knie verwonden hebben 4,2 keer meer kans op het ontwikkelen van artrose dan mensen zonder knieblessure.

Enkelartrose is veel zeldzamer. Volgens het Journal of Athletic Training heeft slechts één procent van de wereldbevolking enkelartrose met betrekking tot welke oorzaak dan ook. Mensen hebben 10 keer meer kans om te worden gediagnosticeerd met artrose van de knie dan osteoartrose van de enkel. Gewrichtsblessure of -trauma is duidelijk de primaire oorzaak van artrose in de enkel, met 20 tot 78 procent van alle enkelartrose-gevallen die specifiek verband houden met posttraumatische osteoartritis.

Posttraumatische heupartrose is goed voor slechts 2 procent van alle gevallen van heupartrose. De prevalentie van posttraumatische heupartrose is echter aanzienlijk hoger onder het leger, misschien wel 20 procent. De prevalentie van posttraumatische osteoarthritis in de schouder wordt geschat op 8 tot 20 procent onder mensen die gepland zijn voor een operatie voor anterieure glenohumerale instabiliteit.

Knieblessure

Hier zijn enkele statistieken over knieblessures om de omvang van het probleem te illustreren:

• De knie is betrokken bij 15 procent van alle sportblessures op de middelbare school.
• Ongeveer 250.000 letsels aan de voorste kruisband (ACL) komen elk jaar in de VS voor.
• Van de 250.000 met ACL-verwondingen hebben er 175.000 een operatie voor ACL-reconstructie.
• Ongeveer 75 procent van de ACL-letselgevallen heeft ook schade aan de meniscus.
• Zowel ACL als meniscusverwondingen worden als een hoog risico voor posttraumatische osteoartritis beschouwd.

Interessant is dat een systematische review onthulde dat de prevalentie van posttraumatische osteoartritis hoger was bij degenen die reconstructiechirurgie hadden ondergaan voor hun beschadigde ACL vergeleken met degenen die geen reconstructie ondergingen. "Tijd sinds blessure" was echter een factor. Er werd vastgesteld dat mensen met een reconstructie in de 20 jaar na de verwonding een hogere prevalentie van posttraumatische osteoartritis hadden dan degenen die dat niet deden, zoals hierboven vermeld, maar in het derde decennium (dwz 20 tot 30 jaar na de verwonding), de mensen die geen ACL-reconstructie ondergingen hadden 34 procent meer prevalentie van posttraumatische osteoartritis dan degenen die een reconstructie ondergingen.

Hoewel meniscusverwondingen en -operaties ook verband houden met posttraumatische osteoartritis, lijkt het erop dat er na 2 jaar (post-blessure) geen significante associatie bestaat.Volledige meniscale resectie lijkt meer geassocieerd te zijn met de ontwikkeling van posttraumatische osteoartritis dan meniscaal herstel of gedeeltelijke menisectomie.

Wat specifiek post-traumatische osteoartritis na een ACL of meniscusbeschadiging veroorzaakt, wordt niet volledig begrepen. Bijdragende factoren zijn waarschijnlijk verhoogde ontstekingsmarkers, weefselschade door verwonding die het degeneratieve proces versnelt, afbraak van kraakbeen en veranderde gewrichtsbelasting of andere biomechanische veranderingen bij zowel gewonde als gereconstrueerde patiënten. Een andere belangrijke factor kan de quadricepspierzwakte zijn die optreedt na knieblessure. Ook dat kan van invloed zijn op de gezamenlijke belasting en abnormale belasting kan het kraakbeen beïnvloeden.

Enkelblessure

Ankle injury statistics laat ons zien dat het ook een relatief veelvoorkomende blessure is:

• Enkelblessures zijn de oorzaak van 20 procent van de bezoeken aan spoedeisende hulp.
• De enkel is betrokken bij 23 procent van de middelbare school sportblessures.
• De meeste enkelblessures zijn te wijten aan laterale enkelverstuikingen.
• Geschat wordt dat 25.000 enkelverstuikingen elke dag in de U.S.
• Ondanks het aantal verstuikingen, is 37 procent van de gevallen van posttraumatische enkelartrose het gevolg van fracturen.

Behandeling van posttraumatische artrose

Het verloop van de behandeling van post-traumatische osteoartritis volgt in het algemeen die van osteoartritis. Er zijn niet-chirurgische behandelingsopties, waaronder gewichtsverlies, zijdelingse wiginlegzolen, beugels / steunen en oefeningen. Er zijn medicijnen, voornamelijk analgetica en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), evenals injecties van hyaluronzuur of corticosteroïden. Gewrichtsvervangende chirurgie is een andere behandelingsoptie, maar de leeftijd van de patiënt moet worden overwogen. Chirurgie is minder optimaal voor jongere patiënten, omdat zij hun prothese kunnen overleven en onderweg een of meerdere chirurgische aanpassingen moeten ondergaan.

Het komt neer op

Letsel alleen kan geen posttraumatische osteoartritis veroorzaken in een aangetast gewricht. In feite kunnen er genetische factoren bij betrokken zijn. Genetische factoren die worden erkend als bijdragen aan artrose kunnen ook bijdragen aan posttraumatische osteoartritis. Het is een ingewikkeld proces, maar we weten dat gewrichtsblessures een chronisch remodelleringsproces in kraakbeen en andere gewrichtsweefsels teweegbrengen. De veranderingen in het gewricht die het gevolg zijn van het hermodelleringproces kunnen leiden tot posttraumatische osteoartritis, vooral bij mensen die er genetisch voor zijn geprepareerd.

De tijd die nodig is om gewrichtsletsel te krijgen voor posttraumatische osteoartritis kan minder zijn dan een jaar bij mensen met ernstige fracturen of zo lang als een decennium, zo niet meer, bij mensen met ligamenteuze of meniscusverwondingen. Ook hebben oudere mensen (d.w.z. ouder dan 50 jaar) met fractuur meer kans op het ontwikkelen van artrose dan diegenen die jonger zijn.