Behandeling van chronische lymfatische leukemie (CLL)

Wat zijn de beste behandelingen voor chronische lymfatische leukemie (CLL)?

Herziening van Chronische Lymfatische Leukemie (CLL)

Als u bekend bent met de symptomen en risicofactoren voor CLL en de diagnose en enscenering van CLL hebt doorlopen, bent u waarschijnlijk klaar om de volgende stap te zetten. Je hebt tenslotte veel gehoord over de verschillende behandelingen die beschikbaar zijn voor kanker.

Helaas is er op dit moment geen therapie die wordt beschouwd als een remedie voor chronische lymfatische leukemie (CLL). Maar zelfs zonder een remedie kunnen sommige mensen jaren en zelfs tientallen jaren met de ziekte leven. Op dit moment is de behandeling erop gericht patiënten verlichting te bieden van hun symptomen, met de hoop een goede kwaliteit van leven en een langdurige remissie te garanderen.

Kijk en wacht

Patiënten die geen symptomen van CLL ervaren, zoals nachtelijk zweten, koorts, gewichtsverlies, bloedarmoede (een laag aantal rode bloedcellen), trombocytopenie (laag aantal bloedplaatjes) of frequente infecties zullen waarschijnlijk niet profiteren van de behandeling. De behandeling in dit stadium van de ziekte verlengt uw leven niet en vertraagt ​​ook niet de progressie van uw leukemie. Daarom wordt meestal een 'wacht-en-wacht'-benadering gevolgd. In een wacht- en wachtsituatie wordt u gevolgd door een hematoloog of oncoloog en moet uw bloed elke zes tot twaalf maanden door uw specialist worden onderzocht.

Tussen bezoeken door, moet u opletten voor tekenen dat uw kanker zich verder ontwikkelt. U kunt opmerken:

• Zwelling in uw lymfeklieren
• Buikongemakken of pijn
• Tekenen van bloedarmoede zoals een bleke huid en extreem moe voelen
• Frequente infecties of een infectie die gewoon niet zal verdwijnen
• Bloedproblemen of gemakkelijke blauwe plekken

Veel patiënten kunnen op wacht blijven en jaren wachten voordat ze een behandeling nodig hebben voor hun CLL. Het kan heel moeilijk zijn om te leren dat je kanker hebt, en vervolgens "wacht tot het erger wordt" voordat je het behandelt. Misschien heb je het gevoel dat je die leukemie gewoon wilt bestrijden en ermee stoppen!

Hoewel het misschien moeilijk is om geduldig te zijn, is het erg belangrijk dat u begrijpt dat wacht en wacht de standaard is wanneer CLL geen symptomen vertoont. Onderzoek tot nu toe heeft geen voordeel opgeleverd voor een vroege start van de behandeling.

chemotherapie

Gedurende vele jaren was orale chemotherapie met Leukeran (chlorambucil) de standaardbehandeling voor CLL zodra de kanker begon te vorderen. Hoewel de meeste patiënten het redelijk goed deden met deze therapie, leverde dit niet vaak een volledige respons (CR) op. Tegenwoordig wordt chloorambucil alleen gebruikt bij patiënten met andere gezondheidsrisico's die voorkomen dat ze sterkere, meer toxische chemotherapie krijgen.

Meer recentelijk is aangetoond dat Fludara (fludarabine) chemotherapie effectief is bij de behandeling van onbehandelde en hervallen CLL. Het heeft een verbeterde CR en progressievrije overleving (PFS) vergeleken met chloorambucil, maar heeft nog steeds geen voordeel in de totale overleving (OS) aangetoond als het alleen wordt gebruikt. Een ander geneesmiddel uit dezelfde familie, Nipent (pentostatine,) is ook gebruikt als onderdeel van CLL-therapie.

De echte verbetering in CLL-behandeling trad op wanneer Cytoxan (cyclofosfamide) werd toegevoegd in combinatie met fludarabine-therapie. Gebruikmakend van dit regime ("FC" of "Flu / Cy"), werd de respons van de behandeling verhoogd zoals aangetoond door CR, PFS en OS. Hoewel het combineren van deze twee geneesmiddelen samen een zekere toename van de toxiciteit veroorzaakt, lijkt het geen hogere frequentie van ernstige infecties te veroorzaken.

Monoklonale antilichamen

De uitkomsten bij CLL-therapie zijn verder verbeterd door de toevoeging van behandeling met monoklonale antilichamen. Monoklonale antilichamen zijn in wezen kunstmatige antilichamen die een kanker aanvallen. Terwijl uw immuunsysteem abnormale eiwitten op het oppervlak van een bacterie of virus herkent, "herkennen" deze geneesmiddelen abnormale markers op het oppervlak van kankercellen. De toevoeging van het monoklonale antilichaam Rituxan (rituximab) aan het regime ("FCR" -protocol) heeft mensen met CLL een responspercentage van 90% en 96% en een CR van 50% ad 70% gegeven.

Een ander monoklonaal antilichaam, Campath (alemtuzumab), is goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) voor gebruik bij de behandeling van CLL. Het is gericht op een ander celoppervlak-antigeen "marker" dan rituximab en kan op zichzelf of in combinatie met chemotherapie worden gebruikt.

Stamceltransplantatie

In het geval van andere soorten bloedkankers, is er veel onderzoek gedaan om de overlevingsresultaten van patiënten die chemotherapie krijgen te vergelijken met stamceltransplantatie. Aangezien de gemiddelde leeftijd van een nieuw gediagnosticeerde CLL-patiënt tussen 65 en 70 jaar oud is, meestal te oud om als een transplantatiekandidaat te worden beschouwd, zijn dit soort onderzoeken niet uitgevoerd voor deze populatie.

Dat gezegd hebbende, 40% van de CLL-patiënten is jonger dan 60 en 12% is jonger dan 50. Stamceltransplantatie kan een kans bieden voor genezing van jongere CLL-patiënten met een slechte prognose.

Allogene stamceltransplantatie (transplantatie met behulp van donorstamcellen) maakt gebruik van extreem hoge doses chemotherapie om leukemie en gedoneerde stamcellen te behandelen om het immuunsysteem van de patiënt opnieuw te bevolken. Het voordeel van een allogene stamceltransplantatie is dat het, hoewel het meer toxisch is, een "graft-versus-leukemie" -effect kan veroorzaken. Dat wil zeggen, de gedoneerde stamcellen herkennen de leukemiecellen als abnormaal en vallen ze aan.

Hoewel deze technieken dramatisch verbeteren, zijn er nog steeds enkele belangrijke complicaties bij 15 tot 25% van de patiënten, één daarvan is graft versus host-ziekte waarbij het donorweefsel herkent dat patiënten de cellen als vreemd bezitten en een aanval start.

Vanwege de toxische bijwerkingen van allogene stamceltransplantaties, wordt niet aangetoond dat ze bij oudere patiënten de uitkomsten verbeteren.

Momenteel wordt er onderzoek verricht naar de rol van niet-myeloablatieve of "mini" -transplantaties in CLL. Niet-myeloablatieve transplantaten zijn minder afhankelijk van de toxiciteit van chemotherapie en meer van het "graft-versus-leukemie" -effect voor de behandeling van kanker. Dit type therapie kan een behandelingsoptie bieden voor oudere personen die een standaard allogene transplantatie niet zouden kunnen verdragen.

Autologe stamceltransplantaties bij de behandeling van CLL hebben slechte resultaten en een hoge mate van terugkeer van de ziekte laten zien, soms zelfs jaren na transplantatie. Hoewel het mogelijk een verminderde toxiciteit heeft, is autologe transplantatie niet effectiever bij de behandeling van CLL dan niet-myeloablatieve therapie. Als gevolg hiervan wordt autologe transplantatie gewoonlijk niet aanbevolen voor CLL-patiënten.

Bestralingstherapie

Bij patiënten met CLL is het gebruik van bestralingstherapie beperkt tot symptomatische verlichting. Het kan worden gebruikt om delen van gezwollen lymfeklieren te behandelen die ongemak veroorzaken of de beweging of functie van nabijgelegen organen verstoren.

splenectomie

Voor patiënten met een vergrote milt als gevolg van de ophoping van CLL-cellen, kan splenectomie of chirurgische verwijdering van de milt in eerste instantie helpen om het bloedbeeld te verbeteren en wat ongemak te verlichten. Net als bij bestralingstherapie, wordt splenectomie gebruikt om de symptomen van de ziekte onder controle te houden en biedt het geen remedie voor leukemie.

Samenvattend

Op dit moment kan de behandeling van CLL in staat zijn om patiënten symptomatische verlichting te bieden en hun leukemie onder controle te houden, maar het kan geen genezing bieden en het verloop van de ziekte is zeer variabel tussen verschillende mensen. Ons begrip van dit unieke type leukemie wordt echter voortdurend uitgebreid. Het gebruik van bijvoorbeeld stamceltransplantaties voor mensen met CLL is in de periode tussen 2006 en 2016 dramatisch verbeterd. Onderzoeksstudies zullen blijven vorderen en mogelijk therapieën bieden voor de langere termijn controle of genezing van CLL.