De correlatie tussen medische fouten en dood

Elk jaar geven de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) statistieken uit over de belangrijkste doodsoorzaken in de Verenigde Staten, zowel als gevolg van ziekte als andere opzettelijke of onopzettelijke handelingen. Over het algemeen zijn de oorzaken in de loop van de afgelopen decennia weinig veranderd, waarvan de gegevens uitsluitend zijn samengesteld uit overlijdensakten die zijn afgegeven door artsen, lijkschouwers, begrafenisondernemers en medische examinatoren.

Een studie uit 2016 van de Johns Hopkins University heeft echter het paradigma in zijn oor gegooid door te suggereren dat het CDC-model niet alleen zijn beperkingen heeft, maar ook ernstig gebrekkig is in zijn vermogen om de rol van medische fouten bij het veroorzaken van de dood te beoordelen of zelfs te identificeren.

Door nationale doodsnelheidsstatistieken te vergelijken met ziekenhuisopnamesnelheden, konden de onderzoekers concluderen dat bijna 10 procent van alle sterfgevallen in de Verenigde Staten het gevolg waren van misplaatste medische zorg.

Als dat klopt, zou dat medische fouten als de derde belangrijkste doodsoorzaak in de Verenigde Staten plaatsen, ver in de richting van beroertes, ongelukken, de ziekte van Alzheimer of zelfs longziekte.

Onderzoek suggereert gebreken in hoe de Death Rates worden samengesteld

Bij het ontwerpen van hun onderzoek merkte het Johns Hopkins-team op dat de traditionele middelen voor het verzamelen van overlijdensstatistieken afhankelijk zijn van een coderingssysteem dat oorspronkelijk was ontworpen voor verzekeringen en medische facturering, en niet voor epidemiologisch onderzoek.

Deze code, de International Classification of Diseases (ICD) genaamd, werd in 1949 door de VS aangenomen en wordt vandaag gecoördineerd door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in Genève. Het ICD-systeem is ontworpen om specifieke gezondheidscondities in kaart te brengen in een overeenkomstige code, waarna aanvullende alfanumerieke codering inzichten kan verschaffen in specifieke symptomen, oorzaken, omstandigheden en andere abnormale bevindingen.

Terwijl de VS (zoals Canada en Australië) een eigen aanpassing van de ICD-code hebben ontwikkeld, blijft het systeem min of meer hetzelfde als datgene dat wordt gebruikt voor wereldwijd epidemiologisch onderzoek. Het zijn deze codes die artsen zullen gebruiken om de doodsoorzaken in te delen, die de CDC vervolgens zal extrapoleren voor haar jaarverslag.

Op basis van de ICD-classificaties meldt de CDC dat de 10 belangrijkste doodsoorzaken in 2014 waren:

1. Hartziekte: 614,348
2. Kanker: 591.699
3. Chronische aandoeningen van de lagere luchtwegen: 147.101
4. Ongevallen (onbedoelde verwondingen): 136.053
5. Stroke (cerebrovascular diseases): 133.103
6. De ziekte van Alzheimer: 93.541
7. Diabetes: 76.488
8. Influenza en pneumonie: 55.227
9. Nefritis, nefrotisch syndroom en nefrose (nierziekte): 48,146
10. Opzettelijke zelfbeschadiging (zelfmoord): 42.773

Het probleem, zeggen onderzoekers, is dat de ICD-codes die op overlijdensakten worden gebruikt, medische fouten niet classificeren als een afzonderlijke en / of unieke oorzaak. Dit was grotendeels te wijten aan het feit dat de ICD werd aangenomen in een tijd waarin diagnostische of klinische fouten onvoldoende werden erkend in de medische wereld en als gevolg daarvan onbedoeld werden uitgesloten van nationale rapportage.

Het feit dat het systeem niet is veranderd - en nog steeds factureringscodes voor statistisch onderzoek in tabelvorm laat zien - schuift ons vermogen om niet alleen het aantal sterfgevallen toegeschreven aan medische fouten te identificeren, maar ook terug te brengen.

Studie traceert overlijden van patiënten

Sterfgevallen als gevolg van medische fouten zijn niet nieuw, maar eenvoudigweg moeilijk te kwantificeren. In 1999 gaf een rapport van het Institute of Medicine (IOM) aanleiding tot debat toen werd geconcludeerd dat medische fouten elk jaar verantwoordelijk waren voor 44.000 tot 98.000 doden in de Verenigde Staten.

Verschillende analyses hebben sindsdien gesuggereerd dat de IOM-aantallen laag waren en dat het werkelijke cijfer tussen de 130.000 en een verbazingwekkende 575.000 doden schommelde. Deze cijfers worden alom betwist omdat ze te breed zijn in hun definitie van "medische fout" of te beperkt.

Als reactie hierop besloten de Johns Hopkins-onderzoekers om een ​​alternatieve aanpak te kiezen door eerst 'medische fouten' te definiëren als een of meer van de volgende:

• Een onbedoelde handeling (ofwel een resultaat van nalaten of actie)
• Een handeling die zijn beoogde resultaat niet bereikt
• Het falen van een geplande actie (een fout in de uitvoering)
• Het gebruik van een verkeerd plan om een ​​uitkomst te bereiken (een fout in de planning)
• De afwijking van een zorgproces dat al dan niet schade kan veroorzaken

Op basis van die definitie konden de onderzoekers aantoonbare sterfgevallen door patiënten van 2000 tot 2008 isoleren uit de database van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services. Die cijfers werden gebruikt om het jaarlijkse sterftecijfer bij patiënten te schatten, waarvan het aantal vervolgens werd toegepast op de totale ziekenhuisopnames in de VS in 2013.

Op basis van die formule konden de onderzoekers concluderen dat van de 35.416.020 ziekenhuisopnames geregistreerd in 2013 251.141 sterfgevallen plaatsvonden als direct gevolg van medische fouten.

Dat is meer dan 100.000 meer dan chronische lagere luchtwegaandoeningen (# 3 oorzaak van overlijden) en bijna twee keer zo snel als een ongeval (# 4) of een beroerte (# 5).

Studeer het debat tussen gezondheidsdeskundigen

Hoewel de onderzoekers snel erop wezen dat medische fouten noch inherent te vermijden zijn, noch een aanwijzing zijn voor juridische actie, menen ze dat ze meer onderzoek rechtvaardigen, alleen al om de systemische problemen die tot de dood leiden aan te wijzen. Deze omvatten slecht gecoördineerde zorg tussen zorgaanbieders, gefragmenteerde verzekeringsnetwerken, de afwezigheid of onderbenutting van veiligheidspraktijken en protocollen en het gebrek aan verantwoordelijkheid voor variaties in de klinische praktijk.

Velen in de medische gemeenschap zijn het niet zo snel eens. In sommige gevallen heeft de definitie van "medische fout" het debat aangespoord omdat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen een beoordelingsfout en een onbedoelde uitkomst. Dit geldt met name als het gaat om complicaties van operaties of acties die worden ondernomen bij patiënten met een terminale ziekte. In geen van beide gevallen kan een medische fout als de primaire doodsoorzaak worden beschouwd, beweren velen.

Anderen zijn ondertussen van mening dat dezelfde tekortkomingen in het IOM-rapport de Hopkins-studie teisteren, waarbij het gewicht van de causaliteit meer op de arts wordt gelegd in plaats van op leefstijlkeuzes die het risico op overlijden exponentieel verhogen (waaronder roken, te veel eten, te veel drinken, of een zittend leven leiden).

Maar ondanks het voortdurende debat over de waarachtigheid van het rapport-Hopkins, zijn de meesten het erover eens dat er verbeteringen moeten worden aangebracht om medische fouten beter te definiëren en classificeren in de context van een nationale evaluatie. Door deze tekortkomingen te identificeren, wordt aangenomen dat het aantal sterfgevallen als gevolg van medische fouten aanzienlijk kan worden verminderd, zowel bij individuele artsen als op systeemniveau.