Wat is cardiale amyloïdose?

Amyloïdose is een familie van aandoeningen waarbij abnormale eiwitten, amyloïde eiwitten genaamd, in verschillende weefsels in het lichaam worden afgezet. Deze amyloïde afzettingen kunnen de normale werking van de organen van het lichaam ernstig verstoren.

Cardiale amyloïdose is de aandoening waarbij deze amyloïde-eiwitten worden afgezet in de hartspier. De amyloïde afzettingen maken de spierwanden van het hart stijf, wat diastolische disfunctie veroorzaakt. Bij diastolische disfunctie kan het hart niet normaal ontspannen tussen de hartslagen, dus vult het zich minder efficiënt met bloed. Bovendien verzwakken de amyloïde afzettingen het vermogen van de hartspier om normaal samen te trekken.

Dus met cardiale amyloïdose wordt de hartfunctie beïnvloed, zowel tijdens diastole (de ontspanningsfase van de hartslag) als de systole (de samentrekkingsfase van de hartslag), afhankelijk van hoe het hart klopt.

Als gevolg van deze problemen met zowel diastole als systole komt hartfalen vaak voor bij mensen met cardiale amyloïdose. Ze hebben de neiging om vrij ernstige, gegeneraliseerde cardiovasculaire instabiliteit te ontwikkelen, evenals levensbedreigende hartritmestoornissen. Cardiale amyloïdose is een zeer ernstige aandoening die de levensverwachting meestal aanzienlijk vermindert.

Wat is de oorzaak van Amyloïdose?

Er zijn verschillende aandoeningen die ervoor kunnen zorgen dat amyloïdeiwitten zich ophopen in de weefsels, inclusief het hart. Waaronder:

• Primaire amyloïdose. De naam "primaire amyloïdose" duidde oorspronkelijk op een type amyloïdose waarbij geen onderliggende oorzaak kon worden vastgesteld.Vandaag is bekend dat primaire amyloïdose het gevolg is van een plasmacelstoornis (plasmacellen zijn de witte bloedcellen die antilichamen produceren). het is een vorm van multipel myeloom Bij primaire amyloïdose wordt het abnormale eiwit dat zich ophoopt 'amyloïde lichte keten' of AL-eiwit genoemd Ongeveer 50 procent van de mensen met hartamyloïdose heeft primaire amyloïdose, met amyloïde afzettingen van het AL-type. met dit soort cardiale amyloïdose ontwikkelen zich meestal ook amyloïde afzettingen in hun nieren, lever en darmen.

• Secundaire amyloïdose Secundaire amyloïdose komt voor bij mensen die enige vorm van chronische ontstekingsziekte hebben, met name lupus, inflammatoire darmaandoeningen of reumatoïde artritis. Onder deze omstandigheden kan de chronische ontsteking leiden tot overmatige vorming van "amyloïde type A-eiwit" (ook AA-eiwit genoemd). Bij secundaire amyloïdose omvat het AA-amyloïde-eiwit meestal de nieren, lever, milt en lymfeknopen. Secundaire amyloïdose heeft echter meestal geen invloed op het hart. Slechts ongeveer 5 procent van de cardiale amyloïdose wordt veroorzaakt door afzettingen van AA-eiwit.

• Seniele amyloïdose Seniele amyloïdose dankt zijn naam aan het feit dat het bijna altijd wordt gezien bij oudere mannen, meestal bij mannen ouder dan 70 jaar. In deze toestand treden overmatige afzettingen op van een anderszins normaal amyloïde eiwit, het zogenaamde TTR-eiwit, dat in de lever wordt geproduceerd. Bij seniele amyloïdose worden de afzettingen van het TTR-eiwit vaak uitsluitend in het hart aangetroffen. Seniele amyloïdose is goed voor ongeveer 45 procent van de gevallen van cardiale amyloïdose.

Symptomen van cardiale amyloïdose

Cardiale amyloïdose beïnvloedt zowel de vulling van het hart (diastole) als het pompen van het hart (systole), dus het zou niet moeten verbazen dat de algemene hartfunctie bij mensen met deze aandoening aanzienlijk verslechtert.

Het meest opvallende resultaat van cardiale amyloïdose is hartfalen. In feite zijn symptomen van hartfalen - voornamelijk gemarkeerde dyspnoe en significant oedeem (zwelling) - wat meestal leidt tot de diagnose van amyloïdose.

Bij cardiale amyloïdose veroorzaakt door AL-eiwit (primaire amyloïdose), worden de buikorganen vaak in aanvulling op het hart aangetast. Dus deze personen hebben de neiging om gastro-intestinale symptomen te hebben, zoals verlies van eetlust, vroege verzadiging en gewichtsverlies. Daarnaast neigen AL-eiwitafzettingen ook te accumuleren in kleine bloedvaten, wat gemakkelijk blauwe plekken, angina of claudicatio kan veroorzaken (spierkramp met inspanning).

Mensen met cardiale amyloïdose zijn vooral gevoelig voor syncope (episoden van verlies van bewustzijn), veroorzaakt door een gegeneraliseerde cardiovasculaire instabiliteit. Syncope als gevolg van cardiale amyloïdose kan een onheilspellend teken zijn, omdat het erop duidt dat de cardiovasculaire reserve bijna volledig is uitgerekt.In het bijzonder kunnen mensen met amyloïdose die hun hart en bloedvaten beïnvloeden, mogelijk niet herstellen van een gebeurtenis die het cardiovasculaire systeem, zelfs tijdelijk, ernstig uitdaagt.

Zo'n gebeurtenis kan een vasovagale episode omvatten die bij een andere persoon misschien enkele momenten van duizeligheid veroorzaakt.

Dus wanneer plotselinge sterfte optreedt bij mensen met cardiale amyloïdose, is een plotselinge cardiovasculaire collaps meestal de oorzaak. Dit staat in schril contrast met mensen die een plotselinge dood door andere soorten hartaandoeningen ervaren, bij wie een hartritmestoornis (vooral ventriculaire tachycardie of ventriculaire fibrillatie) bijna altijd de oorzaak is. Bijgevolg verlengt het inbrengen van een implanteerbare defibrillator bij mensen met cardiale amyloïdose, zelfs als de syncope waarschijnlijk te wijten was aan hartritmestoornissen, de overleving vaak niet.

Wanneer mensen met cardiale amyloïdose syncope ervaren, is het risico op een plotselinge dood binnen de komende paar maanden groot.

Bij cardiale amyloïdose treden amyloïde afzettingen vaak op binnen het elektrische geleidingssysteem van het hart. (Lees over het geleidingssysteem.) Bij seniele amyloïdose leiden de TTR-type afzettingen van proteïnen vaak tot significante bradycardie (langzaam hartritme) en vereisen ze de implantatie van een permanente pacemaker. Bij bradycardie van het AL-type is bradycardie echter ongebruikelijk en leidt gewoonlijk niet tot een pacemaker.

Mensen met cardiale amyloïdose hebben vaak de neiging om gemakkelijk bloedstolsels te vormen, zowel in de bloedvaten als in het hart, wat leidt tot een sterk verhoogd risico op beroerte en trombo-embolie.

Perifere neuropathie is ook een veel voorkomend probleem bij mensen met AL-amyloïdose.

Hoe wordt cardiale Amyloïdose vastgesteld?

Artsen moeten rekening houden met de mogelijkheid van cardiale amyloïdose wanneer een persoon hartfalen heeft om onverklaarde redenen, vooral als dyspnoe en oedeem de meest prominente symptomen zijn.

Bij een persoon met nieuw hartfalen, moet de aanwezigheid van lage bloeddruk, een vergrote lever, perifere neuropathie of eiwit in de urine ook wijzen op de mogelijkheid van cardiale amyloïdose.

Het elektrocardiogram in cardiale amyloïdose kan een laag voltage vertonen (dat wil zeggen, het elektrische signaal is kleiner dan normaal), maar meestal is het echocardiogram de beste indicatie voor de juiste diagnose.

Het echocardiogram toont dikwijls verdikking van de hartspier van beide ventrikels. Bovendien zorgen de amyloïde afzettingen zelf er vaak voor dat op het echobeeld een opvallend "sprankelend" uiterlijk ontstaat vanuit de hartspier. Bloedstolsels in het hart worden ook redelijk vaak gezien.

Terwijl het echocardiogram meestal de weg wijst naar de diagnose, vereist het vastleggen van de diagnose amyloïdose een weefselbiopt dat amyloïde afzettingen vertoont. Bij mensen met AL-amyloïdose kan de biopsie vaak worden verkregen uit abdominaal vet of uit een beenmergbiopsie. Er is echter een cardiale biopsie nodig met TTR-amyloïdose (en soms zelfs met AL-amyloïdose). Een hartbiopsie wordt meestal relatief niet-invasief gedaan, met behulp van een kathetertechniek.

Hoe wordt cardiale Amyloïdose behandeld?

Over het algemeen heeft cardiale amyloïdose een slechte prognose. In de afgelopen jaren zijn er echter nieuwe therapeutische benaderingen ontwikkeld voor cardiale amyloïdose, en mensen met deze aandoening hebben reden om iets hoopvoller te zijn dan een paar jaar geleden.

De behandeling van cardiale amyloïdose kan in twee delen worden beschouwd: behandeling van hartfalen en behandeling van de onderliggende aandoening die amyloïde afzettingen produceert.

Behandeling van hartfalen

Het behandelen van hartfalen veroorzaakt door cardiale amyloïdose is heel anders dan het behandelen van hartfalen, veroorzaakt door andere aandoeningen. Terwijl bètablokkers en ACE-remmers steunpilaren zijn voor de behandeling van de meeste soorten hartfalen, kunnen deze geneesmiddelen (evenals calciumkanaalblokkers) het amyloïde hartfalen zelfs verergeren. Deze beperkingen maken de medische behandeling van hartfalen als gevolg van amyloïdose een grote uitdaging.

Het gebruik van de lisdiuretica, zoals furosemide (Lasix), is de steunpilaar van medische therapie bij cardiale amyloïdose. Deze medicijnen zijn meestal vrij effectief in het verminderen van het nogal ernstige oedeem dat vaak gepaard gaat met deze aandoening, en kunnen ook de dyspnoe (het andere veel voorkomende symptoom) aanzienlijk verlichten. Lusdiuretica worden vaak in hoge doses gebruikt en kunnen indien nodig intraveneus worden toegediend.

Bètablokkers mogen niet worden gebruikt bij cardiale amyloïdose. Het vermogen van het hart om te pompen is in deze toestand ernstig beperkt, en tegelijkertijd kan het hart niet zeer efficiënt met bloed worden gevuld. Dientengevolge is een verhoogde hartslag noodzakelijk om een ​​adequate cardiale output in cardiale amyloïdose te handhaven. Dit betekent dat bètablokkers door het vertragen van de hartslag plotselinge decompensatie bij deze mensen kunnen veroorzaken. Calciumblokkers kunnen ook de hartslag vertragen en moeten ook worden vermeden.

Bij mensen met AL-type amyloïdose kunnen ACE-remmers een diepe (en mogelijk fatale) verlaging van de bloeddruk veroorzaken - mogelijk omdat afzettingen van amyloïde in de perifere zenuwen het vasculaire systeem ervan weerhouden de drukdaling te compenseren die ACE-remmers vaak veroorzaken. Deze ernstige daling van de bloeddruk wordt over het algemeen niet gezien bij mensen met TTR-amyloïdose, en bij deze personen kunnen ACE-remmers voorzichtig worden uitgeprobeerd.

Harttransplantatie is geen optie voor mensen met AL-type amyloïdose, omdat ze in het algemeen een significante ziekte hebben in verschillende andere organen. Terwijl mensen met een amyloïdose van het TTR-type meestal een ziekte hebben die beperkt is tot het hart, zijn ze meestal te oud om te worden beschouwd als geschikte kandidaten voor harttransplantatie.Transplantatie kan een optie zijn voor de zeldzame jongere persoon met TTR-type cardiale amyloïdose.

Behandeling van de stoornis Veroorzaakt Amyloidosis

Primaire Amyloidosis van het AL-type. Dit type amyloïdose wordt meestal veroorzaakt door een abnormale kloon van plasmacellen die grote hoeveelheden AL-type amyloïde produceert. Dientengevolge zijn de laatste jaren chemotherapeutische regimes ontwikkeld om de abnormale kloon van cellen te doden. Hoog gedoseerde melfalan gevolgd door beenmergtransplantatie is de meest aanbevolen behandeling. Helaas zijn mensen met AL-amyloïdose met cardiale betrokkenheid vaak niet gezond genoeg om dit soort agressieve therapie te tolereren.

Andere chemotherapieregimes kunnen echter bij deze personen worden gebruikt, en in de meeste van hen is ten minste een gedeeltelijke respons te zien. Als AL-amyloïdose kan worden gediagnosticeerd en behandeld voordat het extensief wordt, is een betere uitkomst veel waarschijnlijker.

Secundaire amyloïdose. Slechts een kleine minderheid van mensen met cardiale amyloïdose heeft deze aandoening. Een agressieve behandeling van de onderliggende ontstekingsziekte kan echter de progressie van de amyloïdose vertragen.

Seniele Amyloidosis. Bij mensen met cardiale amyloïdose veroorzaakt door TTR-amyloïde, wordt het overtollige eiwit in de lever geproduceerd. Het blijkt dat amyloïdose van het type TTR van twee soorten is. In een van deze typen verwijdert een zeldzame variëteit die bij jongere mensen voorkomt, levertransplantatie de oorsprong van het amyloïde eiwit van het TRR-type en stopt de progressie van amyloïdose. Helaas heeft bij oudere mensen die de meer typische, seniele TTR-type amyloïdose hebben, levertransplantatie geen invloed op de progressie van de ziekte.

Er worden geneesmiddelen onderzocht die erop gericht zijn het TTR-eiwit te 'stabiliseren' zodat het zich niet meer als amyloïde afzettingen zal ophopen. Het is echter te vroeg om te weten of deze geneesmiddelen de uitkomst van TTR-type cardiale amyloïdose substantieel zullen verbeteren.

Een woord van heel goed

Cardiale amyloïdose is een zeer ernstige aandoening die significante symptomen veroorzaakt en de levensduur sterk verkort. Verschillende onderliggende aandoeningen kunnen amyloïdose veroorzaken, en optimale behandeling - en tot op zekere hoogte de prognose - varieert met het type amyloïde eiwit dat in de weefsels wordt afgezet.

Ondanks deze grimmige feiten, wordt aanzienlijke vooruitgang geboekt bij het begrijpen van de verschillende soorten hartamyloïdose en bij het ontwarren van optimale behandelingsstrategieën voor elk van hen.

• Delen
• Omdraaien
• E-mail
• Tekst

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Careddu L, Zanfi C, Pantaleo A, et al. Gecombineerde hart-levertransplantatie: een single-center ervaring. Transpl Int 2015; 28: 828.
• Dubrey SW, Hawkins PN, Falk RH. Amyloïde Ziekten van het Hart: Beoordeling, Diagnose en Verwijzing. Heart 2011; 97:75.
• Kristen AV, Dengler TJ, Hegenbart U, et al. Profylactische implantatie van cardioverter-defibrillator bij patiënten met ernstige cardiale amyloïdose en hoog risico op plotselinge hartdood. Heart Rhythm 2008; 5: 235.
• Wechalekar AD, Schonland SO, Kastritis E, et al. Een Europese collaboratieve studie van behandelingsresultaten bij 346 patiënten met cardiale stadium III AL-amyloïdose. Bloed 2013; 121: 3420.