Verpleeghuizen versus ondersteunde woonvoorzieningen

Wat zijn de verschillen tussen een verpleeghuis en een woonzorgcentrum?

Veel mensen zouden verbaasd zijn over hoe deze twee soorten voorzieningen de afgelopen 15 jaar meer op elkaar lijken dan anders, met assistentiewoningen die bewoners accepteren met meer fysieke, psychiatrische en cognitieve problemen dan in het verleden. Ongeveer 1,4 miljoen Amerikaanse volwassenen wonen in ongeveer 15.700 bekwame verpleegfaciliteiten, terwijl er in de Verenigde Staten 36.000 gelicentieerde faciliteiten voor begeleid wonen zijn, met meer dan een miljoen bedden.

Verpleeghuizen zijn meestal het meest geschikt voor mensen die aanzienlijke persoonlijke en verpleegkundige zorg nodig hebben: bedlegerig zijn, fracturen hebben of wonden hebben die niet genezen, en die meerdere medische problemen hebben zoals diabetes, hartaandoeningen en congestief hartfalen. Verpleeghuizen kunnen ook geschikt zijn voor mensen die behoefte hebben aan 24-uurszorg en supervisie met betrekking tot dementie. Slechts een kwart van de bewoners van het verpleeghuis kan zonder hulp lopen en bijna twee derde krijgt psychiatrische medicijnen.

Begeleide woonfaciliteiten zijn het meest geschikt voor mensen met een hoger niveau van functioneren en onafhankelijkheid, die kunnen profiteren van sociale activiteiten, oefeningen en wellnessprogramma's. De belangrijkste filosofie van begeleid wonen is het bieden van verschillende niveaus van keuzevrijheid en onafhankelijkheid in een huiselijke omgeving.

Kosten en bron van betaling

Als residentiële dienst met 24-uurszorg blijven verpleeghuizen de duurste optie voor langdurige institutionele zorg, waarbij de vergoedingen nu naderen en sommige zelfs hoger zijn dan $ 100.000 per jaar. De meeste van die kosten worden gedekt door het Medicaid-programma en dragen bij aan belastingcrises in veel landen. Daarentegen betaalt de meerderheid van de ondersteunde ingezetenen van hun eigen financiële middelen, hoewel 41 staten ontheffingsprogramma's aanbieden waarmee ingezetenen met een laag inkomen in een begeleid wonen kunnen leven.

Regelgeving en personeelskwesties

Verpleeghuizen worden over het algemeen gereguleerd door de federale overheid, terwijl faciliteiten voor begeleid wonen geregeld worden door de staten. In een teken dat assistentiewoningen zorg dragen voor complexere bewoners, heeft minstens de helft van de 50 staten hun assistentiewetgeving sinds 2008 geactualiseerd. Het jaarlijkse personeelsverloop in beide instellingen blijft hoog en terwijl een verpleegkundige 24 uur op locatie moet zijn per dag op een verpleegdag, in begeleid wonen is dat misschien niet het geval. Tennessee, bijvoorbeeld, vereist alleen dat een verpleegster beschikbaar is als dat nodig is.

Medicatie Management

In een verpleeghuis is het vanzelfsprekend dat verpleegkundigen medicijnen toedienen, in faciliteiten voor begeleid wonen zijn de dingen duisterder. In sommige staten zijn de wetten vaag met betrekking tot welke personeelsleden kunnen helpen met medicijnen, en bijna de helft van de staten staat geregistreerde verpleegkundigen toe om de toediening van orale medicijnen aan assistenten te delegeren. Bewoners met diabetes die insuline nodig hebben of pijnaandoeningen die verdovende middelen vereisen, kunnen deze medicijnen mogelijk niet ontvangen van begeleid woonpersoneel.

zwakzinnigheid

Zowel verpleeghuizen als assistentiewoningen hebben een hoog percentage van de ziekte van Alzheimer en andere vormen van dementie: beide settings hebben meer dan tweederde van de bewoners met dementie of significante cognitieve beperkingen. Zestig procent van de verpleeghuisbewoners met dementie bevindt zich in de gematigde en ernstige stadia, vergeleken met veertig procent in het begeleid wonen. Vanwege de hoge percentages van dementie in het begeleid wonen, hebben veel staten nu verbeterde normen voor de verzorging van begeleid wonenden met dementie.

Sommige faciliteiten hebben een zogenaamde "geheugenverlieseenheid" of een "veilig dementieprogramma". Dit soort zorg is over het algemeen bedoeld voor diegenen die zich in de middelste stadia van dementie bevinden en die baat zouden hebben bij activiteiten die op dat cognitieve niveau zijn gericht. Deze programma's hebben vaak hun ingangen en uitgangen beveiligd omdat sommige mensen met dementie afdwalen en het risico lopen op schaking.