Gemeenschappelijke mythen over schildklieraandoeningen

Ondanks de vooruitgang in ons begrip van schildklieraandoeningen, blijven er talloze mythen en misverstanden die de juiste diagnose en behandeling van hypothyreoïdie (lage schildklierfunctie) en hyperthyreoïdie (een overactieve schildklier) in de weg staan. Als u zich hiervan bewust bent en meer te weten komt over veelvoorkomende fouten, kunt u een actievere deelnemer aan uw zorgplan worden en zich op uw best voelen.

Mythe

• Je thyroïdstimulerend hormoon (TSH) -niveau is prima als ze zich in het normale bereik bevinden.

Feit

• Een "normale" TSH hangt af van het referentiebereik dat uw arts gebruikt, uw leeftijd en uw TSH-resultaten in relatie tot andere schildklierfunctietests.

Bovendien blijft er enige controverse bestaan ​​over wat als "normaal" wordt beschouwd in TSH-testen (de hoeveelheid thyroïd stimulerend hormoon, of TSH, in een bloedmonster). Terwijl de overgrote meerderheid van laboratoria in de Verenigde Staten normaal classificeert als zijnde tussen 0,5 milli-eenheden per liter (mU / L) en 4,5 tot 5 mU / L, zijn anderen van mening dat de bovengrens dichter bij 2,5 mIU / L moet liggen, wat betekent dat meer mensen worden geacht hypothyreoïdie te hebben en worden behandeld.

Omgekeerd, als de schildklierfunctie onveranderlijk met de leeftijd afneemt, is een bovenste normaal bereik van 6,0 tot 8,0 mIE / L wellicht meer geschikt voor personen van 65 jaar en ouder.

Om een ​​meer evaluatief beeld te krijgen, moet uw TSH worden gemeten in verhouding tot de schildklierhormonen die het stimuleert, namelijk T4 en trijoodthyronine (T3), evenals uw medische geschiedenis, co-voorkomende aandoeningen en symptomen. Op basis van deze onderling verbonden factoren moet uw TSH-referentiebereik mogelijk worden aangepast om uw ziekte op individuele basis beter te kunnen beheren.

Mythe

• U krijgt alleen symptomen als uw TSH buiten het normale bereik valt.

Feit

• Symptomen kunnen optreden, zelfs wanneer de TSH-waarden normaal zijn en een volledig geoptimaliseerde behandeling hebben.

Wanneer u een schildklierlaboratoriumrapport leest, worden uw TSH-niveaus geïnterpreteerd op basis van de locatie in het referentiebereik. Het referentiebereik bevat de hoge en lage waarden waartussen uw TSH als normaal zou worden beschouwd. Hogere TSH-waarden komen overeen met lagere schildklierhormonen (hypothyreoïdie), terwijl lagere TSH-waarden gerelateerd zijn aan hogere schildklierhormonen (hyperthyreoïdie).

Dit suggereert dat het hebben van een TSH binnen het normale bereik betekent dat uw schildklier normaal functioneert. En in veel gevallen is dat waar.

Een TSH-test geeft echter slechts een glimp van uw algehele gezondheid. Sommige mensen zullen nog steeds symptomen van de schildklier ontwikkelen, ondanks dat ze een normaal bereik hebben. U kunt zelfs in behandeling zijn en op de "sweet spot" in het midden van het referentiebereik staan ​​(ook wel het optimale referentiebereik genoemd) en u kunt zich nog steeds ziek voelen.

Mythe

• Synthroid is het enige medicijn dat hypothyreoïdie kan behandelen.

Feit

• Er is een verscheidenheid aan andere opties die kunnen worden gebruikt in combinatie met Synthroid of op zichzelf.

Als je te maken hebt met hypothyreoïdie, zijn er sommige mensen die erop zullen aandringen dat er maar één medicijn wordt gebruikt voor hormoonvervangingstherapie: Synthroid. Synthroid is het meest voorgeschreven merk van een synthetisch T4-hormoon dat bekend staat als levothyroxine. Er zijn ook andere levothyroxinemerken op de markt, waaronder Levoxyl, Tirosint en Unithroid.

Hoewel levothyroxine wordt beschouwd als de gouden standaard voor de behandeling van hypothyreoïdie, is het zeker niet het enige medicijn dat beschikbaar is.

Ondanks het feit dat noch de American Association of Clinical Endocrinologists (AACE) noch de American Thyroid Association (ATA) het gebruik ervan actief onderschrijft, wordt het synthetische T3-hormoon Cytomel (liothyronine) in toenemende mate gebruikt om de symptomen te verbeteren bij mensen die geen verlichting kunnen bereiken met levothyroxine alleen.

Een ander geneesmiddel dat al meer dan een eeuw wordt gebruikt om schildklieraandoeningen te behandelen, is een natuurlijke gedroogde schildklier (NDT), die is afgeleid van de schildklier van varkens en koeien. De FDA-goedgekeurde medicatie, op de markt gebracht onder de merknamen Armor Thyroid, Nature-Throid, NP Thyroid, WP Thyroid, en anderen, bevat zowel T4 als T3.

Hoewel niet goedgekeurd voor gebruik door de AACE of ATA, wordt NDT door sommigen beschouwd als net zo effectief als de synthetische hormonen bij de behandeling van milde hypothyreoïdie. Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Rodham Clinton behoort tot het groeiende aantal mensen dat NDT gebruikt om hun schildklieraandoeningen te beheren.

Mythe

• Hyperthyreoïdie veroorzaakt altijd gewichtsverlies.

Feit

• Sommige mensen met hyperthyreoïdie kunnen juist aankomen.

Sommige mensen stellen schildklieraandoeningen gelijk aan gewichtsproblemen, in de overtuiging dat u in gewicht zult toenemen als u hypothyreoïdie heeft en gewicht verliest als u hyperthyroid bent. Hoewel beide dingen kunnen voorkomen, kunnen de gewichtswijzigingen van persoon tot persoon verschillen.

Bij hypothyreoïdie is de mediane gewichtstoename relatief bescheiden, meestal tussen de 5 en 10 pond. De gewichtstoename neigt te verslechteren in samenhang met de ernst van uw aandoening. Wat dit betekent is dat sommige mensen geen gewicht krijgen als hun toestand mild is, terwijl anderen meer dan 15 kilo of meer zullen eten ondanks minder eten.Dit geldt vooral als u vóór uw diagnose overgewicht of obesitas had.

Met hyperthyreoïdie kan de overmatige productie van schildklierhormonen uw metabolisme versnellen en ervoor zorgen dat u onverwachts afslankt. Maar dat betekent niet dat iedereen dat zal doen. Een deel van de mensen met hyperthyreoïdie zal juist aankomen door een verhoogde eetlust en verlangen naar koolhydraten. Alles van diabetes tot schildklierontsteking (thyroïditis) kan mogelijk leiden tot gewichtstoename in het aangezicht van hyperthyreoïdie.

Neem contact op met uw arts als u onbedoelde gewichtstoename of -verlies ervaart. Hoewel veranderingen in de behandeling kunnen helpen, moeten voeding en lichaamsbeweging worden behandeld als onderdeel van een holistische benadering.

Mythe

• Je kunt iemand vertellen dat ze de ziekte van Graves heeft door hun uitpuilende ogen.

Feit

• Hoewel veel mensen met Graves 'schildklier oogziekten ontwikkelen, net zoals velen dat niet doen.

Uitpuilende ogen worden vaak geassocieerd met schildklieraandoeningen. Ook bekend als een met de schildklier geassocieerde orbitopathie (TAO), de aandoening gaat vaak gepaard met oogdroogte, wazig zien of dubbel zien.

TAO ontwikkelt zich meestal als reactie op een auto-immuunziekte die bekend staat als de ziekte van Graves, waarbij het immuunsysteem van het lichaam de schildklier aanvalt, wat leidt tot de ontwikkeling van hyperthyreoïdie.

Hoewel TAO een veel voorkomend kenmerk is van de ziekte van Graves, zal niet iedereen met de ziekte het krijgen. Evenzo, bij degenen die TAO ontwikkelen, zijn uitpuilende ogen slechts een van de mogelijke symptomen van de schildklieraandoening.

De waarschijnlijkheid en de ernst van TAO worden beïnvloed door genetica, milieu, ouder worden, roken en het niveau van schildklierdisfunctie. Volgens onderzoek van de Kurume University School of Medicine zal tussen de 25 procent en 50 procent van de mensen met Graves 'klinisch significante TAO hebben. Ongeveer 2 procent van de mensen met de ziekte van Hashimoto, een auto-immuun oorzaak van hypothyreoïdie, zal ook TAO ervaren.

De meeste gevallen van TAO hebben de neiging na enkele jaren op te lossen en kunnen worden verlicht met kunstmatige tranen of orale steroïden. Als de pijn of het gezichtsvermogen ernstig is, kan een operatie nodig zijn.

Mythe

• U moet jodiumsupplementen of jodiumhoudende kruiden innemen als u een schildklierdisfunctie heeft.

Feit

• De meeste mensen in de Verenigde Staten hebben geen jodiumtekort. Suppletie is meestal niet nodig (en kan negatieve gevolgen hebben).

Hoewel de overheersende oorzaak van schildklierproblemen wereldwijd, is jodiumtekort niet de belangrijkste oorzaak van hypothyreoïdie in de Verenigde Staten. Hoewel de schildklier jodium nodig heeft om schildklierhormonen te synthetiseren, is de tekort aan jodium in Amerika ongebruikelijk vanwege de jodisatie van keukenzout.

Voor dit doel is de behandeling van hypothyreoïdie met jodiumsupplementen of kruiden zoals kelp, blaaswier en koemelk - een veel voorkomende praktijk bij natuurgeneeskundigen - waarschijnlijk eerder schadelijk voor de gezondheid van Amerikaanse patiënten. Naast het mogelijk slechter maken van uw toestand, kan dit leiden tot zeldzame gevallen van toxiciteit. Hoge doses kunnen koorts, maagpijn, misselijkheid, braken en een branderig gevoel in de mond en keel veroorzaken.

Mythe

• Alleen vrouwen krijgen schildklieraandoeningen.

Feit

• Zowel mannen als vrouwen van elke leeftijd kunnen een schildklieraandoening ontwikkelen.

Het is waar dat vrouwen vijf tot acht keer meer kans hebben om een ​​schildklieraandoening te krijgen dan mannen. Het risico bij vrouwen neemt gewoonlijk toe tijdens de puberteit, zwangerschap en de postpartumperiode onmiddellijk na de bevalling. Er is ook een verhoogd risico tijdens de vroege menopauze naarmate hormonen beginnen af ​​te nemen.

Maar het simpele feit is dat een schildklieraandoening op elke leeftijd bij beide geslachten kan voorkomen. Bij mannen neemt het risico toe met de leeftijd. In termen van prevalentie wordt aangenomen dat ongeveer twee miljoen Amerikaanse mannen met een of andere vorm van schildklieraandoening leven.

Onder deze populatie van mannen is de snelheid van schildklierkanker bijna gelijk aan die van vrouwen met schildklieraandoeningen, met respectievelijk 16,5 procent en 20,6 procent van 1999 tot 2009, volgens onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Schildklier.

Sommige baby's worden ook geboren met aangeboren hypothyreoïdie, een aandoening die vrouwelijke en mannelijke baby's treft met een verhouding van twee op één.

Mythe

• Uw basale lichaamstemperatuur (BBT) kan hypothyreoïdie helpen diagnosticeren en beheren.

Feit

• Hoewel de schildklier uw BBT reguleert, kan deze maatregel geen evaluatief inzicht bieden in de aard, ernst of zelfs de aanwezigheid van een schildklieraandoening.

Hoewel hypothermie (lage lichaamstemperatuur) een bekend symptoom is van hypothyreoïdie, heeft het gebruik van uw basale lichaamstemperatuur (BBT) als een diagnostisch instrument ernstige gebreken. Hoewel uw schildklier de stofwisseling en temperatuur van uw lichaam regelt, zijn er tal van andere factoren die uw BBT beïnvloeden, waaronder hormonen, stress, fysieke inspanning, ziekte, medicijnen en het milieu.

Hoewel sommige alternatieve therapeuten het gebruik van BBT voor het behandelen van schildklieraandoeningen onderschrijven, komen de resultaten zelden overeen met hormoonspiegels, de ontwikkeling van symptomen of uw reactie op de behandeling. Het is veel veiliger om te vertrouwen op de standaard reeks testen, zoals de TSH en vrije thyroxine (T4), om uw schildklierfunctie te meten.

Mythe

• Alle kropgeiten worden veroorzaakt door ijzertekort.

Feit

• In de Verenigde Staten zijn de ziekte van Hashimoto en de ziekte van Graves de meest waarschijnlijke boosdoeners.

Een struma is een abnormale vergroting van de schildklier en een van de symptomen die mensen gewoonlijk associëren met de ziekte van de schildklier. In de Verenigde Staten treffen goiters maar liefst 26 procent van de vrouwen in de leeftijd tussen 49 en 58 en 7 procent van de mannen ouder dan 60 jaar.

Wereldwijd is ijzertekort de belangrijkste oorzaak van struma, vooral in ontwikkelingslanden waar maar liefst 80 procent van de armen in het land getroffen zal zijn. Dat is echter zelden het geval in de Verenigde Staten.

Hoewel goiters vaak worden geassocieerd met hypothyreoïdie, kunnen ze ook optreden bij hyperthyreoïdie. In feite zijn de twee meest voorkomende oorzaken in de Verenigde Staten de ziekte van Hashimoto en de ziekte van Graves, die beide op verschillende manieren schildklieruitbreiding kunnen veroorzaken. Andere risicofactoren zijn roken en obesitas.

Mythe

• Een knobbel in uw schildklier betekent dat u schildklierkanker heeft of een verhoogd risico op het ontwikkelen van kanker.

Feit

• De meerderheid van de knobbeltjes van de schildklier is niet kanker en zal dat nooit zijn.

Het meest voorkomende teken van schildklierkanker is een knobbel of knobbel in uw schildklier. Hoewel het uiterlijk van een knobbel begrijpelijkerwijs schrijnend kan zijn, zal 97% van de gevallen volledig onschuldig zijn. Dit geldt vooral voor mensen met hypothyreoïdie of een solitaire schildkliernodus. Geen van deze aandoeningen is geassocieerd met een verhoogd risico op kanker.

Daarentegen is er een verhoogd risico bij mensen met hyperthyreoïdie die multinodulaire kropjes ontwikkelen. Een studie 404 gepubliceerd in de Journal of the American College of Surgery, die de medische gegevens van 1.523 mensen die een operatie aan de schildklier hadden ondergaan, evalueerden, concludeerden dat deze subgroep van patiënten 18 procent meer risico op schildklierkanker heeft in vergelijking met de algemene bevolking.

Interessant is dat, terwijl mannen minder kans hebben om gegrom te zijn dan vrouwen, ze statistisch gezien meer kans hebben om schildklierkanker te ontwikkelen.