Hoe multiple sclerose wordt vastgesteld

Het diagnosticeren van multiple sclerose (MS) is complex en uitdagend, voornamelijk omdat MS-symptomen uniek zijn voor elk individu, en ze kunnen die van een aantal andere ziekten nabootsen. Bovendien is er geen enkele bloedtest, lichamelijk onderzoek, of beeldvormende test voor het diagnosticeren van MS.

Tegenwoordig gebruiken neurologen de McDonald Criteria om MS te diagnosticeren. Deze reeks richtlijnen is in 2010 herzien om MRI's in het diagnoseproces op te nemen. Het goede nieuws hierover is dat mensen met MS nu eerder worden gediagnosticeerd - dit betekent dat mensen eerder met de behandeling kunnen beginnen en mogelijk hun ziekte kunnen vertragen.

De McDonald-criteria voor het diagnosticeren van MS

De McDonald Criteria draaien rond de aanwezigheid van MS-recidieven, ook bekend als aanvallen, uitbarstingen, exacerbaties of periodes.

Een MS-terugval verwijst naar een door de patiënt gerapporteerde neurologische afwijking of een neurologische afwijking die wordt waargenomen bij lichamelijk onderzoek.Deze neurologische afwijking moet typerend zijn voor een MS-laesie in het centrale zenuwstelsel, dat de hersenen, het ruggenmerg en de oogzenuw is. Dit is iets dat uw neuroloog zal weten.

Volgens de McDonald-criteria moet er, om met MS te worden gediagnosticeerd, een MS-terugval te zijn opgetreden in ten minste twee verschillende delen van het centrale zenuwstelsel. Bovendien moeten deze MS-terugvallen met een maand worden gescheiden.

De diagnose van MS kan klinisch worden gesteld, wat eenvoudigweg de symptomen van een persoon betekent, zelfs als de terugval in het verleden plaatsvond - hoewel dit alleen voor één terugval kan zijn, de andere moet actueel zijn. Ook moet een van hun terugvallen worden bevestigd door een neurologisch onderzoek, door visuele evoked potentials of door een MRI.

Als alternatief kan een diagnose worden gesteld door een combinatie van klinische bevindingen en bewijs van een MS-laesie op een MRI. Zelfs als een persoon aan de McDonald-criteria voldoet, zullen neurologen vaak andere tests uitvoeren, zoals bloedonderzoek, een lumbale punctie en visuele evoked potentials om de diagnose te bevestigen en ziekten uit te sluiten die MS kunnen nabootsen.

Met andere woorden, een neuroloog wil zeker weten dat hij de juiste diagnose stelt en dat er geen alternatieve verklaring is - logisch, toch? Het laatste dat je wilt, is om MS te diagnosticeren als je het echt niet hebt. Dus een neuroloog wil zeker zijn, en daar zijn we blij om, ook al betekent dit heel veel tests.

Gebruikte factoren en gebruikte methoden om MS te diagnosticeren

Hier is een nadere blik op de hulpmiddelen die uw arts zal gebruiken voor zowel de diagnose MS als voor het uitsluiten van alternatieve diagnoses:

Medische geschiedenis

De arts zal u een aantal vragen stellen over de symptomen die u momenteel ervaart en over de symptomen die u in het verleden hebt ervaren. Het is een goed idee om een ​​'symptoomlogboek' te maken voordat u de arts bezoekt, met een lijst van alle symptomen die u in het verleden had, hoe lang het duurde en andere informatie erover. Zorg ervoor dat u alle symptomen opsomt, zelfs als vorige artsen u vertelden dat er niets aan de hand was.

Neem bovendien alle andere medische informatie mee, inclusief op welke medicijnen u zich bevindt, en alle medische testresultaten die u in het verleden had.

U krijgt ook een aantal vragen over de medische geschiedenis van familieleden, drugs- en alcoholgebruik en andere eerdere gezondheidskwesties. Al deze informatie zal een neuroloog helpen bij het samenstellen van een foto om te bepalen of MS een waarschijnlijke diagnose is.

Neurologisch onderzoek

De arts gaat testen op het volgende:

• Werking van de schedelzenuwen (deze controleren de zintuigen, evenals hoe u praat en slikt)
• coördinatie
• Sterkte
• reflexen
• Gevoel

Hij zal dit doen door je taken te laten uitvoeren (zoals je neus aanraken, dan zijn vinger achter elkaar), je aan te raken met verschillende instrumenten (en een sensatie te melden of zelf een reactie te zoeken) en een onderzoek van je ogen te doen. Wees gerust dat deze tests geen pijn doen. De hele test duurt waarschijnlijk ongeveer 45 minuten, maar kan wel twee uur duren.

Magnetic Resonance Imaging (MRI) Scan

MRI's gebruiken magnetische golven om beelden van de hersenen en het ruggenmerg te produceren. Als MS wordt vermoed, is een injectie met een speciaal contrastmateriaal (gadolinium) meestal op het moment van scannen, omdat het reageert op ontstekingsgebieden en "oplicht" wanneer een laesie actief is. Dit geeft aan dat demyelinisatie nu of in de afgelopen weken plaatsvindt.

De MRI doet geen pijn, maar het kan een vreemde ervaring zijn. Het helpt als u weet wat u tijdens deze test kunt verwachten. Er zijn ook enkele dingen die u kunt doen om uw ervaring te verbeteren.

Zoals vermeld, wordt dit beschouwd als de beste test voor het diagnosticeren van MS, aangezien abnormale laesies optreden bij MRI's bij meer dan 95 procent van de mensen met MS. Echter, 5 procent van de mensen met MS heeft geen afwijkingen die op een MRI kunnen worden gedetecteerd (waarbij een vals-negatief wordt geproduceerd), en sommige leeftijdsgerelateerde schade of andere aandoeningen, zoals migraine of hersentrauma, lijken op MS-laesies (het produceren van een vals positief).

Lumbale punctie

Dit wordt ook wel een spinale kraantje genoemd. Deze test vereist dat een kleine hoeveelheid cerebrospinale vloeistof (CSF) via een naald die tussen uw wervels wordt ingebracht, uit uw wervelkolom wordt genomen. De arts stuurt de vloeistof voor evaluatie, op zoek naar de aanwezigheid van oligoklonale banden (een verhoogd aantal bepaalde antilichamen) - een indicator van verhoogde immuunactiviteit in de wervelvloeistof.

Deze test is positief bij maximaal 90 procent van de mensen met MS, maar is niet specifiek voor MS, dus een positief resultaat kan wijzen op een andere ziekte of aandoening. Afhankelijk van de resultaten van de MRI, het neurologisch onderzoek en de symptoomgeschiedenis, is het mogelijk dat je misschien geen lumbaalpunctie nodig hebt om een ​​definitieve diagnose van MS te krijgen (ik niet). Lumbale punctieresultaten kunnen echter nuttig zijn om andere dingen uit te sluiten als er nog een vraag is over de diagnose.

Visual Evoked Potential Testing

Drie hoofdtypes van evoked potential tests worden gebruikt bij de diagnose van MS. Voor elk van deze tests moeten elektroden op uw hoofdhuid worden bevestigd en worden aangesloten op een elektro-encefalograaf (EEG) om hersengolven op te nemen als reactie op verschillende stimuli. De verschillende tests zijn:

• Brainstem auditory evoked potentials (BAEP): Via de koptelefoon wordt in elk oor een aantal klikken gespeeld.
• Visual Evoked Potentials (VEP): Een reeks dambordpatronen wordt op een scherm weergegeven.
• Sensory Evoked Potentials (SEP): Milde elektrische schokken worden toegediend aan een arm of been.

De arts is op zoek naar zowel de grootte van de respons als de snelheid waarmee de hersenen het signaal ontvangen.Zwakkere of langzame signalen kunnen erop wijzen dat demyelinisatie is opgetreden en dat MS een mogelijkheid is. Deze test is echter ook niet specifiek voor MS, wat betekent dat afwijkingen een ander probleem kunnen aangeven. Het kan tot twee uur duren voordat een reeks van alle drie tests is voltooid.

Bloedtesten

Er is momenteel geen bloedtest voor MS. Toch zal een reeks tests op je bloed worden uitgevoerd om andere dingen uit te sluiten, zoals de ziekte van Lyme, HIV, enkele zeldzame genetische aandoeningen en een groep ziekten die bekend staan ​​als collageen-vaatziekten, zoals lupus.

Een woord van heel goed

MS kan een lastige ziekte zijn om definitief te diagnosticeren, en het proces vereist vaak geduld. Daarom is het belangrijk om een ​​neuroloog te vinden waar u zich prettig bij voelt en die vertrouwen heeft om aan uw diagnose te werken. Immers, als je MS hebt, is deze persoon waarschijnlijk al heel lang je partner in gezondheid.