Immuuntherapieën voor niet-kleincellige longkanker

Terwijl chemotherapie zich richt op cellen zoals kankercellen die zich snel in het lichaam delen, richt immunotherapie zich op het immuunsysteem van een persoon en stimuleert het om kankercellen zelfstandig te herkennen en aan te vallen. Met andere woorden, immunotherapie stelt iemand in staat om zijn of haar eigen beste hulpmiddel (hun eigen immuunsysteem) te gebruiken om kanker te bestrijden.

Voor mensen met gevorderde niet-kleincellige longkanker (NSCLC) is het goede nieuws dat nieuwe immunotherapieën door wetenschappers zijn en nog steeds worden ontwikkeld. Deze therapieën genezen geen geavanceerde longkanker, maar ze kunnen u of uw geliefde helpen zich beter te voelen en zelfs langer te leven.

Longkanker-termen

Voordat we ingaan op de immunotherapieën die worden gebruikt om geavanceerde NSCLC te behandelen, is het belangrijk om een paar termen te definiëren die verband houden met longkanker.

Wat is niet-kleincellig longkanker (NSCLC)?

Er zijn twee hoofdtypen van longkanker: niet-kleincellige longkanker en kleincellige longkanker. Niet-kleine cellen komen vaker voor, met ongeveer 80 tot 85 procent van alle longkanker. Met dat, wanneer je de term "longkanker" hoort, is een persoon hoogstwaarschijnlijk (hoewel niet altijd) verwijzend naar niet-kleincellige longkanker.

Wat is gevorderd niet-kleincellig longkanker (NSCLC)?

Bij niet-kleincellige longkanker groeien kwaadaardige (kanker) cellen snel en ongecontroleerd om een tumor te vormen in het longweefsel. Naarmate de kanker groeit, begint deze zich te verspreiden naar lymfeklieren, evenals naar afgelegen plaatsen in het lichaam zoals de hersenen, botten, lever of de andere long.

Op basis van een aantal tests (bijvoorbeeld een biopsie van de tumor en beeldvormende testen zoals een CT-scan) wordt het stadium van de NSCLC bepaald. Gevorderde NSCLC verwijst over het algemeen naar stadium IIIb of fase IV kanker, wat betekent dat de kanker zich heeft verspreid naar bepaalde lymfeklieren en / of naar verre plaatsen (dit wordt metastasen genoemd).

Wat zijn immuunsysteemcontrolepunten?

Om immunotherapie te begrijpen, is het belangrijk om het concept te begrijpen van wat controleposten van het immuunsysteem zijn, aangezien dit de moleculen zijn waarop immuuntherapieën van longkanker zijn gericht.

Immuunsysteemcontroleposten bevinden zich normaal gesproken op de immuuncellen van een persoon en ze voorkomen dat het immuunsysteem van een persoon gezonde, normale cellen aanvalt, alleen de vreemde, abnormale cellen (zoals geïnfecteerde cellen).

Kanker is echter lastig, omdat een manier om te voorkomen dat het wordt aangevallen door het immuunsysteem van een persoon, is door deze controleproteïnen te maken en tot expressie te brengen. Maar immuuntherapieën van kanker werken om deze controlepunten te blokkeren, zodat het lichaam inderdaad kanker als vreemd herkent en er een aanval op begint.

Immunotherapie voor longkanker: PD-1-antilichaam

Een belangrijk immuunsysteem checkpoint gericht door NSCLC immunotherapieën is de geprogrammeerde dood 1 (PD-1), een receptor die zich normaal op T-cellen bevindt, maar kan worden aangemaakt en tot expressie gebracht door longkankercellen.

Normaal gesproken wordt dit immuuncontrolepunt op de plaats van de longtumor gebonden, dus het immuunsysteem vermijdt de kanker te bestrijden. Maar met geneesmiddelen die PD-1 blokkeren, kan het immuunsysteem kankercellen reageren en aanvallen.

Er zijn momenteel twee geneesmiddelen die PD-1-antilichamen zijn (of PD-1-controlepuntremmers) en ze zijn door de FDA goedgekeurd voor de behandeling van geavanceerde NSCLC. Beide geneesmiddelen worden om de twee tot drie weken toegediend als infusies (via de ader).

Deze twee medicijnen zijn:

Optivo (nivolumab)
Keytruda (pembrolizumab)

Overzicht van Nivolumab

Als een PD-1 antilichaam, is nivolumab bestudeerd in een aantal onderzoeken bij mensen met gevorderde NSCLC. Bijvoorbeeld een 2015 fase III-studie in de New England Journal of Medicine vergelijking van de behandeling met nivolumab versus behandeling met docetaxel bij mensen van wie de gevorderde NSCLC progressief was tijdens of na het ondergaan van een platina-bevattend chemotherapie-regime. De resultaten toonden aan dat degenen die nivolumab kregen langer overleefden dan degenen die docetaxel kregen - een mediane overleving van 9,2 maanden in de nivolumab-groep versus 6 maanden in de docetaxel-groep.

Even terzijde, Taxotere (docetaxel) is een chemotherapie die traditioneel wordt gegeven aan mensen met eerder behandelde geavanceerde NSCLC, dus deze studie vergelijkt een nieuwe immunotherapie met een huidige standaard van zorgchemotherapie.

Naast een overlevingsvoordeel werd nivolumab in het algemeen als veiliger beschouwd dan docetaxel in dit onderzoek - wat goed is, omdat een groot probleem met immunotherapieën is dat het immuunsysteem van een persoon niet alleen de kankercellen maar ook gezonde organen zal aanvallen.

Een van de belangrijkste nadelige effecten waar artsen zich zorgen over maken bij de behandeling van kanker is pneumonitis, dat is wanneer het medicijn longontsteking veroorzaakt (geen infectie, die u ziet met een longontsteking). Artsen maken zich vooral zorgen over pneumonitis omdat het de longfunctie beïnvloedt, die al is verminderd bij longkanker. In deze studie trad pneumonitis zelden op in de nivolumab-groep en was deze laag in ernst toen deze zich voordeed.

Dat gezegd hebbende, enkele nadelige effecten (anders dan pneumonitis) gekoppeld aan nivolumab waar artsen op letten, zijn onder meer:

Huidproblemen (bijvoorbeeld uitslag en jeuk)
Spijsverteringsproblemen (bijvoorbeeld diarree)
Abnormale tests met levend enzym-bloed
Schildklier problemen
Infusiegerelateerde reacties

Overzicht van Pembrolizumab

Pembrolizumab is door de FDA goedgekeurd voor de behandeling van gevorderde NSCLC bij mensen die geen bepaalde genetische afwijking van hun longkanker hebben (een EGFR-mutatie of een ALK-translocatie) en bij wie ten minste de helft van hun tumorcellen positief is voor PD-L1. PD-L1 is het eiwit dat normaal bindt aan PD-1 op T-cellen, waardoor wordt voorkomen dat ze kankercellen aanvallen.

Pembrolizumab is ook goedgekeurd voor de behandeling van niet-geavanceerde NSCLC (longadenocarcinoom) samen met chemotherapie, ongeacht of de tumorcellen vlekken maken op PD-L1.

In een 2016 studie in de New England Journal of Medicine, mensen met geavanceerde NSCLC- en PD-L1-expressie op ten minste 50 procent van hun tumorcellen ondervonden een significant langere progressievrije overleving (10,3 maanden versus 6 maanden) met minder bijwerkingen (veiliger) dan die mensen die een traditioneel platina ondergingen op basis van chemotherapie.

Specifiek werd progressievrije overleving gedefinieerd als de tijd dat de patiënten werden gerandomiseerd om pembrolizumab of chemotherapie te krijgen, hetzij op het moment waarop hun ziekte voortschreed, hetzij op de dood.

In deze studie werden ernstige bijwerkingen waargenomen bij 27 procent van degenen die pembrolizumab kregen versus 53 procent van degenen die chemotherapie kregen.

Over het algemeen waren de meest voorkomende bijwerkingen bij patiënten die met pembrolizumab werden behandeld:

Diarree
Vermoeidheid
Koorts

Pneumonitis trad in de pembrolizumab-groep vaker op dan de chemotherapie-groep (5,8 procent versus 0,7 procent).

Immuuntherapieën voor longkanker: PD-L1-antilichaam

Tecentriq (atezolizumab) is een FDA-goedgekeurd medicijn voor de behandeling van mensen met gevorderde NSCLC waarvan de ziekte blijft verergeren, hetzij tijdens of na het ondergaan van platina-bevattende chemotherapie.

Atezolizumab verschilt enigszins van nivolumab of pembrolizumab doordat het een PD-L1-antilichaam is. Met andere woorden, het richt zich specifiek op PD-L1, het eiwit dat normaal bindt aan de PD-1 (een receptor op T-cellen), waardoor het wordt belet kankercellen aan te vallen. Net als de andere twee geneesmiddelen wordt atezolizumab als een infusie gegeven.

In een studie van 2017 in Lancet, mensen die eerdere platinum-gebaseerde chemotherapie voor geavanceerde NSCLC hadden gekregen, werden gerandomiseerd om atezolizumab of docetaxel te krijgen.

Enkele opmerkelijke resultaten toonden aan dat het algehele overlevingspercentage verbeterd was bij de mensen die atezolizumab versus docetaxel kregen, ongeacht of de tumorcellen of immuuncellen binnen het tumorgebied positief waren voor PD-L1 (mediaan van 13,8 maanden met atezolizumab en 9,6 maanden met docetaxel).

Bovendien werden ernstige behandelingsgerelateerde bijwerkingen minder waargenomen in de atezolizumab-groep, vergeleken met de docetaxel-groep (15% versus 43%).

Dat gezegd hebbende, de meest voorkomende bijwerkingen bij de mensen die atezolizumab kregen waren:

Vermoeidheid
Misselijkheid
Verminderde eetlust
Zwakheid

Pneumonitis trad op bij 1,6 procent van de patiënten in de atezolizumab-groep, die laag is en minder dan 1 procent had ernstige (graad 3 of 4) pneumonitis.

Durvalumab (Imfinzi) is een andere door de FDA goedgekeurde immunotherapie die zich richt op het PD-L1-eiwit. Deze therapie wordt echter gebruikt bij mensen bij wie kanker heeft niet verslechterd na behandeling met chemotherapie en bestraling - en meer in het bijzonder die met stadium III NSLC waarvan de tumoren ook niet operatief kunnen worden verwijderd.

Vaak voorkomende bijwerkingen van durvalumab bij mensen met stadium III NSLC zijn onder meer:

Hoesten
Vermoeidheid
Luchtweginfecties
Ademhalingsproblemen
Uitslag

Ernstige risico's omvatten door het immuunsysteem gemedieerde bijwerkingen zoals pneumonitis (aanval op de longen), hepatitis (lever) en colitis (colon), onder anderen. Infectie en infusiegerelateerde reacties kunnen ook optreden met Imfinizi.

Immunotherapieën aan de horizon

Het is belangrijk op te merken dat er meerdere andere immuuncontroleblokkers worden ontwikkeld. De sleutel tot het bepalen van hun rol bij de behandeling van u of de longkanker van uw geliefde, wordt echt bepaald door hoe goed deze geneesmiddelen in fase III-onderzoeken doen.

Er is bijvoorbeeld gevonden dat één immunotherapie in de pijplijn genaamd Yervoy (ipilimumab) de overleving verlengt bij mensen met gemetastaseerd melanoom. Dit medicijn richt zich op cytotoxisch T-lymfocytantigeen 4 (CTLA-4), dat een primaire regulator is van hoe T-cellen functioneren in het immuunsysteem. Ipilimumab wordt bestudeerd als een behandeling voor gevorderde NSCLC in combinatie met chemotherapie.

Een woord van heel goed

Het is nogal ongelofelijk dat bepaalde kankers (zoals longkanker) niet alleen snel en ongecontroleerd groeien, maar zelfs het eigen afweersysteem, hun immuunsysteem kunnen ontwijken of bedotten.

Dat gezegd hebbende, hebben kankerdeskundigen nu de overhand met de ontdekking van immuuntherapieën - een revolutionair fenomeen dat de manier blijft veranderen waarop we in de toekomst kanker behandelen.

Uiteindelijk is het bepalen van de manier waarop u uw longkanker moet behandelen een complex en belastend proces en soms is meer medicatie niet altijd het juiste antwoord. Zorg ervoor dat u uw wensen, angsten en zorgen met uw familie en uw arts bespreekt.