Neurologische jeuk en waarom krabben niet helpt

In een beroemde zaak in 2008, een vrouw met jeuk veroorzaakt door gordelroos op haar hoofd zo woedend gekraakt dat ze ging door haar schedel en in haar voorhersenen. Hoewel ze, afgezien van de jeuk, neurologisch en psychiatrisch goed was, moest ze lichamelijk worden vastgehouden om te voorkomen dat ze zichzelf nog meer zou verwonden.

In een schijnbare paradox vertoonde een huidbiopsie van het jeukgebied vrijwel geen zenuwvezels in het getroffen gebied. Waar kwam deze vreselijke jeuk vandaan?

Wat is precies een "jeuk"?

Ondanks zijn universaliteit, is jeuk relatief slecht onderzocht in vergelijking met pijn of andere sensaties. Een van de beste definities van jeuk is een irritante sensatie die een krasreactie veroorzaakt, die soms tijdelijke verlichting kan bieden. Deze definitie is echter niet helemaal bevredigend, omdat er jeukjes zijn waarvoor krabben geen voordeel oplevert.

Het oorspronkelijke doel van jeuk kan zijn geweest om de huid te beschermen tegen schadelijke stoffen door ervoor te zorgen dat we de schuldige wegkrabben. Dergelijke jeuken inducerende stoffen worden pruritogens genoemd. Zoals alle sensaties kan jeuk echter ook het gevolg zijn van misfiring in het zenuwstelsel. In dergelijke gevallen hoeft de huid niet direct te worden betrokken, en krabben kan weinig doen om de chronische jeuk te verlichten.

De neurologie van jeuk en de relatie met pijn

Vroeger geloofde men dat jeuk slechts lage intensiteit pijn was. We weten nu dat deze opvatting verkeerd is. Het is waar dat een niet-specifieke route wordt gedeeld door signalen voor zowel pijn als jeuk. Dit pad veroorzaakt jeuk wanneer het wordt uitgelokt door jeukende dieren zoals cowhago, de plant waaruit grappenmakers 'jeukpoeder' hebben afgeleid. Echter, zoals pijn of lichte aanraking, reist het gevoel van jeuk ook door zijn eigen unieke toegewijde paden van de huid naar de hersenen. Deze specifieke route wordt geactiveerd door afgifte van histamine.

Dat gezegd hebbende, de lijnen van informatie voor pijn en jeuk, terwijl ze gescheiden zijn, verbinden en communiceren in het ruggenmerg. Ze doen dit via interneurs. Dit kan de onverbiddelijke wens om een ​​jeuk te krabben verklaren. Als de pijn vuurt, kan deze de activiteit van de jeukende route remmen of maskeren. Deze intrigerende relatie tussen jeuk en pijn kan worden gezien in het gebruik van sommige opioïden, die jeuk kunnen veroorzaken bij het remmen van pijn.

Chronische jeuk die niet reageert op krassen

In sommige gevallen van chronische jeuk bestaat de normale overspraak tussen pijn en jeukende paden in de wervelkolom niet. Om dit uit te leggen, is het mogelijk dat de perifere zenuwen, of de zenuwen die van het ruggenmerg naar de huid en andere delen als het lichaam reizen, gevoeliger worden. Of misschien veranderen de hersenen zodanig dat kleine irriterende stoffen die normaal niet als jeukend worden beschouwd, verkeerd worden geïnterpreteerd. Er is enig bewijs voor elk van deze argumenten, en de ware aard van chronische jeuk die niet reageert op krassen is waarschijnlijk een combinatie van die mechanismen.

Neurologische oorzaken van jeuk

Terwijl jeuk klassiek gezien wordt als een probleem met de huid, zijn er ook enkele problemen met het zenuwstelsel die jeuk veroorzaken. In sommige gevallen kan dit het gevolg zijn van perifere zenuwbeschadiging die leidt tot spontane signalering van de zenuw of het ruggenmerg. Voorbeelden zijn onder meer brachioradial pruritis en post-herpetische neuralgie. In andere gevallen kunnen kleine sensaties leiden tot een patroon van signalen dat door de hersenen onjuist wordt gedecodeerd als zijnde een jeuk.

Hier zijn een paar voorbeelden van neurologische aandoeningen die jeuk veroorzaken:

• Trigeminus trofisch syndroom- dit is een aandoening die wordt veroorzaakt door onderbroken sensorische banen van de trigeminuszenuw, die gewoonlijk een gevoel van het gezicht naar de hersenen overbrengen. Een langzaam vergrote zweer verspreidt zich op het kraakbeen aan de buitenrand van een neusgat. De behandeling is meestal nutteloos, voornamelijk bestaande uit het gebruik van beschermende handschoenen of andere fysieke barrières om te voorkomen dat de patiënt krabt.
• Brachioradial pruritis- deze jeuk ontwikkelt zich meestal op een arm en kan verband houden met blootstelling aan zonlicht. Hoewel een examen en elektrodiagnostische onderzoeken normaal zijn, kunnen mensen hun arm krabben tot het punt van bloeden. De aandoening kan enigszins worden geholpen met ijs en sommige antiseizuurmedicijnen.
• Notalgia paresthetica-Deze aandoening treedt meestal op aan de linkerkant net onder het schouderblad, waar de meesten van ons niet helemaal kunnen reiken. Het kan het gevolg zijn van aantasting van de wervelkolom. Capsaïcine, sommige anti-epileptica, zenuwblokkades en zelfs botulinumtoxine-injecties kunnen nuttig zijn.
• Ruggenmergletsels- Verschillende soorten spinale laesies, waaronder neurofibromen, een tumor van de zenuwvezel en caverneuze hemangiomen, wanneer bloedvaten voor een tumor, zijn geassocieerd met jeuk.Dit is vaak niet gerelateerd aan de plaats van de laesie.
• Hersenletsels- Een beroerte en andere problemen kunnen jeuk veroorzaken dat zich meestal aan de tegenovergestelde kant van de laesie bevindt.

Behandeling

Chronische neurologische jeuken zijn moeilijk te behandelen. Gangbare wegen zoals orale antihistaminica (bijvoorbeeld Benadryl) of lokale steroïden zijn meestal geen hulp. Een stapsgewijze benadering kan capsaïcine, antiseizuurmedicatie zoals gabapentine onderzoeken en zelfs middelen zoals thalidomide of botulinumtoxine kunnen worden overwogen. Neurostimulatietechnieken worden ook onderzocht.