Manieren die doof en horend zijn, zijn anders

Mensen horen vaak doofheid als gewoon 'een onvermogen om te horen'. Doven is echter meer dan alleen of iemand kan horen of niet - het gaat om deel uitmaken van een gemeenschap met zijn eigen geschiedenis, waarden en cultuur. Laten we eens kijken naar enkele van de meer verrassende feiten over dovencultuur en hoe deze verschilt van gehoorcultuur.

Gebarentaal is niet universeel

Hoewel Amerikaanse gebarentaal wordt gebruikt in de Verenigde Staten en Canada, hebben de meeste landen hun eigen gebarentalen. Net zoals Amerikaanse gebarentaal geen verband houdt met gesproken Engels, hebben de gebarentalen van andere landen hun eigen unieke geschiedenissen die losstaan ​​van de oorsprong en geschiedenissen van de respectievelijke gesproken talen van hun land. Omdat de medeoprichter van de eerste school voor doven in de Verenigde Staten bijvoorbeeld uit Frankrijk kwam, heeft American Sign Language veel overeenkomsten met de Franse gebarentaal. Vaak wordt Amerikaanse gebarentaal gebruikt voor internationale communicatie in sommige academische omgevingen (mogelijk als gevolg van de invloed van de Gallaudet University in de VS, de enige liberale kunstuniversiteit ter wereld voor dove studenten). American Sign Language is compleet anders dan de Britse gebarentaal. De Britse gebarentaal (BSL) -familie omvat BSL, de Australische gebarentaal en de gebarentaal van Nieuw-Zeeland. Deze gebarentalen zijn vergelijkbaar genoeg voor mensen die een van hen kennen om Doven te begrijpen die een van de anderen gebruiken.

Doven kunnen heel direct zijn

Doven kunnen direct zijn met opmerkingen en vragen over onderwerpen die het horen van mensen vaak als onbeleefd beschouwen. Dove mensen vinden het bijvoorbeeld niet onbeleefd om opmerkingen te maken, zoals: "Je hebt echt aankomen, wat is er gebeurd?" In feite kan het niet reageren op een voor de hand liggende verandering zoals gewichtstoename op een afstandelijke of onverschillige manier overkomen. Als alternatief, terwijl het horen van mensen de directheid van dove mensen als onbeleefd zou kunnen interpreteren, kunnen dove mensen in de war raken door hoe rotonde mensen kunnen horen. Bij het geven van kritiek of feedback bijvoorbeeld, hoort het horen van mensen vaak hun negatieve feedback met positieve uitspraken. Voor doven kan dit gemengde berichten verzenden, omdat het niet duidelijk is welke boodschap de gehoorde persoon probeert over te brengen.

Kijkend naar het gezicht, niet de handen, tijdens het communiceren

Als u dove mensen ziet tekenen, zult u merken dat zij bij het communiceren naar elkaars gezichten kijken, en niet naar handen. Mensen die leren tekenen, fixen vaak op de handen van de ondertekenaar, die er onnatuurlijk uitziet en een effectieve communicatie kan hinderen. Dit komt omdat gezichtsuitdrukkingen net zo belangrijk zijn voor communicatie in gebarentaal als het gebruik van de handen en een enorme impact kunnen hebben op de betekenis die wordt overgebracht.

Iemands aandacht krijgen

Om iemands aandacht te krijgen, kunnen dove mensen iemand op de schouder tikken. Of ze slaan of tikken op een tafel, zodat de trillingen ervoor zorgen dat iedereen aan de tafel naar de bron van de trillingen kijkt. In een grote groep of een klaslokaal is het flitsen van de lichten een gebruikelijke manier om de aandacht van iedereen te trekken. Het is onbeleefd om met je handen voor het gezicht van een dove persoon te zwaaien om hun aandacht te trekken. Tik ze zachtjes op de schouder. Het is prima om met je hand te zwaaien, als je te ver weg bent voor een schouderkraan. Hier zijn een aantal fouten die mensen maken bij het proberen de aandacht van een dove persoon te trekken. Deze worden over het algemeen als ongepast of zelfs onbeleefd beschouwd.

• stampende woedend op de vloer
• het in- en uitschakelen van het licht wanneer u slechts de aandacht van één persoon probeert te krijgen, en niet de hele groep
• agressief prikken met de persoon met wie je wilt praten
• zwaaien met je hand vlak voor het gezicht van de persoon
• de handen van de persoon grijpen om hem of haar te dwingen om te stoppen met tekenen en opletten (nooit de handen van een dove persoon grijpen - dat is alsof iemand zijn hand voor de mond van een horende persoon legt)