Preventie en behandeling van decubitus na een operatie

Een decubitus, ook bekend als drukpijn of doorligwonden, is een beschadiging van de huid en mogelijk de weefsels onder de huid. Dit type letsel wordt veroorzaakt door druk op het gebied, die kan worden veroorzaakt door het gewicht van het lichaam, medische apparaten of een gebrek aan beweging. Botgebieden zonder vet of spieren onder de huid hebben meer kans zweren te ontwikkelen dan gebieden met vet en spieren. Bijvoorbeeld, de brug van de neus is huid over kraakbeen, en is een hoog risicogebied voor ulcervorming.

Chirurgische patiënten in het bijzonder lopen het risico op decubitus omdat ze gedurende een langere periode in een bepaalde positie worden gehouden en zich niet kunnen verplaatsen tijdens de procedure. Een persoon die wakker is, kan pijn of ongemak voelen wanneer hij te lang in de ene positie ligt en reageert op die sensatie door zijn lichaamshouding te bewegen of aan te passen. Een persoon die verdoofd is, anesthesie krijgt of te ziek is om te bewegen, kan niet hetzelfde doen.

Preventie tijdens chirurgie

Een van de beste manieren om decubitus te voorkomen is frequente beweging, met name staan ​​en lopen, maar dat is niet mogelijk tijdens de operatie. In plaats daarvan, omdat de patiënt bewegingsloos blijft tijdens algemene anesthesie, valt de preventie van zweren onder de staf van de operatiekamer en apparatuur.

Veel operatiekamers gebruiken nu opgevulde operatietafels, die veel verschillende materialen gebruiken om een ​​zacht kussen te bieden waarop de patiënt langdurig kan liggen. Het personeel van de operatiekamer besteedt ook aandacht aan benige gebieden, zoals de neusbrug, die druk kan ondervinden van het ademhalingsmasker dat wordt gebruikt tijdens anesthesie. Voor sommigen is de brug van de neus opgevuld met een kleine dressing, voor anderen kan een donzige pad onder een elleboog of een heup worden geplaatst.

Preventie na een operatie

Na de operatie is de preventie van doorligwonden de verantwoordelijkheid van zowel verpleegkundigen als de patiënt. De patiënt is verantwoordelijk voor het correct innemen van medicijnen, opstaan ​​en lopen zo snel mogelijk. Verpleegkundigen zijn verantwoordelijk voor de vroegtijdige identificatie van patiënten die risico lopen op huidletsel, en het nemen van preventieve maatregelen, evenals het identificeren van decubitus die zich zo snel mogelijk ontwikkelen. Verpleegkundigen zijn ook verantwoordelijk voor het veelvuldig keren van patiënten die niet uit bed kunnen komen of zichzelf kunnen omdraaien. Verpleegkundigen kunnen ook de voeten, enkels en andere benige gebieden opvullen als de patiënt risico lijkt te lopen op huidbeschadiging. Ze zijn ook getraind om scheerwonden te voorkomen, wat een ander type huidletsel is dat wordt veroorzaakt door te worden bewogen, door vellen onder de patiënt te gebruiken om wrijving op de huid te verminderen.

Voor sommige patiënten kunnen speciale bedden worden gebruikt die de vorming van doorligwonden kunnen verminderen.

Risicofactoren

Er zijn veel risicofactoren voor decubitus, waarbij het onvermogen om te bewegen vaak een van de belangrijkste is. Patiënten in ziekenhuizen die zichzelf niet kunnen verplaatsen, worden meestal ten minste om de twee uur naar een nieuwe positie gebracht om de vorming van decubitus te voorkomen.

Andere risicofactoren zijn onder meer:

• suikerziekte
• Totale tijd in de operatiekamer (kan meerdere operaties omvatten)
• Leeftijd (oudere patiënten hebben meer kans zweren te ontwikkelen)
• Gebruik van medicijnen die vasopressoren worden genoemd om de bloeddruk te verhogen
• Hoger risico op de Braden-schaal, een hulpmiddel dat wordt gebruikt om het risiconiveau van een patiënt als een chirurgische kandidaat te bepalen
• Lage body mass index (dunnere patiënten lopen een hoger risico, ze zijn minder 'pluizig' en meer 'knokig')

regie

Staging van decubitus is een manier om de ernst van de verwonding te categoriseren. Verschillende soorten decubitus vereisen behandelingen die sterk variëren, afhankelijk van hoe ernstig de zweer is geworden. Sommige doorligwonden zijn opgevuld met een verband om verdere schade te voorkomen, terwijl andere een of meer operaties nodig hebben om te herstellen en te behandelen.

Categorie / Stadium I Niet-blancheerbaar erytheem:Intacte huid met niet-wegdrukbare roodheid van een gelokaliseerd gebied, meestal boven een benige uitsteeksel. Donker gepigmenteerde huid heeft mogelijk geen zichtbare bleking; de kleur kan verschillen van de omgeving. Het gebied kan pijnlijk, stevig, zacht, warmer of koeler zijn in vergelijking met aangrenzend weefsel.

Categorie / fase II Gedeeltelijke dikte:Gedeeltelijke dikteverlies van huidpresentatie als een ondiepe open zweer met een rood roze wondbed. Kan ook aanwezig zijn als een intacte of open / gescheurde serumgevulde of sero-sanginous gevulde blister.

Categorie / stadium III Huidverlies met volledige dikte:Weefselverlies over de volledige dikte. Vet kan zichtbaar zijn, maar er is bot, pezen of spieren niet blootgesteld. De diepte van een Categorie / Stage III-decubitus varieert per locatie. De brug van de neus, het oor, het hoofd en het enkelbeen hebben geen vetweefsel en kunnen ondiep zijn. Daarentegen kunnen gebieden met vetafzettingen extreem diepe Categorie / Stage III-decubitus ontwikkelen.

Categorie / Stadium IV Weefselverlies over de volledige dikte:Weefselverlies van volledige dikte met zichtbaar bot, pees of spier.De diepte van een Categorie / Stage IV-decubitus varieert per anatomische locatie. T Blootgesteld bot / spierweefsel is zichtbaar of kan gemakkelijk worden gevoeld.

Unstageable / Unclassified: Volledige dikte van de huid of weefselverlies, diepte onbekend (deze categorie wordt gebruikt in de Verenigde Staten):Weefselverlies van volledige dikte waarbij de werkelijke diepte van de zweer volledig wordt verdoezeld door weefsel dat slough of korst in de wond wordt genoemd. Totdat voldoende slough en / of korst zijn verwijderd om de basis van de wond bloot te leggen, kan de werkelijke diepte niet worden bepaald.