Autisme op televisie

Naarmate autisme steeds vaker voorkomt, zijn personages met autisme populairder geworden op tv. We hebben documentaires, komedies, drama's en zelfs drama's met autistische personages (of soms met in de hoofdrol) gezien. Tv is natuurlijk een krachtig hulpmiddel voor communicatie en educatie, maar is het echt een goede manier om het autisme-bewustzijn op een positieve manier te verhogen?

Tv-documentaires en reality-tv

Er zijn maar weinig autisme-gerelateerde documentaires of docudrama's op tv geweest (hoewel er nogal wat Indie-films en zelfs mainstream-films zijn geweest). Degenen die zijn gemaakt hebben de neiging om in een van verschillende groepen te vallen:

• Een verkenning van hoe het is om autistisch te zijn, met behulp van op film gebaseerde technieken om ongebruikelijke denkprocessen, zintuiglijke ervaringen of interacties te representeren (een voorbeeld is Temple Grandin, een biografische tv-film met in de hoofdrol Clare Danes).
• Een onderzoek naar de invloed van autisme op familie en vrienden (een voorbeeld is dat Voor Peete's Sake, een reality tv-serie over het leven van Holly Robinson Peete en Rodney Peete die gedeeltelijk de impact beschrijft van het autisme van een zoon op familie en vrienden).
• Een oprechte verkenning van de worstelingen van een autistische persoon en / of zijn / haar familie om in te passen of acceptatie te vinden (een voorbeeld is de PBS-documentaire, Aspergers in Love).

Elk van deze soorten shows heeft zijn eigen doel en gevolg. De realiteit is echter dat de meest aangetrokken mensen al geïnteresseerd zijn in autisme. Dus voor hen in de 'autismegemeenschap' hadden ze een aanzienlijke impact, maar het waren geen grote hits in die zin dat een groot televisiedrama of -komedie zou kunnen zijn.

Waarom tv-drama's en komedies autistische karakters hebben

Vanaf de jaren tachtig had elk netwerk zijn aandeel in "private eye" -programma's. In het begin waren alle persoonlijke ogen knappe mannen in een stenig stedelijk decor (James Garner van The Rockford Files springt in het geheugen).

Na een tijdje wilden producenten en schrijvers meer variatie. Dus creëerden ze privé-ogen met een verscheidenheid aan persoonlijke kwaliteiten die hen uniek maakten. Ironsides zat in een rolstoel. Jessica Fletcher was een oudere vrouw die in een landelijk gebied woonde. Tegen de 21e eeuw hadden we een privé-kijkshow met een personage met OCD (Monnik), en, betwistbaar, een privé-bril met autisme (Sherlock). Alle waren of zijn klassieke privé-oogshows; de toevoeging van een gediagnosticeerde handicap is gewoon een andere wending op een oud formaat.

Vandaag hebben we een klassiek medisch drama (De goede dokter) met een autistisch karakter met savant syndroom. Een soort komedie / drama, atypische, kenmerkt een tiener op het autismespectrum. Er is niets unieks aan de stijl of het formaat van de shows. De goede dokter gaat alles over medische mysteries die binnen een uur zijn opgelost; Atypica Het is een komische situatie waarin (de meeste) situaties binnen een half uur worden opgelost (met een beetje continuïteit van de soap-opera-stijl).

Sophie Shafer-Landau, die samenwerkt met ProSocial, het bedrijf met sociale impact, om het bewustzijn van beide te vergroten Aytpica l en De goede dokter in de autismegemeenschap, zegt: "Voor beide shows wilden videomakers een nieuwe lens op oude verhaallijnen … Trends in Hollywood om meer diversiteit te creëren binnen hun karakters van minderheidsgroepen in het algemeen: vrouwelijke leads, mensen van kleur, proberen te naar meer inclusieve casting en representatie van alle personages uit alle lagen van het leven. Mensen op het spectrum zijn daar een onderdeel van. Hollywood dringt aan op meer inclusie en representatie, dus niet alleen meer shows over autisme, maar meer over verschillen."

Kortom, deze shows gaan niet over autisme. Het zijn beproefde tv-klassiekers met een autistisch karakter om wat gezoem te creëren, nieuwe soorten situaties op te roepen en een interessant drama of komedie te bieden (afhankelijk van het genre). Het zou daarom niet moeten verbazen dat tv-drama's en komedies geen perfecte vertolkingen zijn van hoe het is om met (of rond) autisme te leven. Zelfs goed onderzochte personages en goedbedoelende schrijvers en producers moeten hun personages buigen voor de behoeften van het genre, de verhaallijn en het aantal beschikbare minuten.

Diagnose van tv-personages met autisme

In de laatste paar jaar zijn er meer personages verschenen die de diagnose autisme hebben. Sam binnen atypische is een voorbeeld van een dergelijk karakter; zo is Max aan Ouderschap. Het diagnostische proces is het onderwerp van discussie over de show, en het lijdt geen twijfel dat het personage echt autistisch is.

Maar eigenlijk zijn "autistisch-achtige" karakters een standaard "type" op televisie, vergelijkbaar met de stereotypes van Nerd of Geek. Veel mensen vinden het leuk om personen met autisme te diagnosticeren op basis van hun persoonlijke kwaliteiten, zoals:

• Intelligentie (niet alle mensen met autisme zijn intelligent, maar vrijwel alle autistisch-achtige tv-personages zijn ofwel briljante studenten of briljant in hun gekozen vakgebied)
• Sociale cluelessness (variërend van het spreken van de waarheid op het verkeerde moment tot het stellen van een sociaal clueless vraag)
• Vreemde manieren om te spreken of zich te gedragen (meestal klinkend of kijkend "uncool" of ouderwets)
• "Geeky" -belangen zoals natuurkunde, computertechnologie, wiskunde of science fiction
• Ongemak met sociale activiteiten zoals grote partijen
• Een rot gevoel voor mode (meestal gaat het om dingen als het knopen van de bovenste knoop op een poloshirt of het dragen van ongeschikte kleding omdat ze comfortabel zijn)
• Onberispelijke ethiek (vrijwel alle autistisch-achtige karakters zijn eerlijke, gerechtvaardige individuen die ethisch twijfelachtig gedrag liever vermijden, zoals informele seks, te veel drinken, vrienden of geliefden mishandelen, enz.)

Zijn dit realistische weergaven van autisme? Naarmate veel mensen met autisme op zijn minst enkele van deze kenmerken delen, is het antwoord ja. Maar deze gedragingen en voorkeuren zijn niet voldoende om autisme aan te duiden.

Een paar van dergelijke karakters zijn onder andere:

• Dr. Sheldon Cooper (en Amy Farah-Fowler) van De oerknaltheorie
• Sherlock Holmes van Sherlock (die beweert een sociopaat te zijn maar een duidelijk te fatsoenlijke mens is om aan die diagnose te voldoen, wordt daarom vaak als autistisch omschreven)
• Maurice Moss, De IT-menigte
• Brick Heck, Het midden
• Abdij, NCIS
• Will Graham, Hannibal
• Steve Urkel, Familieaangelegenheden
• Tina Bob's Burger's

Impact van tv op echte mensen met autisme en hun gezinnen

De impact van TV was paradoxaal genoeg positief en negatief voor mensen in het spectrum en hun gezinnen. Het is niet verrassend dat beoordelingen van shows met autistische mensen op dezelfde manier tegenstrijdig zijn geweest. In feite shows zoals atypische ontvang positieve en negatieve beoordelingen, zelfs bij autistische volwassenen en mensen die op het gebied van autisme werken.

Michelle Dean, universitair docent, speciaal onderwijs op CSU Channel Islands was een consultant voor atypische. Ze is tevreden met de manier waarop de show een jongeman met autisme toont die volwassen wordt en een relatie zoekt. "Je ziet het spectrum van de familie en het spectrum van acceptatie, zijn goede vriend accepteert het helemaal, we zien baanacceptatie, we zien ook pesten en passende en ongepaste reacties daarop. Het geeft een realistische weergave en helpt mensen om zelf na te denken verantwoordelijkheid in de samenleving: als je een soort van model hebt, wordt de boodschap van het autisme-bewustzijn een tandje hoger bij de acceptatie van autisme. Voor mij is dat een heel krachtige boodschap die voortkomt uit atypische.'

Aan de andere kant Mickey Rowe, een autistische acteur die de hoofdrol speelt in Het curieuze voorval van de hond in de nacht, heeft dit te zeggen in Teen Vogue over dezelfde show: "Toen ik naar de show keek, merkte ik dat het lijkt te spelen in stereotypen die ik uit eerste hand heb ervaren en die gemakkelijk vermeden had kunnen worden en die schadelijke informatie over autistische mensen kan bevatten. Er is zoveel misinformatie over autisme in deel omdat we bijna altijd leren over autisme van niet-autistische mensen, in plaats van te leren over autisme van autistische volwassenen."

Hier zijn dus enkele van de voor- en nadelen van autisme op tv:

Pros

• Veel meer bewustzijn van en sympathie / empathie voor mensen met een hoogfunctionerend autisme en hun gezinnen
• "Normalisatie" van neurodiversiteit door middel van afbeeldingen van mensen met hoogfunctionerend autisme die banen vasthoudt, afstudeert van school, relaties opbouwt, misdaden oplost, enzovoort
• Verhoogde bereidheid om mensen met autisme op te nemen in typische activiteiten gebaseerd op een beter begrip van de stoornis
• Meer programma's en kansen aangespoord door of zelfs gestart of gerund door tv-producenten voor mensen met autisme
• Meer financiële steun voor projecten op autisme gebaseerd op het werk van beroemde acteurs en anderen in de entertainmentsector

Cons

• Slecht begrip van autisme als een spectrumstoornis met mensen met een zeer lage intelligentie, agressief gedrag en andere belangrijke gezondheidsproblemen (en heel weinig genie-niveau savants)
• Misverstand over bepaalde aspecten van autisme, variërend van sensorische uitdagingen tot problemen met het uitvoerende functioneren en nog veel meer
• Geloof dat 'de meeste' mensen met autisme zijn als tv-personages die hun baan behouden, succesvolle romantische relaties hebben en heel weinig externe ondersteuning of therapie nodig hebben
• Geloof dat autisme onlosmakelijk verbonden is met specifieke talenten, interesses, mode-keuzes en vaardigheden