Overzicht van MS Subtype Myelocortical MS

Het verhaal van multiple sclerose (MS) verandert voortdurend, ontvouwt en houdt ons op de hoogte - en dit blijft waar, omdat wetenschappers van de Cleveland Clinic een nieuw MS-subtype ontdekken.

Alvorens te begrijpen hoe dit MS-subtype tot stand kwam, is het belangrijk om snel de fundamentele pathofysiologie van MS te herzien, die verwijst naar de abnormale processen die zich voordoen in de hersenen en het ruggenmerg van patiënten met MS.

Pathofysiologie van multiple sclerose

Wanneer u zich verdiept in de details achter "waarom" MS-laesies (die witte vlekken op uw MRI) ontstaan, zult u onvermijdelijk lezen over een proces genaamd demyelinisatie, dat verwijst naar het verlies van de myeline-omhulsel (de vetlaag die de zenuwvezels isoleert).

Witte stof Demyelinatie

Bij MS wordt verondersteld dat witte stof demyelinisatie optreedt als gevolg van een auto-immuunaanval, wat betekent dat iemands eigen immuunsysteem misleidend aanvallen op myeline in de diepere witte stofgebieden van de hersenen.

Met beschadigde myeline kunnen zenuwsignalen niet snel of effectief worden overgedragen, wat leidt tot een verscheidenheid aan symptomen, afhankelijk van waar in de hersenen of het ruggenmerg de aanval plaatsvindt.

Zenuwceldood

Met het verlies van myeline bij MS kunnen zenuwcellen uiteindelijk afsterven (neuronaal verlies genoemd), wat leidt tot onomkeerbare invaliditeit. Echter, en dit is de sleutel, er werd altijd gedacht dat zenuwcelverlies alleen plaatsvond in de aanwezigheid van myeline verlies. Met andere woorden, de vernietiging van myeline zou de uiteindelijke dood van een zenuwcel veroorzaken.

Twee onafhankelijke processen

Dit blijkt echter niet te kloppen. In een studie in Lancet Neurology, onderzoekers ontdekten dat zenuwcelverlies onafhankelijk van demyelinisatie kan optreden - en dit fenomeen is significant genoeg om het zijn eigen MS-subtype myelocorticale MS te noemen.

Wist u dat er meerdere soorten MS zijn?

Hoe Myelocortical MS Was Discovered

In de studie in Lancet Neurology, onderzoekers onderzochten de hersenen en het ruggenmerg van honderd overleden patiënten met MS.

Tijdens hun analyse ontdekten de onderzoekers dat twaalf van de MS-patiënten geen demyelinisatie hadden in de witte-stofgebieden van hun hersenen (alleen in het ruggenmerg en de hersenschors, de buitenste laag van de hersenen).

Dit is opmerkelijk, aangezien demyelinisatie van de witte stof, zoals eerder vermeld, de kenmerkende eigenschap achter MS is, of het "waarom" achter hoe MS-laesies zich vormen.

Je kunt je dan afvragen waarom mensen met "myelocorticale MS" typische witte stof MS-laesies hadden op hun MRI's in de hersenen (toen ze nog leefden). De auteurs van het onderzoek zijn niet helemaal zeker, maar ze suggereren dat gezwollen, stervende zenuwcellen moeten lijken op myeline-verlies van witte stof op MRI. Als een resultaat kan alleen door autopsie myelocorticale MS worden vastgesteld.

Wat betekent dit voor mij?

Afgezien van het verkrijgen van diepere kennis over de pathofysiologie van MS, zal deze bevinding - dat zenuwcelverlies onafhankelijk van myelineverlies kan optreden - hopelijk enkele volgende stappen voor MS-onderzoekers teweegbrengen.

Het kan bijvoorbeeld verbeterde hersen-MRI-technieken inspireren voor het analyseren van subtiele veranderingen in zenuwcellen. Op deze manier kunnen experts de koers of prognose van iemands MS eenvoudiger diagnosticeren en voorspellen.

Door MS in subtypes te verdelen, kunnen onderzoekers mogelijk beter op therapieën reageren - een meer geïndividualiseerde benadering van MS-zorg.

Dit gezegd hebbende, houd er rekening mee dat we de prevalentie van mensen met myelocorticale MS versus traditionele relapsing-remitting MS niet kennen.

In de studie waren er 12 patiënten (van de 100) met myelocorticale MS. Alle overleden patiënten in het onderzoek waren echter overleden aan complicaties van gevorderde MS. Het is daarom moeilijk om de MS-populatie met de echte MS-populatie te vergelijken.

Hoe dan ook, zelfs als mensen met myelocorticale MS slechts een kleine populatie vormen, zal deze ontdekking waarschijnlijk waardige implicaties hebben voor iedereen met MS.

Een woord van heel goed

De grote lijnen hier zijn dat experts de biologie achter MS steeds meer benaderen, wat bewijst dat het misschien net zo uniek is als een ziekte in zijn werkingsmechanisme zoals het is in zijn symptomen.

Uiteindelijk komt de ontdekking van een MS-subtype ons een stap dichter bij het vinden van een remedie - een hoop die we allemaal vasthouden en leven voor elke dag.