Diagnose van miskraam door echografie

Als je je zorgen maakt dat je misschien een mislukking hebt, vraag je je misschien af ​​hoe een miskraam wordt gediagnosticeerd. Hoe kan echografie helpen bepalen of u een vroege zwangerschap hebt of een miskraam misloopt, en wat zijn de grenzen van deze test in de vroege zwangerschap?

Vroege echografie

Bij het afnemen van een vroeg echografisch onderzoek, zoals tijdens het eerste trimester van de zwangerschap van een vrouw, kan het voor medische professionals moeilijk zijn om een ​​vroege zwangerschap te onderscheiden van een gemiste miskraam.

Een gemiste miskraam is een zwangerschapsverlies waarbij het embryo is gestopt met ontwikkelen of nooit is gevormd, maar de moeder heeft nog geen duidelijke miskramen zoals vaginale bloedingen of spotting, het doorlaten van weefsel door de vagina en / of pijn of krampen in de onderbuik, onderrug of bekken.

Diagnose van miskraam met echografie

Om een ​​verkeerde diagnose te voorkomen, gebruiken artsen specifieke richtlijnen om te bepalen wanneer ultrasone resultaten een miskraam kunnen signaleren. In een rapport van de Society for Obstetrics and Gynecology of Canada, adviseerden onderzoekers bijvoorbeeld dat een miskraam wordt vastgesteld als een transvaginale echografie het volgende onthult:

• Geen hartslag in een embryo groter dan 5 mm
• De draagzak is groter dan 8 mm en heeft geen dooierzak
• De draagzak is groter dan 16 mm en heeft geen embryo

Als bovendien een eerdere echografie heeft onthuld dat een foetale hartslag en een daaropvolgende echografie geen hartslag vinden, duidt dit ook op een miskraam.

Dalende niveaus van hCG (humaan choriongonadotrofine, een hormoon dat tijdens de zwangerschap wordt gemaakt) naast een echografie die een lege zwangerschapszak of geen foetale hartslag vertoont, kunnen ook leiden tot een diagnose van het miskraam.

Hoe deze richtlijnen variëren

Het is van cruciaal belang op te merken dat verschillende landen en verschillende medische verenigingen kunnen variëren in hun exacte aanpak van de kwestie van het onderscheiden van een vroege zwangerschap van een gemiste miskraam.

En, natuurlijk, als wetenschappelijk onderzoek over het onderwerp evolueert, kunnen richtlijnen veranderen.

De reden dat richtlijnen zoals deze belangrijk zijn, is dat de meeste zwangerschapsverliezen optreden in het eerste trimester. Bovendien zijn er verschillende situaties die het moeilijker kunnen maken om het onderscheid te maken, met andere woorden, er zijn verschillende situaties die het risico van een verkeerde diagnose kunnen vergroten. Deze kunnen variëren van een onnauwkeurige schatting van je vervaldatum tot een verdwijnende tweeling, een aandoening waarbij een tweeling miskraam heeft terwijl de andere nog in leven is.

Wat als uw echografie onzeker is?

Bij het volgen van de richtlijnen voor de echografie voor het diagnosticeren van een miskraam, zullen er vele malen zijn wanneer de echografie niet definitief kan zeggen als u een vroege zwangerschap of een gemiste miskraam hebt. Om de mogelijkheid van een verkeerde diagnose te voorkomen, kan uw arts aanraden om te wachten en een echo in een week te herhalen. In een normale zwangerschap zou de zwangerschapszak (en het embryo indien gezien) significant groter moeten zijn in één week, terwijl een gemiste miskraam geen groei of slechts minimale groei zal vertonen.

Als u tijdens deze week een miskraam mist in plaats van een vroege zwangerschap, kunt u symptomen van een miskraam ontwikkelen.

Het kan handig zijn om vertrouwd te raken met de meest voorkomende tekenen en symptomen van een vroege miskraam.

Misrekeningrisico berekenen

Het berekenen van het risico van zwangerschapsverliezen door een moeder hangt grotendeels af van haar leeftijd. Volgens het Amerikaanse Congres van Verloskundigen en Gynaecologen verandert het risico van een miskraam voor vrouwen aanzienlijk met de leeftijd:

Het vrouwen tijdperk	Gemiddeld risico op miskraam
20-30 jaar oud	9 - 17%
35 jaar oud	20 procent
40 jaar oud	40 procent
45 jaar oud	80 procent

Als u een miskraam ervaart

Als je een gemiste miskraam ervaart, wat extreem traumatisch kan zijn (zowel fysiek als emotioneel), zijn er middelen beschikbaar die jou en je partner kunnen helpen om deze moeilijke periode te doorstaan.

Vraag uw arts of er persoonlijke ondersteuningsgroepen in uw omgeving zijn en / of zoek anonieme online ondersteuning in een van de vele online miskramheidsondersteuningsgroepen of ondersteuningsgemeenschappen. Je kunt ook online bronnen bekijken, zoals Miscarriage Matters, een site gerund door een liefdadigheidsorganisatie die online livechats aanbiedt.

Meer miskraammiddelen

Als u alleen maar over miskramen en meer hoort, kunt u zich verward voelen over alle terminologie die wordt gebruikt om miskramen te beschrijven, bijvoorbeeld termen als een verwoeste eicel, een chemische zwangerschap, een molaire zwangerschap en meer. Vragen stellen. Als je iets niet begrijpt wat je verloskundige zegt, vraag haar dan om het op een andere manier uit te leggen. Zich afvragen over de mogelijkheid van een miskraam, of het omgaan met een miskraam, is al moeilijk genoeg als je in staat bent om het medische jargon te begrijpen. Het kan nog angstaanjagender zijn als je het gevoel hebt dat je naar een vreemde taal luistert. Hier zijn enkele antwoorden op de vragen die mensen vaak stellen bij miskramen in het eerste trimester, maar noteer alle vragen die je hebt, zodat je het onthoudt om het te vragen. Antwoorden brengen geen baby terug die verloren is gegaan door een miskraam, maar kunnen je helpen als je de komende weken en maanden het hoofd koel houdt.

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Ashoush, S., Abuelghar, W., Tamara, T. en D. Ajiobboury. Relatie tussen soorten dooierzakafwijkingen en vroege embryonale morfologie bij misfortariëring van het eerste trimester. Journal of Obstetric and Gynecology Research. 2016. 42(1):21-8.
• Morin, L., Cargill, Y. en P. Glanc. Echografie Evaluatie van complicaties tijdens het eerste trimester van de zwangerschap. Journal of Obstetrics and Gynecology Canada. 2016. 38(10):982-988.