Hoe Testicular Cancer wordt behandeld

Als u bent gediagnosticeerd met zaadbalkanker, zijn er drie soorten behandelingen die kunnen worden gebruikt: chirurgie, chemotherapie en bestraling. Welke voor u wordt aanbevolen zal grotendeels gebaseerd zijn op het stadium (omvang) van de kanker en de cellulaire kenmerken van de tumor.

Dankzij de vooruitgang in chemotherapeutische geneesmiddelen bereiken we nu bij stadium 1 teelbalkanker een vijfjaarsoverleving van bijna 99 procent. Bovendien is de vijfjaarsoverleving voor stadium 3 teelbalkanker ongeveer 73 procent.

chirurgie

Als testiculaire kanker wordt gediagnosticeerd, zal een operatie altijd een facet van de behandeling zijn. Chirurgie omvat routinematig de verwijdering van de teelbal en de tumor in een procedure die een radicale orchiectomie wordt genoemd. Afhankelijk van of (en hoeveel) de kanker zich heeft verspreid voorbij de plaats van de oorspronkelijke tumor, kunnen extra operaties nodig zijn om de aangetaste lymfeklieren te verwijderen.

Testikelverwijdering (Radical Orchiectomy)

Testicular cancer is uniek omdat de diagnose bijna altijd wordt gesteld door de zaadbal permanent te verwijderen in een chirurgische procedure die bekend staat als een radicale inguinale orchidectomie. Hoewel dit misschien extreem lijkt - het verwijderen van een orgaan om een ​​aandoening te diagnosticeren - wordt het alleen gedaan wanneer alle andere tests (waaronder een echografie en bloedtumortaaltesten) sterk positief zijn voor kanker.

Een radicale orchiectomie kan zowel de laatste fase van de diagnose van kanker zijn als de eerste stap in de behandeling.

Zelfs als uw zaadbal verwijderd moet worden, kan de overgeblevene het werk voor beide doen. De operatie maakt je niet steriel of interfereert met je vermogen om seks te hebben of een erectie te krijgen. Indien gewenst, kunt u het uiterlijk van het scrotum herstellen door een siliconenimplantaat voor testikels te laten uitvoeren door een cosmetisch chirurg.

Hoe het wordt uitgevoerd: De operatie zelf duurt van de drie tot zes uur. Het wordt uitgevoerd in een ziekenhuis door een uroloog en vaak uitgevoerd als een operatie op dezelfde dag.

Het begint met een incisie van drie tot zes inch in de schaamstreek vlak boven de aangedane testikel. De zaadbal wordt vervolgens geëxtraheerd en chirurgisch verwijderd, samen met het zaadstreng (dat de zaadleider bevat die sperma uit de zaadbal transporteert). De buizen en vaten worden vervolgens afgebonden met permanente zijden of polypropyleen hechtingen. De hechtingen fungeren als markers in het geval dat de uroloog een extra operatie moet uitvoeren.

Herstel: Herstel van een orchidectomie duurt meestal ongeveer twee tot drie weken. Bedrust wordt meestal aanbevolen voor de eerste 24 uur. Ondersteunende onderkleding, zoals een riempje, kan de eerste paar dagen nodig zijn. Complicaties van een orchidectomie zijn ongebruikelijk, maar kunnen bloedingen, infecties, plaatselijke gevoelloosheid of chronische lies- of scrotale pijn omvatten.

Staging- en behandelingsbeslissingen: Op basis van de resultaten van de weefselanalyse en andere tests, zal de patholoog de ziekte in kaart brengen. Elk van deze ziektestadia - van fase 1 tot stadium 3 - beschrijft de verspreiding en ernst van de kanker:

• Fase 1 betekent dat de kanker zich in de teelbal bevindt.
• Stage 2 betekent dat de kanker zich heeft verspreid naar nabijgelegen lymfeklieren.
• Fase 3 betekent dat de kanker op afstand is uitgezaaid.

Bovendien zal uw arts willen weten welk type tumor u heeft. Testiculaire kankers zijn geclassificeerd alsseminomas, een type dat langzaam groeit en minder snel uitgezaaid wordt, en non-seminoom, die over het algemeen agressief zijn en zich vaker verspreiden.

Op basis van een beoordeling van de verzamelde informatie, zal uw arts beslissen over de juiste behandelingskuur.

Minder vaak, agedeeltelijke orchiectomie kan worden uitgevoerd waarbij alleen het kankerachtige deel van een zaadbal wordt verwijderd. Dit kan worden onderzocht als een middel om de vruchtbaarheid te behouden als je maar één zaadbal hebt of als beide testikels zijn aangetast.

Retroperitoneale lymfeklierdissectie (RPLND)

Als testiculaire kanker positief wordt gediagnosticeerd, kan een chirurgische procedure die bekend staat als een retroperitoneale lymfeklierdissectie (RPLND) worden uitgevoerd als de kanker zich heeft verspreid of als er bezorgdheid bestaat dat dit zou kunnen.

Wanneer een testikeltumor uitgezaaid is, gebeurt dit in een relatief voorspelbaar patroon. De eerste weefsels die gewoonlijk worden aangetast, zijn de lymfeklieren van het retroperitoneum. Dit is de ruimte achter het peritoneum (het membraan dat de buikholte bekleedt) dat is gevuld met bloed en lymfevaten. Door een geëxtraheerde lymfeklier te onderzoeken, kan de patholoog bepalen of de ziekte zich heeft verspreid.

RPLND is meestal geïndiceerd voor stadium 1 en stadium 2 niet-seminomen omdat ze meer geneigd zijn om te metastatiseren. (Daarentegen worden seminomen van stadium 1 en stadium 2 gewoonlijk behandeld met alleen bestraling.)

Bij bepaalde niet-seminomen van fase 1 wil de arts de voordelen van een RPLND afwegen tegen die van een minder invasieve reeks van chemotherapie. De beslissing is niet altijd gesneden en droog. In sommige gevallen kan een wacht-en-wacht-benadering de voorkeur hebben als de tumor is opgesloten en er geen bewijs is van kanker in het scrotum, zaadstreng of elders.

Als u een stadium 2 niet-seminoom heeft, kan een RPLND na chemotherapie worden uitgevoerd als er enig bewijs is van resterende kanker. Dit komt omdat de kankerresten soms kunnen worden verspreid en resistent worden tegen de eerder gebruikte chemotherapiemedicijnen. Als dit zou gebeuren, zou de kanker veel moeilijker te behandelen zijn.

Een RPLND kan geschikt zijn voor een fase 2 of stadium 3-seminoom als er na bestraling of chemotherapie nog kanker overblijft.

Hoe het wordt uitgevoerd: De operatie omvat een incisie die net onder het borstbeen begint en doorloopt tot in de navel. Nadat de darmen voorzichtig zijn verplaatst, worden ongeveer 40 tot 50 lymfeklieren verwijderd, waarbij ervoor wordt gezorgd dat de omliggende zenuwen niet worden beschadigd. Het is een zeer technische ingreep waarvoor een ervaren chirurg nodig is.

Nadat de darmen zijn vervangen en de wond gehecht, worden de lymfeknopen voor analyse naar het laboratorium gestuurd. Alles bij elkaar genomen, kan de operatie enkele uren duren om uit te voeren.

Herstel: Na de operatie wordt u enkele uren naar de post-anesthesiezorgeenheid gebracht, waarna u voor de rest van uw herstel naar een ziekenhuiskamer wordt overgebracht. Een urinekatheter zal op het moment van de operatie zijn geplaatst om de blaas te draineren; het wordt daar twee tot vier dagen bewaard om je urineproductie te controleren. Gedurende de eerste twee of drie dagen wordt u op een vloeibaar dieet gezet. Orale en intraveneuze pijnstillers kunnen ook worden voorgeschreven.

Over het algemeen zou je goed genoeg moeten zijn om binnen zeven tot tien dagen te worden ontslagen. Eenmaal thuis kan het drie tot zeven weken duren om volledig te herstellen.

Postoperatieve complicaties: Complicaties kunnen zijn: beschadiging van de sympathische zenuw die parallel loopt aan het ruggenmerg. Als dit gebeurt, kunt u retrograde ejaculatie ervaren waarbij sperma wordt omgeleid naar de blaas in plaats van de urethra. Hoewel dit van invloed kan zijn op uw vermogen om zwanger te worden, kunnen bepaalde geneesmiddelen, zoals Tofranil (imipramine), de spierrespons helpen verbeteren.

Andere post-operatieve complicaties omvatten infectie, darmobstructie en een reactie op de anesthetische medicatie. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zal een RPLND geen erectiestoornissen veroorzaken, omdat de zenuwen die erecties reguleren zich elders in het lichaam bevinden.

Laparoscopische chirurgie (ook bekend als "sleutelgat" -chirurgie) kan soms worden overwogen voor een RPLND. Hoewel minder invasief dan een traditionele RPLND, is het extreem tijdrovend en mogelijk niet zo effectief als een "open" operatie.

chemotherapie

Chemotherapie omvat het gebruik van toxische geneesmiddelen om kankercellen te doden. Meestal worden twee of meer geneesmiddelen intraveneus toegediend (in een bloedader) om ervoor te zorgen dat de geneesmiddelen op grote schaal door het lichaam worden verspreid.

Dit is de standaardbehandeling voor seminomen die metastase hebben ondergaan (stadium 2 tot stadium 3). Een RPLND kan ook daarna worden uitgevoerd als er kankerresten zijn. Chemotherapie wordt minder vaak gebruikt voor een fase 1-seminoom, tenzij kankercellen buiten de testikels worden gedetecteerd, maar niet worden gezien bij beeldvormingstests.

Daarentegen kan chemotherapie worden gebruikt voor het behandelen van niet-seminomen van stadium 1 en kan zelfs de voorkeur hebben boven een RPLND in stadium 2. Evenals bij stadium 3-seminomen worden stadium 3 niet-seminomen standaard behandeld met chemotherapie.

De zes geneesmiddelen die het meest worden gebruikt om teelbalkanker te behandelen zijn:

• bleomycine
• Platinol (cisplatine)
• Etoposide (VP-16)
• Ifex (ifosfamide)
• Taxol (paclitaxel)
• vinblastine

De medicijnen worden vaak voorgeschreven in combinatietherapie. Er zijn drie standaardregimes, die worden aangeduid met de volgende afkortingen:

• BEP: bleomycine + etoposide + platinol (cisplatine)
• EP: etoposide + platinol (cisplatine)
• VIP: VP-16 (etoposide) of vinblastine + ifosfamide + platinol (cisplatine)

Patiënten ondergaan gewoonlijk twee tot vier cycli chemotherapie die elke drie tot vier weken worden toegediend. De behandeling begint kort nadat de orchiectomie is uitgevoerd.

Bijwerkingen:Chemotherapie medicijnen werken door zich te richten op snel-replicerende cellen zoals kanker. Helaas vallen ze ook andere snel-replicerende cellen aan, zoals haarzakjes, beenmerg en weefsel van de mond en darmen. De resulterende bijwerkingen kunnen zijn:

• Haaruitval
• Vermoeidheid (door onderdrukking van het beenmerg)
• Zweertjes in de mond
• Diarree
• Misselijkheid en overgeven
• Verlies van eetlust
• Gemakkelijke kneuzing (vanwege lage bloedplaatjes)
• Verhoogd risico op infectie

Hoewel de meeste van deze bijwerkingen verdwijnen nadat de behandeling is beëindigd, kunnen sommige bijwerkingen lang aanhouden en mogen ze nooit verdwijnen. Als u ernstige of verslechterende bijwerkingen ervaart, neem dan contact op met uw arts, die mogelijk medicijnen kan voorschrijven om misselijkheid en braken te voorkomen of diarree of het risico op infectie te verminderen.

In sommige gevallen moet de chemotherapie misschien worden gewijzigd of gestopt als de bijwerkingen ondraaglijk worden. Andere opties voor behandeling zouden dan worden onderzocht.

Chemotherapie met stamceltransplantatie

Hoewel de meeste testiskankers reageren op chemotherapie, zijn niet alle kankers gemakkelijk te genezen. Sommige vereisen een therapie met hoge doses die het beenmerg ernstig kan beschadigen wanneer nieuwe bloedcellen worden aangemaakt. Als dit gebeurt, kan chemotherapie leiden tot mogelijk levensbedreigende bloedingen of een verhoogd risico op ernstige infectie door een tekort aan witte bloedcellen.

Omdat niet-seminoma's niet effectief kunnen worden behandeld met bestraling, zullen artsen soms overgaan tot het gebruik van hoge dosis chemotherapie gevolgd door een perifere bloedstamceltransplantatie (PBSCT) als een manier om de productie van bloedcellen door het lichaam te "stimuleren". Door PBSCT te gebruiken, kunnen hogere doses chemotherapie worden voorgeschreven zonder het risico van ernstige complicaties.

In het verleden werden stamcellen rechtstreeks uit het beenmerg genomen. Tegenwoordig worden ze vaker geoogst uit de bloedbaan met behulp van een speciale machine. Dit kan worden gedaan in de weken voorafgaand aan uw behandeling. Eenmaal verzameld, worden de stamcellen bevroren gehouden totdat ze nodig zijn.

Zodra de chemotherapie is gestart, worden de stamcellen voorzichtig ontdooid en via een intraveneuze (IV) infusie terug in uw bloedbaan gebracht. De stamcellen zullen zich dan in uw beenmerg nestelen en binnen zes weken nieuwe bloedcellen gaan aanmaken.

De procedure wordt het vaakst gebruikt bij mannen die een terugval van kanker hebben gehad.Zelfs in de populatie van moeilijk behandelbare mannen met niet-seminomatische tumoren kan het gecombineerde gebruik van hoge doses chemotherapie en PBSCT zich vertalen in een ziektevrije overleving van 60% op lange termijn, volgens onderzoek dat in 2017 is gepubliceerd in de Journal of Clinical Oncology.

Hoewel de procedure tijdrovend is, is deze meestal verdraagbaar met slechts minimale bijwerkingen. Zowel het oogsten als de infusie van stamcellen kan plaatselijke pijn, roodheid en zwelling op de infusieplaats veroorzaken. Sommige mensen reageren op de bewaarmiddelen die worden gebruikt in de opgeslagen stamcellen en ervaren koude rillingen, kortademigheid, vermoeidheid, duizeligheid en netelroos. De bijwerkingen zijn meestal mild en verdwijnen snel.

Als u om welke reden dan ook de procedure niet kunt verdragen (of als de behandeling mislukt, de resultaten waarop wordt gehoopt), kan uw arts mogelijk verwijzen naar klinische onderzoeken met behulp van onderzoekende medicijnen en behandelingen.

Bestralingstherapie

Stralingstherapie omvat energierijke stralen (zoals gammastralen of röntgenstralen) of deeltjes (zoals elektronen, protonen of neutronen) om kankercellen te vernietigen of hun groeisnelheid te vertragen. Ook bekend als uitwendige bundelstraling, is de procedure in het algemeen gereserveerd voor seminomen, die gevoeliger zijn voor straling.

In stadium 1 seminoom, wordt straling soms gebruikt als een vorm van adjuvante (preventieve) therapie om ervoor te zorgen dat eventuele dolende kankercellen worden weggevaagd. Dat gezegd zijnde, het wordt alleen gebruikt onder specifieke omstandigheden.

Voor een fase 2 seminoom, kan straling worden gestart kort na een radicale orchiectomie. Het wordt beschouwd als de geprefereerde vorm van seminaries van de behandelingsfase 2, tenzij de aangetaste lymfeknopen ofwel te groot of te wijdverspreid zijn. Chemotherapie is een alternatieve optie.

Bestralingstherapie begint zodra u voldoende bent genezen van orchiectomie. De dosering die u krijgt, is afhankelijk van het stadium van uw kanker.

De behandeling wordt vijf keer per week toegediend in doses van 2,0 Gy. Voor een fase 2-seminoom, vertaalt zich dat in 10 doses gedurende twee weken. Voor fase 3 zou u gedurende drie weken 15 doses nodig hebben.

De procedure zelf is relatief snel en eenvoudig. Je ligt eenvoudig op een tafel onder een stralingsemitter in de open lucht. Een schild wordt gebruikt om de resterende zaadbal te beschermen. Vaak wordt een handdoek tussen uw benen geplaatst om u te helpen de juiste positie te behouden. Eenmaal op zijn plaats wordt de straling in een aanhoudende burst afgegeven. Je zult het niet zien noch de straling voelen.

Bijwerkingen: Bijwerkingen van bestraling kunnen onmiddellijk optreden of jaren later gebeuren. Korte-termijn bijwerkingen kunnen zijn vermoeidheid, misselijkheid en diarree. Sommige mannen zullen ook roodheid, blaarvorming en afschilfering ervaren op de plaats van aflevering, hoewel dit vrij ongebruikelijk is.

Meer over zijn de bijwerkingen op de lange termijn, inclusief schade aan nabijgelegen organen of bloedvaten die zich pas op latere leeftijd kunnen manifesteren. Straling kan ook de ontwikkeling van nieuwe kankers veroorzaken, waaronder leukemie en kankers van blaas, maag, alvleesklier of nieren. Gelukkig is het risico hiervan veel minder dan vroeger werd gegeven dat de behandeling doelgerichter is en met lagere doseringen wordt toegediend.

Behandelingsrisico's

Testiculaire kanker en de behandeling ervan kunnen van invloed zijn op de hormoonspiegels en uw vermogen om kinderen te verwekken. Het is belangrijk om deze mogelijkheden vóór de behandeling met uw arts te bespreken, zodat u beter kunt inschatten wat ons te wachten staat en wat uw toekomstige opties kunnen zijn.

Hoewel een enkele zaadbal meestal genoeg testosteron kan maken om je gezond te houden, zou een bilaterale orchiectomie (het verwijderen van beide testikels) vereisen dat je op een of andere vorm van permanente testosteronvervangende therapie wordt geplaatst. Dit kan een testosteron-gel, een pleister voor transdermaal gebruik of een maandelijkse testosteron-injectie bij uw arts zijn.

In termen van bijwerkingen van de behandeling is het niet ongebruikelijk dat chemotherapie tijdelijke onvruchtbaarheid veroorzaakt. Het risico neigt te stijgen in combinatie met de dosering van het geneesmiddel. Voor veel mannen zal de vruchtbaarheid binnen enkele maanden terugkeren. Voor sommigen kan het tot twee jaar duren, terwijl anderen helemaal niet herstellen. Er is geen manier om te weten wie wel of niet zal worden beïnvloed.

Met betrekking tot straling is het risico van onvruchtbaarheid de afgelopen jaren afgenomen als gevolg van lagere stralingsdoses, grotere veiligheidsmaatregelen en meer gerichte externe bundeltechnologieën. Als het wordt aangetast, wordt de vruchtbaarheid meestal binnen twee tot drie jaar hersteld.

Als u op een dag van plan bent om een ​​baby te krijgen, kunt u overwegen om vóór uw behandeling sperma te nemen. Dit behoudt je vruchtbaarheidsopties en stelt je in staat om in-vitrofertilisatie (IVF) na te streven als je om wat voor reden dan ook niet in staat zou zijn zwanger te worden.

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Amerikaans gemengd comité voor kanker. (2017) AJCC Cancer Staging Manual (8e editie). New York, New York: Springer.
• Hanna, N. en Einhorn, L. Testicular Cancer. N Engl J Med. 2014; 371: 2005-16. DOI: 10.1056 / NEJMra1407550.
• Nadra, N.; Abonour, R.; Althouse, S. et al. Hooggedoseerde chemotherapie en autologe perifere bloedstamceltransplantatie voor teruggevallen kiemceltumoren: de Indiana University Experience. J Clin Oncology. 2017; 35 (10): 1096-1102. DOI: 10.1200 / JCO.2016.69.5395.
• Pagliaro, L. De rol van hooggedoseerde chemotherapie met autologe stamcelreductie bij mannen met eerder behandelde kiemceltumoren. J Clin Oncology. 2017; 35 (10): 1036-1040. DOI: 10.1200 / JCO.2016.70.6523.