Diagnose en behandeling van Dysautonomia

De dysautonomen zijn een familie van medische aandoeningen die worden gekenmerkt door een onevenwichtigheid in het autonome zenuwstelsel. Symptomen zijn vaak extreem variabel van persoon tot persoon, en in de loop van de tijd bij dezelfde persoon, en kunnen bestaan ​​uit verschillende pijnen, vermoeidheid, zwakte, gastro-intestinale symptomen, duizeligheid en syncope (flauwvallen). Het is duidelijk dat symptomen zoals deze behoorlijk schrijnend kunnen zijn en vaak uit kunnen schakelen.

Om het nog erger te maken, kan het erg lastig zijn om de juiste diagnose te stellen als je dysautonomia hebt. Omdat de symptomen met dysautonomie vaak ver buiten proportie zijn met objectieve fysieke of laboratoriumbevindingen, kan het behoorlijk moeilijk zijn om een ​​arts te krijgen die uw symptomen serieus neemt.

Het behandelen van dysautonomia kan ook een uitdaging zijn, en het kan enige tijd en veel geduld kosten, zowel van uw kant als van uw arts, om de juiste combinatie van therapieën te vinden om uw symptomen onder acceptabele controle te krijgen.

Diagnose van Dysautonomia

In de moderne medische praktijk, wanneer patiënten het lef hebben om te klagen over symptomen zonder de objectieve medische bevindingen te verstrekken om ze te ondersteunen, worden ze vaak afgeschreven als zijnde hysterisch.

Als u denkt dat u dysautonomia heeft, suggereer dan in ieder geval die mogelijkheid aan uw arts. U ziet mogelijk een lampje branden en merkt dat uw arts plotseling zijn / haar inspanningen in een meer vruchtbare richting richt. Als een arts eenmaal op de mogelijkheid is gericht, leidt het nemen van een zorgvuldige medische geschiedenis en het uitvoeren van een zorgvuldig lichamelijk onderzoek vaak tot de juiste diagnose. Als uw arts niet bereid is om de mogelijkheid van dysautonomia serieus te nemen, overweeg dan om naar een andere arts te gaan.

Patiënten die het geluk hebben serieus te worden genomen door hun huisartsen, worden waarschijnlijk doorverwezen naar een specialist.

Het type specialist is meestal afhankelijk van het overheersende symptoom dat ze ervaren, of van het symptoom dat het meest indruk maakt bij de huisarts. En de specifieke diagnose die ze uiteindelijk worden gegeven, hangt af van hun overheersende symptomen en welke specialist ze uiteindelijk zien.

Bijvoorbeeld: Degenen van wie de belangrijkste klacht eenvoudigweg vermoeibaar is, worden waarschijnlijk gediagnosticeerd met chronisch vermoeidheidssyndroom.

Degenen die flauwvallen, worden gelabeld als vasovagale syncope. Van diegenen wiens rustpulsen merkbaar hoog zijn, wordt gezegd dat ze ongepaste sinustachycardie hebben. Als duizeligheid bij het rechtstaan ​​het grootste probleem is, is het orthostatische tachycardiesyndroom (POTS) de diagnose. Diarree of buikpijn koopt je prikkelbare darmsyndroom. Pijn elders resulteert in fibromyalgie. Wat de diagnose ook is, een disfunctioneel autonoom zenuwstelsel speelt bijna altijd een belangrijke rol bij het veroorzaken van de symptomen.

Onthoud in elk geval dat de dysautonomiesyndromen echte, eerlijke tot goede fysiologische (in tegenstelling tot psychologische) stoornissen zijn. Hoewel ze iedereen gek kunnen maken, worden ze niet veroorzaakt door gekte. Dus als u denkt dat u dysautonomia heeft, suggereer dan in ieder geval die diagnose aan uw arts. Als uw arts op zijn minst bereid is om u serieus genoeg te nemen om die diagnose te overwegen, zoek dan een andere arts.

Dysautonomia behandelen

Mogelijk is de belangrijkste stap bij de behandeling van dysautonomia het vinden van een arts die de aard van het probleem begrijpt, er sympathiek tegenover staat (dat wil zeggen, beschouwt u niet als een gek persoon), en die bereid is om de langdurige trial-and- foutbenadering die vaak nodig is om de symptomen tot een aanvaardbaar niveau terug te brengen.

Omdat de onderliggende oorzaak van dysautonomie niet goed wordt begrepen, is de behandeling grotendeels gericht op het beheersen van de symptomen en niet op het "genezen" van het probleem.

Niet-medicamenteuze therapieën

Fysieke activiteit: Het is waarschijnlijk het belangrijkste wat mensen met dysautonomia kunnen doen om dagelijks voldoende lichaamsbeweging te houden.Regelmatige lichaamsbeweging helpt om het autonome zenuwstelsel te stabiliseren en maakt op de lange duur "recidieven" van symptomen zeldzamer en van kortere duur. Lichamelijke activiteit kan zelfs de dag versnellen waarop de symptomen vanzelf verdwijnen. Fysiotherapie en vergelijkbare 'alternatieve' behandelingen zoals yoga, tai-chi, massagetherapie en stretching-therapie zijn ook gerapporteerd.

Voedingssupplementen: Telkens wanneer een medische aandoening bestaat die artsen slecht behandelen, hebben aanbieders van voedingssupplementen een open veld om hun producten te duwen.

Niet alleen hebben patiënten het gevoel dat ze geen beter alternatief hebben, maar ook de medische professie, in verlegenheid gebracht door het feit dat ze niet effectief behandelen, heeft weinig reden tot klagen. Dientengevolge zijn duizenden ongefundeerde beweringen gedaan over het vermogen van verschillende vitaminen, co-enzymen en kruidenpreparaten om verschillende vormen van dysautonomia te verlichten. Er is echt geen bewijs dat een van deze dingen werkt. Als lid van de beschamende medische instelling kan ik alleen maar zeggen, het is jouw geld; probeer het niet uit te geven aan iets dat je pijn zal doen. Voordat u een alternatieve therapie gaat proberen, moet u alle objectieve informatie lezen die u kunt vinden.

Geneesmiddelen therapieën

Een groot aantal farmaceutische middelen is geprobeerd bij patiënten met dysautonomie. Degenen die het meest als nuttig worden ervaren zijn:

• Tricyclische antidepressiva zoals Elavil, Norpramin en Pamelor zijn in lage dosering gebruikt om verschillende van de dysautonomiesyndromen te behandelen.
• Selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) zoals Prozac, Zoloft en Paxil zijn ook gebruikt om deze syndromen te behandelen. Wanneer ze effectief zijn, lijken de tricyclische middelen en de SSRI's meer te doen dan alleen elke depressie te beheersen die de dysautonomieën zou kunnen vergezellen. Er is enig bewijs dat ze zouden kunnen helpen bij het "opnieuw in evenwicht brengen" van het autonome zenuwstelsel bij sommige patiënten.
• Anti-angst medicijnen zoals Xanax en Ativan helpen symptomen van angst onder controle te houden, vooral bij patiënten met paniekstoornissen.
• Anti-lage bloeddruk medicijnen zoals Florinef helpen bij het voorkomen van de symptomen wanneer de bloeddruk daalt wanneer de patiënt rechtop staat (een aandoening die orthostatische hypotensie wordt genoemd), een prominent symptoom bij vasovagale syncope en bij POTS.
• Steroïdeloze ontstekingsremmers zoals Advil en Aleve kunnen helpen bij het beheersen van de pijnen die gepaard gaan met de dysautonomieën, vooral fibromyalgie.

Een woord van heel goed

Het is de moeite waard om nog eens te vermelden dat een benadering van vallen en opstaan, die het geduld van zowel arts als patiënt vereist, bijna altijd noodzakelijk is bij de behandeling van dysautonomia. In de tussentijd kunnen mensen met dysautonomia proberen zichzelf gerust te stellen door twee feiten te onthouden. Ten eerste verbetert dysautonomie gewoonlijk naarmate de tijd verstrijkt. Ten tweede hebben de academische medische gemeenschap (en farmaceutische bedrijven) nu geaccepteerd dat de syndromen van dysautonomie echte, fysiologische medische condities zijn. Daarom wordt er veel onderzoek gedaan om de precieze oorzaken en mechanismen van deze aandoeningen te definiëren en om behandelingen te bedenken die vaker en in grotere mate effectief zijn dan veel van de behandelingen die tegenwoordig worden gebruikt.