Begrafenisetiquette: dingen die je nooit zou moeten zeggen

Dood is een onplezierige en onwelkome onvermijdelijkheid van het leven, en de aanwezigheid ervan maakt dat we ons ongemakkelijk voelen zoals weinig anders kan. Zelfs de spraakzaamste mensen worstelen om met iemand te praten die treurt over het verlies van een geliefde. In de hoop om troost te bieden aan grievers, nemen mensen vaak hun toevlucht tot de clichés en andere afgezaagde uitdrukkingen die gemakkelijk opkomen om een ​​ongemakkelijke stilte te voorkomen.

Helaas, hoewel goedbedoeld, zijn veel van de vaak gehoorde uitdrukkingen die worden gebruikt bij begrafenissen, ontwakingen en condoleancebrieven misleidend en, eerlijk gezegd, ongevoelig. Hier zijn vijf veel voorkomende uitdrukkingen die je nooit zou moeten zeggen bij een begrafenis of herdenking aan iemand die de dood van een geliefde rouwt.

"Ik weet hoe je je voelt"

Nee, dat doe je niet.

Zelfs als je bijvoorbeeld ook de vroegtijdige dood ervoer van je 16-jarige dochter, die ook Anne heette, in een buitenissig dronken rijongeval dat plaatsvond op hetzelfde stuk snelweg, slechts 22 dagen nadat ze ook had ontvangen haar rijbewijs, terwijl ze ook een hemelsblauw voertuig bestuurt, en op hetzelfde tijdstip van de nacht … - zelfs als de situatie griezelig vergelijkbaar is, je weet nog steeds niet hoe iemand anders het voelt om zijn of haar kind te verliezen.

Net als onze persoonlijkheden is de manier waarop een ieder van ons reageert en reageert op verdriet uniek. Beweren dat je weet hoe iemand zich voelt, is neerbuigend.

Een betere aanpak: Als u de dood van iemand in de buurt heeft meegemaakt en de behoefte hebt om ernaar te verwijzen, doe dit dan in de vorm van een open vraag of opmerking. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: "Toen mijn dochter stierf, gaf ik mezelf de schuld dat ze haar die avond de auto had laten gebruiken. Als je je zo voelt, weet dan dat ik hier ben om te praten wanneer je maar wilt."

En als je niet weet hoe iemand rouwt over een dood, is het echt oké om gewoon te zeggen: "Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar weet alsjeblieft dat het me spijt." (Vermijd gewoon te zeggen: "Het spijt me voor uw verlies." Deze uitdrukking is afgezaagd en klinkt hol voor die rouwende.)

"Hij is nu in een betere plaats"

Iedereen die deze zin uitspreekt heeft duidelijk nooit het einde gehad van het voorgoed verlies van iemand die dicht bij de dood is. Een moeder die de toekomst tegemoet ziet zonder haar kind, een weduwnaar die eerst terugkeert naar het lege huis dat hij al decennialang met zijn vrouw deelde, iedereen die worstelde om te begrijpen waarom een ​​automobilist met eerdere dronken rijdende overtredingen nog steeds achter het stuur zat 'die nacht' - deze overlevenden (en de meeste anderen rouwen om de dood) denken dat de beste plaats voor hun overleden geliefden bij hen en bij de levenden ligt.

Een griever anders vertellen, zelfs als je gelooft dat de betere plaats de hemel is, suggereert dat hij of zij zich op de een of andere manier gelukkig moet voelen over het verlies en dat huilen en angst tonen over de situatie niet op zijn plaats is. (En zelfs als de rouwende in het leven na de dood gelooft, daagt het verlies van iemand die geliefd is vaak het geloof uit, denk eraan, de vrome apostel Petrus ontkende Jezus nog steeds drie keer, volgens de Bijbel.)

Een betere aanpak: Iedereen die in de greep is van verdriet worstelt om te accepteren waarom een ​​geliefde niet op één locatie zit - onder de levende. Daarom is er eenvoudigweg geen reden om aan te nemen dat hij of zij op een andere plek op dit moment is. Deel in plaats daarvan uw favoriete geheugen van de overledene, indien van toepassing, dat u andere warme herinneringen over zijn of haar leven kan helpen herinneren.

"Do not Cry" of "You Need To Strong"

Reageren op hoe iemand reageert op of omgaan met een moeilijke situatie is neerbuigend en heeft geen ander doel dan het creëren van schuldgevoelens en / of wrok. Over het algemeen ervaren mensen verschillende vergelijkbare fasen of fasen van verdriet na een aanzienlijk verlies, maar net wanneer en hoe iemand zijn of haar verdrietreactie vertoont, is uniek. Een rouwende vertellen dat hij of zij geen natuurlijke gevoelens mag uiten, kan bijdragen aan een abnormale of gecompliceerde rouwrespons omdat het individu de gevoelens die gepaard gaan met een verlies tot de dood niet kan verwerken en uiteindelijk accepteren.

Een betere aanpak: Schakel uw cognitieve functie tijdelijk uit en sta uzelf toe om emotioneel te reageren. Woorden zijn nu onbelangrijk; gewaardeerd en herinnerd zal een hand houden met jullie beiden, de lange knuffel, het gevoel van je hand op een schouder, of gedeelde tranen.

"She Looks So Natural"

Heb je ooit naar een levend persoon gekeken en zoiets gezegd? Natuurlijk niet, want iemand die er natuurlijk uitziet, ziet er gewoon uit, nou … natuurlijk. Met andere woorden, we hebben niet de behoefte om er commentaar op te geven. Het uitspreken van deze opmerking bij het kijken naar een dood menselijk wezen dat in een kist ligt, benadrukt echter alleen dat hij of zij niet leeft.

Bovendien is een van de meest voorkomende angsten voor uitvaartverzorgers dat een gezin zal denken dat een gebalsemde en gekunstelde geliefde niet er natuurlijk uitziet, d.w.z. de manier waarop hij of zij deed terwijl hij leefde. Daarom is het nooit verstandig als je als eerste commentaar geeft op het uiterlijk van de overledene, omdat je gewoon niet weet wat een familielid of geliefde in de buurt denkt.

Een betere aanpak: Vanzelfsprekend, als een rouwende je expliciet vraagt: "Ziet hij er niet geweldig uit?" dan zou je het er snel mee eens moeten zijn. Kortom, vermijd opmerkingen over het uiterlijk van de overledene in een gebalsemde / gecosmeticaliseerde situatie, zoals een wake of visitation. Deel in plaats daarvan een gelukkige herinnering die je voelt vastlegt / iets bijzonders overbrengt aan de persoon die stierf.

"Laat me weten of ik kan helpen"

Iemand pijn doen door een dood - en al mentaal uitgeput door de veelheid aan beslissingen die hij of zij de afgelopen dagen moest maken - dat je wilt dat hij of zij nog een andere beslissing neemt, is ongevoelig en omslachtig. Meer dan waarschijnlijk heeft het individu weinig aandacht besteed aan de noodzaak en verantwoordelijkheden van zijn of haar 'normale' leven sinds het overlijden plaatsvond. Het stellen van deze vraag stelt hen daarom alleen ter plaatse om u minder hulpeloos te laten voelen.

Een betere aanpak: Als je de griever op een bepaald moment oprecht wilt helpen, stel dan eenvoudig dat je hem of haar volgende week belt als de zaken een beetje zijn opgelost. Tegen die tijd zijn niet alleen de uitvaart- en begrafenisdiensten afgerond, maar ook gasten van buiten de stad zullen waarschijnlijk naar huis zijn gegaan.

En wanneer u belt, moet u nog steeds een specifieke suggestie of twee bieden in plaats van het aan de nabestaanden over te laten. Je zou kunnen aanbieden om het gras te maaien, het station te schoppen of een ander gewoon buitenklusje uit te voeren. Het huis schoonmaken, de was doen of boodschappen doen kan zeker ook nuttig zijn. Misschien wordt het meest op prijs gesteld een aanbieding te zijn om een ​​maaltijd over te brengen en gewoon wat tijd door te brengen met luisteren, als het individu zin ​​heeft om te praten of om een ​​rustig gezelschap te bieden.