Urinaire symptomen van multiple sclerose

Blaasdisfunctie is waarschijnlijk een van de symptomen van multiple sclerose (MS) die je het minst waarschijnlijk deelt met vrienden of familie.Het is tenslotte één ding om te klagen over zenuwpijn of visusproblemen; het is een andere om te praten over urine-incontinentie of het gevoel dat je de hele tijd moet gaan.

Hoe frustrerend de symptomen voor u ook mogen zijn, het is belangrijk ze niet te negeren. Er zijn tegenwoordig veel medische behandelingen beschikbaar die de urinaire functie kunnen verbeteren, terwijl eenvoudige 'fixes' van levensstijl en levensstijl u kunnen helpen uw symptomen beter te beheersen, vaak met minimale stress of impact op uw leven.

Overzicht

Blaasdisfunctie komt voor bij ten minste 80 procent van de mensen met MS. Bovendien zal tot 96 procent die de ziekte al meer dan 10 jaar heeft gehad als gevolg van hun aandoening last hebben van urinaire complicaties.

Multiple sclerose wordt gekenmerkt door een abnormale immuunrespons die schade veroorzaakt aan de beschermende bedekking van zenuwcellen (bekend als de myeline-omhulsel). Deze schade resulteert in de vorming van laesies op de hersenen en / of het ruggenmerg die op hun beurt de zenuwimpulsen verstoren die beweging, zicht, sensaties, denkprocessen en lichaamsfuncties zoals blaascontrole reguleren.

Oorzaken

Blaasdisfunctie bij MS vindt plaats wanneer elektrische signalen naar de blaas en de urinaire sfincter worden vertraagd of belemmerd door laesies die zich ontwikkelen op het ruggenmerg. Disfunctie kan om drie redenen optreden:

• De blaas is spastisch, waardoor hij minder goed in staat is om urine vast te houden.
• De sfincter is spastisch en voorkomt dat de blaas volledig wordt geleegd.
• De blaas is slap en kan niet samentrekken, wat leidt tot urineretentie.

Tekenen en symptomen

De symptomen van blaasdisfunctie kunnen variëren afhankelijk van de omvang en locatie van de laesies. In sommige gevallen zijn de symptomen mild en van voorbijgaande aard. In andere landen kunnen ze aanhoudend en verergerend zijn. De plasproblemen kunnen op een van de volgende vier manieren worden beschreven:

• Aarzeling is de moeilijkheid om te urineren als je daar behoefte aan hebt. Voor sommigen kan het lang duren voordat ze beginnen, terwijl anderen niet in staat zijn om een ​​constante stroom te handhaven.
• Urgentie is de plotselinge, sterke behoefte om te plassen, vergezeld van een onaangenaam gevoel van volheid in de blaas.
• Frequentie is de behoefte om veel vaker dan normaal te plassen. Dit gebeurt vaak 's nachts en veroorzaakt slaapstoornissen.
• incontinentie is waar je minder goed in staat bent om de urinaire functie te beheersen.

Als de blaasdisfunctie onbehandeld blijft, kan dit permanente schade aan de urinewegen veroorzaken. Urinestenen en urineweginfecties (UTI's) kunnen zich vaak ontwikkelen als de blaas niet in staat is om te legen. Chronische lekkage kan ook leiden tot lokale huidinfecties. In ernstige gevallen kunnen mogelijk dodelijke urosepsis optreden als een urineweginfectie zich in de bloedbaan verspreidt.

Net zo frustrerend is de impact van blaasdisfunctie op de gemoedsrust en levensstijl van een persoon. Het is niet ongewoon voor mensen met problemen met de blaascontrole om zichzelf te isoleren of hun dagelijkse routines te beperken, wat vaak bijdraagt ​​aan de last van depressie die vaak wordt gezien bij mensen met MS.

Diagnose

Bij het onderzoeken van blaasdisfunctie zullen artsen vaak beginnen met screening op UTI's. Als positief, antibiotische behandeling zal worden voorgeschreven. Als dat niet het geval is, zouden andere tests (bekend als een urodynamische beoordeling) worden uitgevoerd om te evalueren hoe de blaas en urethra hun taak van opslag en afgifte van urine uitvoeren.

Een urodynamische beoordeling duurt ongeveer 30 minuten en omvat het gebruik van een kleine katheter om de blaas te vullen en metingen op te nemen.

Behandelingsopties

Net zo pijnlijk als blaasdisfunctie kan zijn, kunnen urinaire symptomen meestal met succes worden beheerd met medicijnen, aanpassingen van de levensstijl en andere therapieën. Enkele van de meer gebruikelijke therapieën zijn onder meer:

• Voor patiënten met spastische blaas: Blaasrelaxantia, zoals Ditropan (oxybutynine), Detrol (tolterodine), Enablex (darefenasine), Toviaz (fesoterodine), Vesicare (solifenacine), Sanctura (trospiumchloride) en Myrbetriq (mirabegron).
• Voor patiënten met een overactieve blaassfincter: Alfa-adrenerge blokkers, zoals Flomax (tamsulosine), Uroxatral (alfuzolin), Cardura (doxazosine) en Rapaflo (silodosine), worden gebruikt om de urinestroom door de sfincter te bevorderen. Daarnaast kunnen antispastische geneesmiddelen, zoals Lioresal (baclofen) en Zanaflex (tizanidine), worden gebruikt om de sluitspier te ontspannen.
• Voor patiënten met een slappe blaas: Intermitterende zelfkatheterisatie, waarbij een dunne buis in de blaas wordt ingebracht om het urineren beter mogelijk te maken.

Andere vormen van behandeling omvatten gedragstherapieën die mensen leren hoe ze de vochtinname kunnen reguleren en strategisch urineren plannen, thuis, op het werk of sociale verplichtingen.

Dieetstrategieën omvatten de beperking van cafeïne, alcohol en sinaasappelsap (de laatste bevordert de bacteriegroei) en het gebruik van cranberrysap of tabletten (die de groei van bacteriën remmen).

Meer ernstige gevallen kunnen chirurgische ingrepen vereisen, waaronder een elektrisch implantaat, een InterStim genaamd, die de sacrale zenuwen stimuleert en een overactieve blaas helpt behandelen. Botox kan ook worden gebruikt om een ​​overactieve blaas te behandelen.