Differentiële diagnose van PCOS: hoe PCOS wordt gediagnosticeerd

Er zijn medische aandoeningen die niet gediagnosticeerd kunnen worden met een bloedtest, biopsie, cultuur of enige andere vorm van diagnostisch testen. Polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) is een dergelijke aandoening. Omdat de symptomen van PCOS die van andere aandoeningen kunnen nabootsen, moeten artsen methodisch alle andere oorzaken uitsluiten voordat een diagnose kan worden gesteld.

Dit proces wordt een differentiaaldiagnose genoemd. Alleen door de lijst met verdachten een voor een te verkleinen, kunnen artsen tot een definitieve conclusie komen en de behandeling starten.

In de loop van het vaststellen van een differentiële diagnose voor PCOS, zou een aantal van de meest voorkomende onderzoeken schildklieraandoeningen, hyperprolactinemie, aangeboren bijnierhyperplasie en het syndroom van Cushing zijn. Afhankelijk van de gezondheid en de geschiedenis van het individu kunnen ook andere oorzaken worden onderzocht.

Schildklier aandoening

De schildklier is een klein orgaan aan de voorzijde van de keel dat een groot deel van het metabolisme van het lichaam reguleert. Het produceert twee hormonen, bekend als T3 en T4, die van vitaal belang zijn voor het reguleren van veel belangrijke lichaamsfuncties, waaronder ademhaling, hartslag, lichaamsgewicht, spierkracht en menstruatiecycli.

Als er ofwel te weinig schildklierhormoon (hypothyreoïdie) of te veel (hyperthyreoïdie) is, kunnen deze functies in chaos worden geworpen, wat leidt tot symptomen die opvallend veel op die van PCOS lijken. Deze kunnen abnormale menstruatiecycli, onverklaarde veranderingen in gewicht, vermoeidheid, temperatuurintolerantie en, in het geval van hypothyreoïdie, onvruchtbaarheid omvatten.

Schildklieraandoeningen kunnen worden vastgesteld door bloedtesten uit te voeren om de T3- en T4-waarden te evalueren. Verdere tests zouden worden uitgevoerd om de onderliggende oorzaak aan te wijzen.

hyperprolactinemie

Prolactine is een hormoon geproduceerd door de hypofyse dat werkt op de borstklieren om de borstvoeding te bevorderen. Hyperprolactinemie is een aandoening waarbij te veel prolactine wordt geproduceerd, wat leidt tot onregelmatige menstruatie en lactatie (galactorrhea). PCOS kan op dezelfde manier verhoogde prolactinespiegels veroorzaken.

Een van de meest voorkomende oorzaken van hyperprolactinemie is een hypofysetumor, een prolactinoom genaamd. Een prolactinoom kan groot of klein zijn en is meestal goedaardig (niet-cancereus). Hyperprolactinemie vereist ook een differentiële diagnose om schildklierziekte als oorzaak uit te sluiten. Een magnetic resonance imaging (MRI) -test kan worden gebruikt om de aanwezigheid van een tumor te bevestigen.

Congenitale bijnierhyperplasie

Congenitale bijnierhyperplasie (CAH) is een genetische aandoening die ervoor zorgt dat de bijnieren te weinig cortisol en aldosteron aanmaken. Cortisol is het belangrijkste stresshormoon van het lichaam, terwijl aldosteron helpt bij het reguleren van de hoeveelheid natrium en andere elektrolyten in het lichaam. Tegelijkertijd kan CAH leiden tot de overmatige productie van androgenen, de hormonen die verband houden met mannelijke kenmerken.

Deze onevenwichtigheden kunnen ertoe leiden dat vrouwen onregelmatige menstruatie, overmatige haargroei (hirsutisme) en het niet-menstrueren (amenorroe) ervaren. In tegenstelling tot PCOS kan CAH worden gediagnosticeerd met een genetische test.

Cushingsyndroom

Cushing's syndroom is een ziekte die de overproductie van bijnierhormonen veroorzaakt. Het wordt meestal veroorzaakt door een goedaardige tumor, een hypofyse-adenoom genaamd, die de activiteit van de bijnier verandert en de overmatige productie van cortisol en androgenen veroorzaakt.

Het syndroom van Cushing wordt gekenmerkt door symptomen die opvallend lijken op die van PCOS, waaronder gewichtstoename, hirsutisme, wazigheid in het gezicht, meer urineren en veranderingen in de huidtextuur.

Net als bij PCOS is er geen enkele test om de diagnose van Cushing te bevestigen. Doorgaans worden urine- en speekselproeven uitgevoerd om het patroon van cortisolproductie consistent met het Cushing-syndroom te meten en te evalueren.